The New Special Princess

#36

POV Emma
Drie dagen later klopt iemand op de deur. Ik doe open en zet van de schrik naar achteren. Neil staat in de deuropening te grijnzen.
'Hallo Emma,' zei hij. Ik kalmeerde.
'Kan ik helpen,' vroeg ik.
'Laten we zeggen dat ik kom om een compromis te sluiten. Jij hebt namelijk iets wat wij willen en wij hebben iets wat jij wil.'
'Wat bedoel je?' Hij gaf me een krantenartikel. Cealin was aan de macht.
'Maar... hoe?'
'Cealin heeft Yvela op jou laten lijken, zodat het "officieel" is. Maar wij willen het echt officieel maken. Dus jij komt morgen naar daar.'
'En wat als ik niet kom?'
'Dan zullen jouw man, zusje, schoonouders en ouders niet meer opgesloten zitten in een kamer. Eerder in een cel. Voorgoed.'
'Je hebt ze niet vrijgelaten?'
'Waarom zouden we dat doen. Tot morgen.' Hij pakte het papier terug en ging. Alpha stond achter me.
'Gaat het? Wat is er?'
'Cealin is aan de macht. Hij heeft zijn magie gebruikt. En nu zitten Jonathan, Yvela en de anderen opgesloten in het paleis. Of ik moet morgen komen en ze gaan vrijuit, of ik kom niet en ze zitten voorgoed vasr in een cel.'
'Dus morgen word je ingehaald door je verleden.' Ik knikte. Ik kan niet anders. Hen daar laten kan ik niet aan en daar bereik ik ook niets mee. Cealins dreigement is waarheid geworden. Hij heeft op mijn zwakte aangevallen en het ziet er naar uit dat hij de slag wint. Teneergeslagen begon ik met mijn koffer pakken. Misschien kan ik beter nog even wat oefenen met mijn vleugels. Ik liet ze groeien en vloog een beetje in het rond. Ook vloog ik over de berg en landde ik in het bos. Daar leunde ik tegen een boom aan. Ik weet niet of ik dat wat komen gaat wel aan kan.

Ik neem afscheid van de roedel en Noir.
'Ik ben morgen uiterlijk terug,' zeg ik tegen Alpha.
'Pas goed op jezelf.' Ik knuffelde hem en vertrok. Zodra ik de deur achter me dicht had getrokken, klapte ik mijn vleugels uit en vloog ik weg. Vlak voor het paleis landde ik in het bos. Ik zag vanuit daar de intimiderende torens. Ik haalde diep adem en liep het pad op. Binnen stond Neil er om me op te vangen.
'Cealin is op het kantoor van Connor,' ze hij. Ik knikte en liep naar hem toe. Angst en zenuwen vochten bij me om de eerste plek. Uiteindelijk nam angst de overhand. Ik wilde kloppen, maar vlak voor de deur bleef hij in de kucht hangen. Dit is mijn einde. Maar de anderen kunnen hier niet blijven. Ik klopte.
'Kom binnen Emma,' zei Cealin. Ik liep de deur door en sloot hem achter me.
'Lang geleden, is het niet,' lachte hij.
'Ik had je liever niet meer gezien,' mompelde ik.
'Zei je iets?'
'Nee, ik zei niets.' Hij keek me een keer doordringend aan en schoof zonder zijn ogen van me af te halen een document naar me toe.
'Tekenen,' zei hij met bevelende ondertoon. Ik verbrak het oogcontact en tekende het snel. Via het raam zag ik iedereen weg lopen. Iedereen, behlave Yvela.
'Waar is Yvela,' vroeg ik.
'Oh ehm... zij kan mij dwarsbomen en flink. Hypnose had bijna geen effect. Haar hou ik hier net zoals jou.' Ik schrok en liep achteruit naar de deur. Ik botste tegen iemand op. Geschrokken draaide ik me om. Neil stond met over elkaar geslagen armen voor de deur. Paniek nam de overhand.
'Je weet net zo goed als ik dat je dit verliest,' zei Cealin kalm. Ik draaide me weer naar hem om. Hij rijkte me mijn handschoenen aan. Ik besefte me ten volle dat, als ik ze nu aanneem, ik voorgoed verloren heb. Maar winnen kan ik niet. Ik zuchtte diep en pakte trillend de handschoenen. Ik trok ze aan.
'Goed zo. Nu breng ik je naar je kamer. Ik heb je later pas nodig.' Voorzichtig duwde Cealin me vooruit naar mijn oude kamer. Het beklemde gevoel van het paleis en mijn kamer namen per stap toe. Ik ben weer terug in de gevangenis. Langzaam gaat mijn hoofd hangen. Hoe kon ik ooit denken hier nooit meer te hoeven komen. In de kamer trof ik Yvela aan. Ze kreeg grote ogen.
'J-je bent gekomen. En je handschoenen...' stotterde ze.
'Emma hier heeft nog steeds last van de angst die ze al heel lang heeft, niet waar,' zei Cealin grijnzend.
'Je liet me geen keus.'
'Oh probeer de derde deur maar eens. Hij is speciaal voor jou.'
'Wat is daar?'
'Ik kom alleen mijn belofte na. Vanaf nu zit de deur op slot. Jullie eten samen met mij en Neil. Om de dag zit er iemand die jullie in de gaten houdt hierbinnen. Veel plezier meiden.' Hij sloeg de deur met een klap dicht en hij draaide hem op slot. Jadelin kwam van de slaapkamer af.
'Hey,' zei ze. Ik glimlachte, maar niet van harte. Ik liep naar de balkon deur en probeerde of hij open was. Helaas. Met mijn vuist sloeg ik tegen het raam. Ik ben alles kwijt. Ik ging de studeerkamer binnen en draaide de deur op slot. Daar was de ruimte erg veranderd. Er was een grote vensterbank, dat gek genoeg, letterlijk een bank was en er stonden speciale tafels om aan te tekenen. In de hoek stond een schildersezel. Veel oog had ik er niet voor. Ik ging op de vensterbank zitten en begon te huilen. Niets kan ik goed doen. Yvela zit hier door mij nog steeds en ik ben zelf te laf om Cealin te bevechten. Ik zit opgesloten, zal niet meer naar buiten kunnen en zal altijd het bos zien, zonder dat ik er ooit nog in kan. Ik ben niemand meer.