The New Special Princess

#12

POV Emma
Jonathan kwam de stal in.
'Emma? Wat is er? Waarom huil je?'
'Ik weet het gewoon niet meer,' snikte ik. 'Iedereen denkt dat ze me kennen. Maar dat is de buitenkant. Niemand kent de echte ik. Alleen Cealin en Neil. Het wordt me teveel.'
'De vorige keer ging je gewoon.'
'Ik kan nu niet gewoon gaan. Dat is het hele punt. Dat kan ik voor mezelf niet.'
'Komt het door dat je de week weg was?'
'Ja of eigenlijk nee. Toen ik daar was, zag ik in wat ik miste. Welk deel het voor mij nog veel moeilijker maakt. Thuis ging ik schilderen als ik boos, bang of gestrest was. Het was een uitlaatklep voor me. Maar nu mag ik het niet van jullie en heb ik er ook de tijd niet voor.'
'Dat wist ik niet. Ik zal zorgen dat je het wel weer mag.'
'Nee dat kan niet. Ik zei al ik heb er geen tijd meer voor. Alles bij elkaar heb ik alleen pauze om wat te eten, omdat ik het anders niet af krijg.'
'Wat... vreselijk. Waarom zeg je dat niet gewoon?'
'Daar krijg ik de kans niet voor. Iedere keer als ik iets wil vragen is het, hey Emma wil je dit nog doen of oh Emma je was dat vergeten. Ik sta onder druk.'
'Zal ik regelen dat je even vrij hebt?'
'Nee dat hoeft ook niet. Na het huwelijk gaan we toch op huwelijksreis?'
'Ja. Naar waar wil je?'
'Naar... Australië. Ik wil graag naar het groot barrière rif.'
'Dan gaan we daar twee weken heen.' Ik knikte en stond op.
'Ik ga me opfrissen. Ik zie je bij het diner.' Op mijn kamer deed Jadelin mijn make-up opnieuw.
'Ben je in orde,' vroeg ze.
'Ja hoor. Het gaat wel weer. Dank je.'
'Als er iets is, je kan altijd bij me terecht.'
'Weet ik, dank je. Dan ga ik nu maar verder.' Ik liep mijn slaapkamer weer uit en daar stond opnieuw mijn familie en Jonathan, Connor en Eloise. Déjà vu.
'Emma, het gaat niet goed met je,' begon mam. Ik zuchtte.
'Wat is er aan de hand? Zo ken ik je niet,' zei Yvela.
'Je kent me niet! Iedereen ziet de buitenkant! Niemand kent me echt. Niemand weet wat ik echt ben. Ik weet niet eens wie ik ben.' Ik liep mijn studeerkamer in en draaide de deur op slot. Weer begon ik met huilen.
'Emma, we wilden je niet van streek maken. Het spijt ons. We willen je helpen. Kom alsjeblieft terug,' zei pap.
'Laat me gewoon met rust. Ik heb nooit gevraagd om hulp. Ik kom hier zelf wel uit.' Binnenkort is het voor mij voorbij, dacht ik erachteraan. Door de deur heen hoorde ik hun geluid en voetstappen wegsterven. Toen het stil was, kwam ik van de kamer af. Door mijn deur controleerde ik de gang. Gelukkig was er niemand. Ik sloeg een verlaten gang in. Hij liep dood. Er hing een spiegel in de muur. Ik controleerde of ik alleen was en stapte de spiegel door. Hij kon draaien. Daar achter was een bibliotheek. Het stond er vol vergeten boeken. 1 boek had een gouden kaft. Oude voorspellingen en visioenen stond er op gegraveerd. Ik las altijd maar 1 hoofdstuk.

Een meisje, puur, eerlijk en met een hart van goud, zal een vreselijk lot wachten. Ze zal op 2 december geboren zijn met sterren op haar armen die na een dag weer verdwijnen. Ze zal zeventien jaar lang een worsteling met zichzelf hebben. En ze zal beschikken over machtig gaves. Ze zal in angst en onzeketheid leven en wanhopig opzoek zijn naar iemand die haar ziet zoals ze is, zonder haar pijn te willen doen. Ze zal blijven zoeken naar iemand bij wie ze haar eeuwige muur naar beneden kan halen. Zij dat moeten doen voor haar zeventiende verjaardag. Op haar zeventiende verjaardag om 12 uur 's nachts zal zij moeten kiezen voor opoffering of vernietiging. Zij zal moeten kiezen tussen anderen kwetsen en redden en tussen haar zelfingenomen kant. Zij zal sterven of blijven leven. 24 uur voor die dag zullen de sterren weer te zien zijn. Of eerder, om haar te laten weten wat haar te wachten staat.

Maar er is een kans dat ze een keuze maakt en dat die wordt tegen gewerkt. Kiest zij voor de anderen, dan bestaat de kans dat ze herrijst, ondat niemand anders zoals zij is. Kiest zij voor haarzelf, bestaat de kans dat wordt zij vernietigd.

Ik ruim het boek weer op in de kast. Nog drie maanden. Dan is het zo ver. Dan komt mijn keuze. Ik weet nog goed hoe ik hier voor het eerst kwam. Ik zal het zelfs nooit meer vergeten. Het begon met dat mysterieuze lichtje...