Τις μέρες των διακοπών μου τις πέρασα σπίτι μαζί με την Εύη και παρέα τα θεωρητικά μαθήματα που θα έδινα στις πανελλήνιες. Ήταν αγχωτικό που οι μέρες περνούσαν τόσο γρήγορα και πλησίαζαν οι πανελλήνιες, παράλληλα όμως ανυπομονούσα γιατί ήθελα όσο τίποτα άλλο να ξεμπερδεύω επιτέλους με όλο αυτό το διάβασμα. Κατέληξα να ξέρω περισσότερα για αυτά που γινόντουσαν στην ζωή του Βενιζέλου από αυτά που ήξερα ότι γίνονταν στη ζωή του Ντέιβιντ.
Οι διακοπές του Πάσχα δεν έμοιαζαν καθόλου με διακοπές, αλλά με περισσότερο ελεύθερο χρόνο για διάβασμα και προετοιμασία. Έτσι αποφάσισα να εκμεταλλευτώ αυτή την ευκαιρία χωρίς να χαζομεράω άσκοπα. Ναι μεν ήταν κουραστικό αλλά είχα έναν στόχο που ήθελα να πετύχω. Ήθελα του χρόνου τέτοια μέρα να βρίσκομαι στη σχολή, άσχετα που ο κοινωνικός κόσμος και η ιδέα για ένα καινούριο περιβάλλον με τρόμαζε. Εντούτοις, δεν ήθελα να τα παρατήσω.
Μέσα στις διακοπές, ενώ διάβαζα, δέχτηκα μήνυμα από τον Μάικ.
"Καλά μωρή, με μπάτσο; Με ΜΠΆΤΣΟ;;"
Δεν είχα απαντήσει στο μήνυμα και συνέχισα το διάσασμα μου. Στην τελική, δεν θέωρησα ότι υπήρχε κάποιος λόγος να του απαντήσω. Το τι πίστευε ο καθένας ποσώς με ενδιέφερε από την στιγμή που έβγαζαν συμπεράσματα λόγο της δουλειάς του, πόσο μάλλον που ήξερα τι σόι άνθρωπος ήταν ο Ντέιβιντ.
Για εμένα, αυτός ο μπάτσος έτρεχε πίσω από εγκληματίες και προσπαθούσε να μείνει δυνατός σε στιγμές που ο κόσμος λύγιζε. Αυτός ο μπάτσος ήταν ακόμα ένας άνθρωπος πάνω στην γη με δικές του ιδιαιτερότητες, συναισθήματα και πάνω απ' όλα, με την δικιά του μοναδικότητα, όπως ο κάθε άνθρωπος. Αυτός ο μπάτσος με έκανε να χαμογελάω περισσότερο από κάθε άνθρωπο.
Δεν μπορώ να κρύψω πως με ενοχλούσε όταν τον αντιμετώπιζαν με τέτοιο τρόπο. Ωστόσο προσπαθούσα να αδιαφορώ, όπως ακριβώς έκανε και ο Ντέιβιντ.
Μέσα από την γνωριμία μου με τον Ντέιβιντ έμαθα πόσο άσχημο είναι να σου βάζουν ταμπέλες μόνο και μόνο από μία στολή. Πως λάθη άλλων μπορούν να φορτωθούν πάνω σου. Δεν είχα ζήσει τίποτα από αυτά, για καλή μου τύχη, αλλά έβλεπα τον Ντέιβιντ να τα αντιμετωπίζει σε αρκετό βαθμό.
Ποτέ δεν μου άρεζαν οι ταμπέλες, πόσο μάλλον τώρα που είχα τον Ντέιβιντ.
Στην Θεσσαλονική ερχόταν αντιμέτωπος με περισσότερη άσχημη κριτική από αυτή που αντιμετώπιζε εδώ. Έτσι μου είχε αναφέρει σε ένα τηλεφώνημα που είχαμε. Περισσότερο κράξιμο από έφηβους και ο κόσμος τους κοιτούσε με μισό μάτι. Όχι όλοι αλλά πολλοί.
YOU ARE READING
You Changed Me
Teen FictionΗ Άλισον είναι ένα 17χρονο κορίτσι της τρίτης λυκείου. Της αρέσει να κάθεται σπίτι βλέποντας ταινίες, σειρές και διαβάζοντας βιβλία. Είναι χαμηλών τόνων και παιδί του σπιτιού. Ντέιβιντ, ένας 27χρονος αστυνομικός της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. Του αρέσουν οι περι...