The New Special Princess

#35

POV Emma
Vandaag is het zo ver. Jonathan komt me ophalen. Ik ben best zenuwachtig.  Met Emilia heb ik nul komma noppes aan vooruitgang geboekt. Ze heeft haar spullen gepakt en is klaar om te gaan. Ik heb de roedel gealarmeerd zodat ze me niet mee kunnen krijgen. Vroeg in de ochtend staan en drie auto's voor de trap. Ik haal de rozen weg en wacht ze op in de hal. Jonathan komt binnen met mam, pap, Connor en Eloise. Yvela loopt er een beetje achteraan en zegt snel geluidloos sorry. Ik knik. Jonathan neemt het woord en gaat voor iedereen staan.
'Hier zijn we dan weer,' zegt hij. Ik krijg even een flashback als hij dat zegt. Mijn ademhaling versnelt en ik heb geen oog meer voor mijn omgeving. Cealin en Neil en een aantal jongens... de brand... Een hand plaatste zich op mijn schouder. Ik ademde diep in en kalmeerde wat.
'Gaat het,' vroeg mam.
'Ja, het gaat.'
'Mooi. Kom je dan nu mee naar huis,' vroeg Jonathan.
'Ik heb je al gezegd dat ik niet mee ga. En dat dit mijn thuis is en niet jullie paleis. Het spijt me, maar jullie zullen moeten gaan. Oh Connor, Eloise, het is tijd dat jullie Jonathan over Emilia vertellen.' Ze gaf me een knuffel en ging achterin de hal met Jonathan, Connor en Eloise praten.
'Waarom kom je niet mee,' vroeg pap.
'Ik kan het niet. Daar is het als een gevangenis voor me en bovendien wordt het niet beter nu jullie weten dat ik de Vier ben. Ik heb mijn gaves niet in de hand en ik ben bang dat het mis gaat als ik bij jullie ben. Jullie zijn veiliger als jullie uit mijn buurt blijven. Sorry.'
'Ik begrijp het niet, waarom vertelde je het niet,' vroeg mam.
'Ik was bang. Ik ben bang.' Ik zuchtte. Jonathan kwam met de rest terug. Emilia liep naar buiten.
'Weet je zeker dat je hier wil blijven,' vroeg hij nog eens.
'Dit is waar ik thuis hoor. Hier kan ik mezelf zijn. Wil je dat van me afnemen?'
'We hebben je nodig. Er komen achterstanden en de taken voor de Vier lopen op.' Ik was gekwetst.
'Dus je komt me alleen halen omdat ik mijn verantwoordelijkheden moet doen? Ik dacht dat je wat om me gaf!' Yvela sloeg Jonathan hard tegen zijn achterhoofd.
'Au! Hé zo bedoel ik het niet, of half...'
'Ga weg. Nu.'
'Niet zonder jou.' Iets in zijn houding leek te veranderen. Meer duivels. Hij knipte in zijn vingers. Iedereen liep dreigend op me af. Ik liep langzaam naar achteren.
'Ik waarschuw jullie, ga weg.'
'Nee.' Ik floot op mijn vingers. De roedel kwam aanrennen en ging in een beschermende halve cirkel voor me staan. Ze gromden vervaarlijk naar Jonathan en de rest.
'Laat alleen Yvela er door,' fluisterde ik in het oor van Alpha. Ik draaide me om en liep met pijn in mijn hart naar de bibliotheek. Niet veel later kwam inderdaad Yvela binnen.
'Ik kom alleen om te zeggen dat Cealin het paleis heeft aangevallen. We konden hem weren, maar hij leek op zoek naar jou. Kom met ons mee en bescherm ons tegen hem,' zei ze. Ik keek haar geschrokken aan.
'Als ik dat kon had ik het gedaan. Maar ik kan hem niet aan. Als ik dat doe word ik teveel geconfronteerd met mijn verleden en dan blokkeer ik. Het spijt me. Goede reis terug.' Ze zuchtte en draaide om. Ik hoorde auto's wegrijden en zuchtte opgelucht. Al weer te dicht bij mijn verleden.

POV Yvela
Emma liep de hal uit. De wolven gromden vervaarlijk naar ons. Jonathan wilde langs ze af lopen, maar ze beten in zijn richting.
'Hoe gaan we hier langs komen,' vroeg hij.
'Misschien weet ik wat,' opperde ik. Ik haalde diep adem en liep naar voren. De wolven lieten me zonder moeilijk doen passeren. Voorspelbaar. Ik liep door naar de bibliotheek waar Emma stond te wachten. Ze lachte kort.
'Ik kom alleen om te zeggen dat Cealin het paleis heeft aangevallen. We konden hem weren, maar hij leek op zoek naar jou. Kom met ons mee en bescherm ons tegen hem,' zei ik. Ze keek me geschrokkken aan.
'Als ik dat kon had ik het gedaan. Maar ik kan hem niet aan. Als ik dat doe word ik teveel geconfronteerd met mijn verleden en dan blokkeer ik. Het spijt me. Goede reis terug.' Ik zuchtte en liep naar de rest.
'Ik heb het geprobeerd met Cealin, maar ze komt niet. We kunnen beter gaan,' zei ik. Jonathan liet zijn hoofd hangen. Ik en hij stapten in een van de drie auto's en reden voorop naar huis. Bij het kasteel heerste een spooky sfeer. Nergens wachters. Jonathan had het niet door.
'Vreemd, geen wachters zei ik,' toen we naar binnen liepen. Wij kwamen als laatsten binnen. Alle deuren die naar de grote hal leden gingen met een klap dicht.
'Jongens, wat gebeurd hier,' vroeg mam.
'Cealin,' zei ik. We waren in de val gelopen. Iemand klapte haast sarcastisch.
'Heel goed Yvela, heel erg goed,' zei een lage, beangstigende stem. Het werd gevolgd door gelach. Achter me pakte iemand mijn schouders vast. Achter me stond Cealin.
'Weet je, je lijkt op je zus.' Ik stapte naar voren en draaide om.
'Dus, Emma kwam niet mee? Logisch niet? Al zal het mij lukken,' zei hij kijkend naar zijn nagelriemen.
'Hoezo dat,' vroeg ik argwanend.
'Ik heb jullie.' Hij keek half omhoog. Ik stapte achteruit. Hij lachte weer en liet zwarte mist verschijnen. Het cirkelde om ons en vormde toen een touw. We werden aan elkaar vastgebonden. Door de klap, ik kwam tegen iedereen aan, kreeg ik hoofdpijn en begon ik vlekken te zien. De vlekken namen de overhand en werden een grote, zwarte waas. Ik hoorde nog net Cealin zeggen dat het niet lang meer zou duren voor hij haar had.