The New Special Princess

#34

POV Emma
De volgende ochtend kwamen de dorpsbewoners terug. Weer stuurde ik ze weg, maar rind de middag keerden ze weer om en stonden ze in de hal.
'Koningin, waarom bent u niet ergens anders,' vroeg de een.
'Waar komt dit paleis vandaan,' vroeg een ander
'Waarom helpen wolven u,' vroeg een derde persoon.
'Genoeg! Jullie gaan en wel nu. Zo niet zullen de gevolgen van dien zijn.' Snel verlieten ze alles. Zorda de deur dicht was liet ik er rozenstruiken voor groeien. Die gaat alleen nog open als Alpha er door moet of op de dag dat Jonathan komt. Ik ga naar de bibliotheek. Daar staat Emilia op me te wachten.
'Dus een gedachte waar je boos om wordt,' begon ze. 'Niets uit je verleden, dat is duidelijk. Wat als je je voorstelt dat je iemand op een dier ziet schieten en het daarna lijdend achterlaat.'
'Oh daar kan ik echt kwaad om worden.'
'Goed, gebruik dat gevoel om een klein diamantje te toveren.' Ik oefende het, maar het mislukte.
'Nog iets veel erger heb je nodig. Ehm... Dat is een lastige. Wat frustreert je echt?'
'Momenteel? Jonathan. Ik heb het hem echt vaak gezegd. En hij snapt het niet.'
'Is het frustratie of meer woede en een boel angst?'
'Angst. Met name angst voor zijn keuze over mij. Dit gaat 'm niet worden. Verspil je tijd niet langer en ga naar het paleis. Ik kom er wel uit.'
'Ik ga niet weg tot het lukt. Of tot Jonathan komt. Het lukt wel, het kost alleen tijd. Probeer het nog eens met dat gewonde dier.' Onwillekeurig schoten mijn gedachten over naar het onrecht dat me wordt aangedaan. Ik werd kwaad.
'Emma! Emma! Stop!' Ik keek op en zag een grote diamant. Ik schrok en hij verdween.
'Dat moet iets krachtigs zijn geweest,' mompelde Emilia. Ik had hoofdpijn gekregen. De kloppende pijn werden steken die door mijn hoofd trokken en alles begon te draaien. Niet veel later viel ik in een diep, zwart gat.

POV Jonathan
'Rozen? Ze heeft rozen voor de deur laten groeien zodat niemand er in kan,' constanteerde ik. Yvela had verteld wat ze binnen kreeg. Buiten was ineens rumoer. Ik en Yvela keken door het raam. Een zwarte magiër viel ons aan. Ik zag hoe de mannen hem net konden weren.
'Wie was dat,' dacht ik hardop.
'Cealin,' zei Yvela.
'Dus hij is degene waar Emma bang voor is? Ik had verwacht dat hij sterker zou zijn.'
'Emma heeft gezegd dat ze sluw zijn. Ze is niet zomaar doodsbang. Ik denk niet dat dit de echte aanval was.'
'Ik wel. En mocht hij terugkomen, dan staan wij klaar voor hem.' Ik zag Yvela twijfelen.
'Waarom twijfel je?'
'Ze zei dat ze met z'n tweeën waren. Vreemd dat er dan maar een verscheen. Ik vertrouw het niet helemaal.'
'Zoals ik al zei, we zullen klaar zijn voor een nieuwe aanval.'

POV Yvela
Ik zuchtte. Hij snapt het niet. Ik liep van hem weg en naar de gang met de spiegel. Ik stapte er door en ging met mijn hand over de vele boeken. De vorige keer was het boekstandaard leeg. Dit keer lag er een klein, bruin boek op. Ik begon het te lezen.

Vertrouw op gevoel en wees gewaarschuwd. Hij die Haar pijn gaat doen en Haar pijn heeft gedaan keert terug.

Verlies zal volgen, gevolgd door angst. Zij zal zich geen raad meer weten en Zij zal bang zijn. Zij zal een gevangene zijn, zelfs na de overwinning.

Zij zal lijden onder dwang en pijn, maar Zij zal altijd sterker zijn dan het onrecht wat Haar wordt aangedaan.

Het was een inspirerende tekst. Alleen voorspelt het de toekomst Hij keert terug, dat doelt op Cealin. Zij en Haar is Emma. Dus haar wacht voorlopig ook geen voorspoed. Ik zal haar waarschuwen als we naar haar toe gaan. Nog anderhalve week wachten en dan zullen we zien wie er sterker is.