The New Special Princess

#41

POV Emma
Ik ben er achter hoe ik Cealin kan verslaan. Ik heb in zijn zwarte magie een zwakke plek gevonden. Bovendien neutraliseert mijn kristal zijn krachten. Met andere woorden, hij kan ze dan niet gebruiken. Dus als ik hem opluit daar in en daarna mijn handschoenen kapot maak, kan ik binnen no-time de duistere gaves beheersen en alles omgedaan maken. Ik heb het na gevraagd bij Emilia. Ze beitelde het antwoord in een kristal van mij. Ik heb in de afgelopen dagen 's nachts getraind en ben klaar voor de strijd. Vanochtend vroeg ik Jadelin of ze Cealin voor me kon halen. Vanmiddag kwam hij binnen. Jadelin heb ik dan weggestuurd.
'Je wilde me spreken,' begon Cealin.
'Nou ik wil revanche.' Ik stampte vier keer in de grond en sloot Cealin op in mijn blok van kristal. Inderdaad lukte het Cealin niet om er uit te geraken. Bij beide handschoenen haalde ik de naad los en vielen ze kapot op de vloer. Na een paar snelle oefeningen beheerste ik mijn krachten inderdaad. Ik rende naar de cellen en bevreed iedereen. Terug in mijn kamer was Cealin bevrijdt en rende hij en Neil het paleis uit. Ik zuchtte. Maar goed dat ik het document niet echt getekend had. Eigenlijk had ik geschreven "In je dromen", maar daar had niemand naar omgekeken. Terwijl Jonathan en zijn ouders alles regelden, ging ik naar de tuinen. Na die ruime drie weken eindelijk naar buiten. Ik snoof de heerlijke geur van het bos op. Langzaam dwarrelden er kleine sneeuwvlokken naar beneden. Heerlijk. Jonathan riep me naar binnen om te gaan lunchen. Ik zat stil te geniet aan de tafel. Dat is ook weer een tijd geleden. Het voelde fijn om te weten dat ik morgen terug kan gaan naar de bergen. Vandaag hier nog bijkomen. Ik ga immers niet gelijk weg. Na het eten vroeg Jonathan me om nog even te blijven.
'Wat ga je doen,' vroeg hij.
'Ik blijf vandaag nog hier om bij te komen en het een en ander bij te leggen met mijn ouders en dan ga ik morgenvroeg na het ontbijt naar het kristalpaleis. Er zijn daar personen die me nodig hebben. En bovendien is dit nog altijd mijn gevangenis. En hoe je het ook went of keert, dat zal altijd zo zijn. Maar ik heb een oplossing geboden.'
'Dat weet ik. En hij is ook zeker niet slecht, maar... ga je iedereen hier niet missen?'
'Dit keer is iedereen altijd welkom om te komen. Of je nou een vraag hebt of omdat je me mist, de paleisdeuren staan open. Ik zal ook zeker een aantal keer langskomen. Dus soms zal ik jullie missen, maar dat zal nooit voor lang zijn.'
'Aha. Wil je echt niet wat langer blijven?'
'Het spijt me Jonathan. Maar na drie weken hier lijken de muren per stap die ik zet dichterbij te komen. Ik heb niet voor niets claustrofobie. Als persoon en als Vier heb ik een grote, open ruimte nodig. Zoals in de bergen. Hier kan ik niet blijven.'
'Dan zal ik dat respecteren. Ookal ben ik er nog steeds tegen.'
'Jij gaat niet veranderen,' zei ik hoofdschuddend en met een lach. Hij gaf me een knuffel. Daarna gingen we ieder een andere kant op. Hij naar binnen en ik naar buiten. Ik ging in het gras zitten en geniet van de warme zonnestalen op mijn huid. Er waait een zacht briesje en het is iets harder gaan sneeuwen. Mooier kan toch haast niet. Ik zuchtte genietend en sloot even mijn ogen. Heerlijk. Eindelijk een einde aan mijn sleur. Hoop ik dan. Je weet maar nooit. Cealin en Neil zijn op vrije voeten. Maar daar hoef ik me voorlopig geen zorgen over te maken. Die kan ik nu wel aan. Mam en pap kwamen naast me zitten.
'Dus, je bent niet meer bang,' begon pap.
'Uiteindelijk had ik helemaal nooit bang hoeven zijn. Het was eem streek van Cealin en Neil. Ookal werkte hij goed.'
'En je beheerst je krachten?'
'Nog niet allemaal. Maar pijn en duistere magie, de twee meest overheersende, die wel. De duistere elementen kon ik al eerder.'
'Dus wat is de laatste?'
'Teleportatie. Maar dat komt later aan bod. Het gaat er nu om dat ik eindelijk van alles af ben. Jonathan laat me ook gaan naar de bergen. Alles komt goed zoals jullie waarschijnlijk al hadden gemerkt.' We grinnikten kort. Daarna knuffelden we elkaar stevig. Nu al mijn geheimen weg zijn, kan ik weer zijn wie ik ben. Dat is het fijnste gevoel dat er is.