The New Special Princess

#1

POV Emma.
Mijn moeder was helemaal over de rode. 'Waar is die doos met die jurk,' gilde ze.
'Mam ik ga die jurk niet aantrekken,' zei ik. Mijn moeder was nog steeds bezig met het zoeken naar een klein doosje met een jurk. Ik moest verschijnen voor de prins en mam wilde dat ik een jurk aan deed. Ieder meisje van zestien moest voor de prins verschijnen. Ik grinnikte en deed alvast mijn schoenen aan en pakte mijn rugzak.
'Mam we komen nog te laat. Gaan we,' zei ik.
'Veel succes Emma,' riep Yvela, mijn zusje van 14.
'Doe dan alsjeblieft wat make-up op,' zeurde mam.
'We moeten gaan! En nee.' Ze zuchtte en trok haar jas aan. Yvela knipoogde naar me. In de auto vroeg mam: 'Heb je alles? Eten, flesje water, mobiel, sleutels?'
'Ja mam. En mijn camera en laptop. En tablet. Dit was al de derde keer vandaag.'
'Ik kan je pas rond half zes komen ophalen.'
'Weet ik mam.' Ik zuchtte en keek uit het raam. Eigenlijk wilde ik helemaal niet hier aan mee doen. Maar het is verplicht. Als je wordt gekozen veranderd je hele leven. En mijn leven is prima zo.
'Je hebt toch wel op het formulier gezet dat je handschoenen draagt wegens je smetvrees en heb je het intekenbewijs mee?'
'Ik had alles gisteren al mam. Kappen nou!'
'Het is niet mijn schuld als je iets vergeet.'
'Ik heb van jou een checklist gekregen. Als jij daarop iets bent vergeten is het wel jouw schuld.'
'Oh ja.' Na een half uur rijden kwamen we bij het paleis aan. Er stond al een rij met opgedofte meiden van mijn tijdcategorie. Van 8.30 u tot 11.30 u. Ik sloot aan in de rij en pakte mijn koptelefoon. Zacht zet ik muziek aan om de tijd te doven. Ik genoot van mijn muziek en de omgeving. Straks zal ik foto's maken. Tegen 9 uur was het mijn beurt. Ik leverde het intekenbewijs in en hing mijn koptelefoon om mijn nek. Ik hoefde er niet perfect uit te zien. 'Wil je nog een jurk,' vroeg het dienstmeisje dat me naar de prins leidde.
'Nee, dank je vriendelijk.' Ze haalde haar schouders op en beende door. Bij de prins kwam net een meisje naar buiten. Ze leek erg zelfvoldaan. Ik werd naar binnen geroepen. Binnen maakte ik een buiging en nam ik plaats op een stoel. 'Goedemorgen hoogheid,' zei ik beleefd.
'Hallo Emma. Hoe gaat het?'
'Het gaat goed, dank u. Hoe gaat het met u?'
'Z'n gangetje. Je ziet er niet... opgedoft uit.'
'Weet ik. Je kan anders overkomen dan dat je bent. En ik weet dat het een formaliteit is, maar ik draag liever kleren waarin ik... ik ben. Vandaar.'
'Mooie woorden. Zit je nog op school?'
'Nee. Ik heb havo gedaan en ben vorig jaar afgestudeerd. Ik was een vroege leerling.'
'Weet je al wat je wil doen, mocht je het niet worden?'
'Ik ga eerst even een jaar rust houden en daarna naar het hbo om vervolgens door te stromen naar de universiteit. Ik wil graag zeebioloog worden.'
'Dat is mooi. Echt de volgende vraag is best dom. Hou je van Nederland?'
'Ja. Natuurlijk. De natuur is geweldig en de dieren die er leven zijn uniek en mooi.'
'Ja dat is waar. Maar waar kom je vandaan?'
'Uit de stad hier drie kwartier rijden hier vandaan. Ik kan de kasteeltorens zien vanuit mijn raam.'
'Ja ze zijn hoog. En je hebt er een prachtig uitzicht op het bos.'
'Het bos zelf is er ook een die je ziet vanuit tijdschriften. Ik ben er graag. Ik krijg er ook veel inspiratie.'
'Waarvoor?'
'Fotografie en tekenen. Ik vind het heel leuk om te doen. Ik ga ook vaak naar de bibliotheek om daar te zoeken naar inspiratie. Meestal fantasie boeken.'
'Lees je ook graag?'
'Ja. Je kan je er helemaal verdiepen in je eigen wereld en zelf iets bedenken.'
'Inderdaad.' Er werd geklopt. 'Prins Jonathan, uw vader vraagt waar het volgende meisje blijft.'
'Ze komt er zo aan.' Ik sta op en buig.
'Het was me een genoegen om u te ontmoeten,' zei ik.
'Het genoegen was geheel van mijn kant.' Ik glimlachte en volgde een ander dienstmeisje naar koning Connor. Hij was in de muziekkapel.
'Goedemorgen majesteit,' zei ik met een buiging.
'Hallo Emma. Ik neem aan dat mijn zoon je aan de praat hield?'
'Dat viel mee. Het was best gezellig.'
'Fijn om te horen. Kun je zingen? Ik weet dat het niet echt noodzakelijk is, maar het is wel leuk.'
'Nee, dat helaas niet. Maar ik kan gitaar spelen.'
'Wil je het laten horen.'
'Ja natuurlijk.' Ik kreeg een akoestische gitaar en speelde zachtjes een klein deuntje. Langzaam bouwde ik het op tot iets wat duidelijk te horen was. 'Dat was goed. Heb je het jezelf geleerd?'
'Ja. Maar ik speel niet vaak meer. Met name na onze verhuizing niet meer.'
'Zijn jullie pas verhuisd?'
'Nee, al drie jaar geleden. Sinds dien teken ik meer.'
'Je zit in ieder geval niet te gamen.'
'Ik ben graag buiten. Ik ga dan vaak naar het bos of hockey met mijn zusje in de achtertuin.'
'Je hockeyt?'
'Ja. Ik ben een keeper in de A1 en B1 van deze club. Mijn zusje speelt in de C2. In onze achtertuin hebben we een klein kunstgras veld met hockeygoal.'
'Dat is leuk. En wat doe je als het regent?'
'Ik ben dan vaak ook buiten met een goed boek en muziek. We hebben een pergola met glazen dak, dus ik zit droog.'
'Wat vind je van deze wedstrijd? Ik bedoel... je bent niet zoals anderen opgetut.'
'Weet ik. En ik vind het idee er achter goed. Het zou een ramp zijn als er geen troonopvolger zou zijn. Maar ik vind het ergens jammer dat het verplicht is. Ik wilde niet meedoen. Er gaat veel veranderen in je leven en zoals dat van mij is, is prima.'
'Dat kan ik wel begrijpen. Jonathan was er nou ook niet bepaald blij mee.'
'Wat moet dat moet. En zo ging ik hier ook heen. Ik maak er het beste van en ben gewoon mezelf.'
'Mooi is dat. Ik denk dat het langzamerhand tijd wordt dat je naar koningin Eloise gaat.'
'Dan wens ik u nog een fijne dag.' Ik boog en liep naar buiten. De weg stond met bordjes aangegeven. De koningin stond buiten te wachten. Ik boog en liep verder. 'Geen jurk. Je bent de eerste,' lachte ze naar me.
'Ik weet het. Maar dat maakt me verder niet uit. Hoe gaat het met u?'
'Alles gaat goed. Ben je op de hoogte van tafel etiquette?'
'Ja dat ben ik.'
'Dat is fijn. Weet je, als koninklijk lid heb je een eigen paard. Zullen we naar de stallen gaan om even te kijken wat je een mooi paard lijkt.'
'Dat lijkt me leuk.' We liepen naar de stallen. Er stonden Veel Arabieren en andere volbloed paarden, maar achterin stond een ander soort. Ik liep voorzichtig op hem af en aaide hem over zijn snuit.
'Deze hier is redelijk koppig. Van mij mag je proberen om haar te zadelen.' Ik knikte en pakte voorzichtig het tuig van de merrie vast. 'Kom je mee,' fluisterde ik. Ik deed de box open en begeleidde haar naar de ruimte naast de stallen. Het hing er vol zadels en hoofdstellen. Ik zette de merrie vast en zadelde haar rustig.
'Kun je ook rijden?'
'Niet goed, maar ik kan het altijd proberen.' Ik stapte buiten op en liep een aantal rondjes. De merrie reageerde op kleine bewegingen en stuurde dan snel bij.
'Je bent een natuurtalent. Stijg maar af en zadel haar af. Je mag haar borstelen en daarna heb je toestemming om te gaan. Ze heet trouwens Noir.'
'Dank u wel, majesteit. Fijne dag.' Ik liep met Noir naar de stallen toen ik haar had afgezadeld en borstelde haar rustig met haar vacht mee. 'Doei Noir. Misschien zie ik je ooit nog eens,' zei ik voor ik ging. Buiten was het nog steeds druk, al was het einde van de rij in zicht. Ik ging ergens in het gras zitten en pakte mijn rugzak van mijn schouder. Daaruit pakte ik een appel en mijn camera. Ik maakte een aantal foto's van de tuinen en het paleis en bekeek ze op mijn laptop. Daar bewerkte ik ze tot 1 foto waarbij het kasteel en de tuinen in harmonie bij elkaar stonden. Om half 1 kwamen er bedienden broodjes rondbrengen aan de meisjes die moesten wachten. Ik had zelf brood mee, dus het was niet nodig. Nu pas viel het me op dat het paleis op een heuvel zat. Je zag het bos en de stad. Snel pakte ik mijn tekentablet en tekende ik de basis. Voor de zekerheid maakte ik een foto met mijn mobiel. Met muziek in mijn oren tekende ik verder. Om kwart voor zes was mam er eindelijk en reden we samen naar huis. Yvela wilde alles weten. Ik wilde daaraan tegen eten en naar bed. Dit is niets voor mij.