The New Special Princess

#47

POV Emma
Tijdens mijn revalidatie is er niet veel gebeurd. Ik zit al weer drie dagen thuis. Vandaag is een belangrijke dag. Alle heersers en Vieren komen vandaag bijeen om ee oplossing te vinden. En ik moet mee. Jadelin doet mijn haren goed.
'Zenuwachtig?'
'Ja. Ik ben behoorlijk bang voor de reacties als ze horen dat ik de oorzaak ben.'
'Je bent niet helemaal de oorzaak. Jonathan begon.'
'Alsnog.'
'Het komt vast wel goed. Jonathan zal het heus wel voor je opnemen en anders verkoopt Yvela hem wel een tik tegen z'n kop. Zoals altijd als hij weer eens dom doet.' Ik grinnikte.
'Ik ben blij dat Yvela ook mee gaat.'
'Ze zal wel moeten. Zij heeft hier alles draaiende gehouden aangezien Jonathan niet van jouw zijde week.'
'Ik hoorde het. Ergens vind ik het behoorlijk stom, maar het is met name heel erg lief.'
'Jep. Zo klaar. Je hebt nu nog een half uur tot je in de auto moet zitten.'
'Zoals altijd, precies op tijd. Dank je Jade.'
'Graag gedaan. Het vrijwilligerswerk was leuk, maar ik vind dit nog altijd veel leuker. Kom op. Dan gaan we alvast naar de grote hal.'
'Goed idee.' Samen lopen we naar beneden. Daar staat Yvela ook al klaar.
'Het is lang geleden dat ik jou zo heb gezien,' zegt ze. Ik had een jurk aan, liep op hakken en mijn haar zat opgestoken.
'Ja dat is zo. Al haat ik het nu al weer. Jij ziet er trouwens ook leuk uit. Die vlecht is zo mooi.' Yvela had een lange vlecht in, droeg een witte jurk en had zwarte ballerina's aan.
'Dank je. Het is even wat anders, maar ik vind het best leuk. Iets om vaker te dragen.'
'Het misstaat je zeker niet.'
'Dank je. Nu nog wachten op Jonathan. En dan zeggen mensen dat meisjes altijd de tijd nemen voor hun uiterlijk.' Ik lachte.
'Dat hoorde ik.' Jonathan kwam bet de hal in.
'Staan jullie hier al lang?'
'Minuut of drie. Nee dus. Kom op, we moeten gaan,' zei Yvela. Ik zei Jadelin gedach en stapte de limousine in. Tijdens de rit werd ik weer nerveuzer.
'Waarom zo gespannen,' vroeg Jonathan.
'Ik ben bang voor de reacties van de anderen. Ik bedoel, we zullen wel moeten vertellen dat ik de Vier ben en de oorzaak tot deze vergadering. Anders komen we nergens.'
'Kop op. Yvela en ik staan achter je en zullen je beschermen. Haal gewoon diep adem. Alles komt goed.'
'Ik zal mijn best doen.' De rest van de rit was het stil. In de tijd dat ik uit mijn coma was, was het weer een beetje opgeklaard. Het regende niet meer. Maar de planten hingen nog steeds helemaal slap. Omdat ik nog steeds vast zit. Op het congres was het al druk. Verschillende koningen, koninginnen, regenten en Vieren waren er al. We liepen naar onze plekken en gingen zitten. Om twaalf uur was iedereen aanwezig.
'Goede middag dames en heren, welkom bij dit congres. We weten allemaal wel waarom we hier zijn. En dan wil ik beginnen met iets richting Nederland. Hebben jullie eindelijk je Vier gevonden,' begon de regent van Denemarken. Hij keek in de richting van Yvela.
'Ja, maar dit is haar niet,' zei Jonathan. Even keek hij me aan. Ik knikte. 'Onze Vier is koningin Emma.' Er was ongelovig gemompel.
'Waarom heeft u haar dan voor ons verborgen gehouden,' vroeg een andere koning.
'Ze heeft reeds in een coma gelegen en is de afgelopen week gerevalideerd.'
'Heeft zij al wat geprobeerd?' Ik legde een hand op Jonathans schouder. Hij wist niet meer uit zijn woorden te komen. Ik zou het overnemen.
'Ik ben bang dat deze chaos die door al onze landen trekt door mij komt. De Vieren onder ons zullen weten dat ik bestempeld word als de natuur. Dat houdt in dat alles met mijn stemming meedoet. Door een nare gebeurtenis was ik diep ongelukkig. Een van de redenen waardoor ik in coma kwam. En ik had echt gewild dat het niet zo ging. Ik zal zo veel mogelijk doen om alles weer te herstellen.' Een beetje down ging ik zitten en maakte ik me zo klein mogelijk. Niet dat het kon, maar toch. Overal keken de Vieren elkaar aan en fluisterde een van hen iets in het oor van de regent of koning. Ze knikten en verlieten de zaal. Ook Jonathan en Yvela snapten wat er gebeurde en vertrokken. Ik en de andere Vieren bleven alleen achter.
'Wil je ons het hele verhaal vertellen,' vroeg een voorzichtig. Ik knike stil en begon met vertellen.