The New Special Princess

#31

POV Jonathan
Ik kom aan bij het paleis. Binnen loop ik Yvela tegen het lijf.
'Dus je hebt haar gevonden,' zei ze zonder op te kijken van haar papieren.
'Ik heb haar drie maanden gegeven om haar krachten te beheersen. Daarna haal ik haar op en komt ze mee.'
'Wil ze dat?'
'Waarschijnlijk niet, maar dan komt ze toch.'
'Idioot. En drie maanden is echt te kort. Ze kon het al niet in een jaar, laat staan drie maanden.'
'Ben je nou nog steeds boos op me?' Ze keek op.
'Ja ik ben nog steeds boos.'
'Kom op het was een week geleden. Stel je niet zo aan!' Ze hief haar hand. Ik krimpte ineen.
'Je bent het niet waard om ook maar een greintje respect te krijgen,' siste ze. Kwaad liep ze weg.
'Yvela...' Ik zuchtte. Het heeft toch geen zin. Mijn ouders kwamen naar me toe en knuffelden me.
'Waar was je vanacht? We waren bezorgd,' vroeg mam.
'Ik had een brief gekregen van de bakker uit het dorp bij de voet van de berg. Er waren een zwart paard en een wolf opgedoken voor wat boodschappen.'
'Emma,' vroeg pap.
'Ja Emma. We hadden eerst ruzie en ik heb nooet echt het gevoel dat het is opgelost. Ze zorgde voor een bed voor de nacht en voor ontbijt, maar ze was afstandelijk. Bovendien mompelde iets over een verleden dat in het verleden moest blijven.'
'Wat heb je gedaan?'
'Ik heb haar drie maanden gegeven en daarna haal ik haar op. En ze komt mee of ze wil of niet.'
'Waarom liep ze weg?'
'Dat weet ik niet. Ik begrijp haar niet. Heb ik iets verkeerd gedaan?'
'Jij persoonlijk niet. Wij allemaal vrees ik. Kom en rust uit. En daarna maken we een plan. We halen haar terug.'
'Dat zal niet zo makkelijk gaan. Ze is de Vier.'
'Is zij... de Vier. Waarom zei ze het niet?'
'Als ik het wist had ik het wel vertelt.'
'Jullie snappen het echt niet hè? Jullie blijven maar beslissen over haar lot. Stiekem en achter haar rug om blijven jullie maar plannen en taken invoeren. Jonathan ze heeft tegen jou gezegd dat ze zelf beslissingen wil maken. Ze wil geen... marionet zijn. Dat kan ze niet volhouden hoe hard ze het ook probeert. Zij moet zelf de touwtjes in handen hebben voor geluk. Ze heeft het je vertelt. Maar je hebt nooit geluisterd. Als je het nu één keer doet en dan naar mij, laat haar zijn wie ze is. Je staat te liegen als je zegt dat ze geen optie heeft geboden voor de problemen. Laat haar daar. Zij is daar gelukkig. Is haar geluk niet het belangrijkste voor je,' zei Yvela die blijkbaar om de hoek stond.
'Hoe weet jij dat?'
'Ik ben haar zus. Ik was haar steun in de meest moeilijke tijden. Zij heeft al heel wat last op haar schouders en het wordt steeds groter. Maar ik weet het doordat ik keek. Echt keek. En ik echt luisterde. Jullie keken, maar keken naar wat jullie zagen. Tot jullie daar mee stoppen, zullen jullie het nooit begrijpen.' Ze legde haar papieren op een tafeltje en liep weg.
'Waar ga je heen?'
'Mijn koffer pakken. Ik ga weg. Ik moet iemand steun gaan bieden die ze eigenlijk van jou had moeten krijgen. Zoals ik al zei, je verdient het niet om ook maar een greintje respect te krijgen.' Haar stem was kil en droog. Ik liet mijn hoofd hangen en liep de andere kant op. Naar mijn kamer. Ik ben teruggegaan naar mijn oude kamer om niet te veel te hoeven denken aan Emma. Maar na wat Yvela zei, weet ik niet of me dat gaat lukken.