The New Special Princess

#17

POV Emma
Vandaag is het eindelijk zo ver. Vandaag zal ik niet meer Lady Emma zijn, maar worden gekroond tot prinses Emma. Dan ben ik officieel lid van de familie. Jadelin en Eloise hielpen me met mijn jurk. Ik had mijn haar bovenop gevlochten, met kleinen parel spelden er in, en vanaf mijn oren was mijn haar los. De drie vlechten hingen helemaal doorgevlochten achterop. Mam en Yvela legden de laatste hand aan de bloemen die zij voor me hadden ontworpen. De glazen (ja het is echt waar, Jonathan stond er op omdat ze al jaren in de familie zijn) muiltjes zaten soepel om mijn voeten. Zelf was ik behoorlijk nerveus.
'Zenuwachtig,' vroeg mam.
'Ja best wel.'
'Het komt allemaal goed. Kijk gewoon naar Jonathan en denk verder niet al te veel na. Geniet,' zegt Jadelin.
'Makkelijker gezegd dan gedaan. Wat als ik val omdat ik struikel over de jurk?'
'Dan is het altijd nog beter dan mijn bruiloft. Ik viel, kreeg de slappe lach en een blauw oog, sloeg Connor per ongeluk, zei nee omdat ik de ceremoniemeester niet verstond en viel met mijn gezicht in de bruidstaart. Liefje, als je het erger kan maken dan dat, dan krijg je al mijn geld,' lachte Eloise.
'Is dat echt gebeurd?'
'Jep,' zei mam. 'En alles was live te zien op televisie. Niet lang daarna was het een trend om haar na te doen.' Ik lachte.
'Ja daar baalde ik behoorlijk van. Connor zei wel dat hij me er alleen maar mooier door vond. We hebben nog de film van de bruiloft. Misschien leuk om met Jonathan samen te kijken. Zijn jullie er al uit in welke kamer jullie samen komen?'
'De mijne. Hij verhuist zijn bed, kleren, bureau en andere spullen naar hier. We gaan samen op het kantoor werken. Maar dat komt pas morgen. De kast wordt vandaag pas geleverd.'
'Aha. Kun jij dan zorgen dat de kamer netjes blijft? Drie van de vier lakeien van Jonathan zijn gestopt, omdat ze de berg kleren niet meer aan konden.'
'Komt goed. Ik geef hem wel een draai om z'n oren als hij het laat slingeren. Maar dat heb ik al tegen hem gezegd.'
'Hopen dat het effect heeft.'
'Vast wel. Ik denk dat Jonathan grapte toen hij zei dat me dat niet ging lukken.' Yvela lachte.
'Jij kan een vlieg vangen zonder hem te zien,' zei ze. Iedereen lachte. Ik zag dat het al tien voor 12 was. 'We moeten gaan. Over tien minuten begint het,' zei ik.
'Let's go,' zei Yvela. Gezamelijk gingen we naar de grote hal. Daar stond pap me op te wachten en gingen mam, Eloise en Jadelin in de zaal gingen.
'Je bent prachtig,' zei pap.
'Dank je.' Niet veel later begon de ceremonie. Ik liep met pap naar het altaar en ging naast Jonathan staan.
'Je bent prachtig,' fluisterde hij.
'Jij mag ook vaker in pak,' zei ik terug. Na lang gezwets en speeches die we voor elkaar schreven, kwam het jawoord. Ik zeg met volle overtuiging ja en ook Jonathan is blij. Heel even gaat er een steek van verdriet door me heen, maar dat was snel weg.
'En dan nu, de officiële benoeming van Lady Emma. Belooft u, Emma Petronella Maria van Velthoven om trouw te blijven aan de troon en uw land eerlijk en rechtvaardig te dienen?' Zei de ceremoniemeester.
'Dat beloof ik,' zei ik. Ik kreeg een tiara (zie media) op mijn hoofd gezet en de zaal klapte. Vanaf nu was het prinses Emma. De receptie die volgde op de ceremonies, was gezellig met vrienden en familie, wat raadsleden en andere koninklijke families. Ik geniet van ieder moment. De ring die ik om heb is prachtig. Geen goud, maar mooi koper met een klein diamantje. Hij is simpel en dus voor mij perfect. Jonathan komt naar me toe.
'Emma, ik wil heel graag tegen je zeggen dat ik blij ben dat ik jou heb ontmoet,' zei hij.
'Ik ben, ondanks wat tegenslagen, ook blij dat ik jou heb ontmoet.' We knuffelden. Onwillekeurig trok mijn blik naar het bos. Jonathan zag het.
'Heb je er ooit wolven gezien?'
'Hè wat? Ja... hoezo?'
'Mij vielen ze bijna aan.'
'Ze beschermen de open plek. Het is een van de weinige plekken in het bos die groot genieg is voor de hele roedel.'
'Hoe weet jij dat?'
'Ik ken ze. Ik kom veel bij de open plek.'
'Hoe?'
'Ik heb ooit een pup gered. Ik heb hen mijn vertrouwen laten zien. Zij kennem mij goed, en ik hen.'
'Zonder angst?'
'Het zijn gewoon grote honden. Ze zijn loyaal en aanhankelijk. Ik vind het heel mooi en bijzonder.'
'Ja, dat is het ook.' Ik liep naar de hapjes tafel om wat chocolade te pakken en zag een paar mensen verschrikt naar de bosrand kijken. Daar stond de roedel. Ik zuchtte.
'Jongens, kom op. Wat doen jullie hier,' zei ik toen ik voor ze zat. Ze gaven me ieder een knuffel. Iedereen leek door mijn actie nog verbaasder. Ik rolde met mijn ogen.
"We hebben een probleem," fluisterde Alpha.
'Wat,' antwoordde ik zo stil mogelijk.
"Een man dwaalt al een tijdje rond bij de open plek. Hij lijkt iets te zoeken."
'Ik kom zo snel mogelijk.' Jonathan kwam naast me. Alpha gromde.
'Ja jou ken ik nog,' zei hij. Ik lachte en aaide hem.
'Ze zijn beschermend, vind je niet?'
'En eng.'
'Wel nee. Je moet ze gewoon kennen.' Iedereen ontdooide en begon te smoezen. Alpha en ik keken elkaar veel betekenend aan. Ik wenkte met mijn hoofd naar het bos en stond op. Langzaam maakte de roedel een aftocht en pakte ik weer wat chocolade. Iedereen staarde me aan.
'Wat?'
'Je was niet bang... voor die wolven,' hakkelde mam.
'Het zijn net honden. Zolang je maar laat zien dat ze je kunnen vertrouwen.'
'Je doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is.'
'Is het ook. Voor mij dan.' Yvela begon te lachen.
'Mam, Emma wist heel goed wat ze deed. Je vangt vliegen. Kom op doe je mond docht het ziet er niet uit.' Zenuwachtig begon iedereen te lachen. Ik zuchtte.
'Ga maar,' zei Connor. Ik bedankte hem snel en ging naar de open plek. Daar waren de wolven net terug.
''De man is er niet, maar wij gaan jagen. Let goed op hier," zei Alpha.
'Doe ik. Dank je. Succes met de jacht.' Ik liep de grot in en ging op de steen mediteren. Na een tijdje werd mijn rechter arm op mijn rug gedraaid en mijn kinker schouder vast gepakt.
'Pas maar oo Viertje. Ik kom hier nu niet om je te pakken, maar om je te waarschuwen. Ik kom achter al je geheimen, je zwaktes en als jij dan op je zwakst bent, kom ik je halen,' zei Cealin. Hij mond was naast mijn oor en mijn schouder werd aangetikt door zijn kin. Ik rilde van angst en probeerde mijn arm los te krijgen.
'Ik zou maar eens gaan zorgen dat je je kracten onder controle krijgt. De tijd nadert dat ik en Neil aanvallen. Tik tak verdoemd.' Hij liet los en liep de grot uit. Ik probeerde verder te mediteren, maar door het angstzweet dat me net uitbrak, ben ik alles behalve gekalmeerd. Als iemand binnen komt draai ik me ook schichtig naar de ingang. Daar staat Brownie.
''Wat is er Emma? Waarom zo gespannen?"
'Cealin, hij was net hier. Om me voor hem te waarschuwen,' zei ik beduusd.
"Gaat het?"
'Nee, niet echt.' Hij gaf me een berenknuffel.  Ik glimlacht.
'Dank je. Ik moet zo meteen wel weer naar huis. Wat doe jij eigenlijk als ik ga? Tenminste, als je het gehoord hebt.'
"Ja ik hoorde het. Ik ga ook mee. No one left behind."
'Dank je. Dan ga ik maar eens.' Na nog een knuffel liep ik terug naar het paleis, maar ik twijfelde. Zal ik... hier blijven? Nee. Dat doe ik ze niet aan. Niet nu ze denken dat het goed met me gaat.