The New Special Princess

#16

POV Emma
Die avond laat kwam ik bij het paleis. Jonathan gaf me een knuffel. 'Hoe was het,' vroeg hij.
'Geweldig. Ik ben even echt een geweest met de natuur. Ik ving wat op over de Vier.'
'Oh ja! Het is echt geweldig nieuws! Ze zal worden ingeleid en dan meteen moeten werken, er wacht een berg werk.' Ik keek een beetje wantrouwend.
'Anders praten we er morgen over. Het is al laat. We gaan slapen.'
'Is goed.' Ik ging naar mijn kamer en staarde uit de vensterbank. Vanuit hier kon ik net de toppen van de bergen zien. Wat zou ik graag daar naar toe terug willen gaan. Maar dat kan niet. Ik zuchtte en ging in bed liggen. Ooit zal er een dag zijn dat ik terug moet. Die dag, is niet vandaag.

De volgende dag ging alles weer volgens de normale routine. Veel te strakke onderjurk, opgestoken haar en hoge hakken, wat voor zeven uur klaar was, ontbijt en daarna werk. Terneergeslagen zat ik achter mijn bureau te werken. Zoals gewoonlijk staat Jadelin bij mijn deur voor het geval ik iets nodig heb. Continu glijdt mijn blik van mijn blad, naar het raam. Ik dwing mezelf iedere keer door te gaan.
'Misschien moet je even stoppen,' zei Jadelin.
'Nee dat hoeft niet, dank je. Ik moet mijn verantwoordelijkheden nemen.'
'Dat kan een minuutje wachten. Waarom vraag je prins Jonathan niet om de brief van de Vier?'
'Dat is een goed idee. Ik maak dit af en...'
'Ik bedoelde nu. Je werkt veel te hard. Kom op. Het gaat hier om jouw gezondheid.' Ze pakte me bij mijn pols en trok me omhoog.
'Jade, je doet anders. Moet ik iets weten?'
'Je ouders en de koning en koningin willen dat ik er op let dat je niet terug valt in, nou ja, dat was je vorige week was.'
'Dus je bent in andere woorden mijn babysitter?'
'Zo zou je het kunnen stellen ja.'
'Oké. Wil je me nu los laten, ik moet terug aan het werk.'
'Nee jij gaat die brief halen. En daarna zien we wel hoe veel er van je werk over is.' Ze duwde me de deur uit. Gewillig begon ik te lopen. Toen ik op de deur van Jonathan klopte, deed hij bijna meteen open en trok hij me naar binnen. Ik struikelde en viel in zijn armen. En beetje akward lachte ik en ging ik met een kuch staan. De stilte die volgde was erg ongemakkelijk.
'Dus... de brief van de Vier,' zei ik maar.
'Ja. Ehm ik heb hem hier. Lees hem door en... bedenk je vragen. Tenminste Yvela zei dat je... ja, je zou het niet geloven.'
'Doe ik ook niet. Ik... ga dan maar even naar de bibliotheek om met de brief en het boek... nou ja, je weet wel, vragen te bedenken. Heb je er bezwaar tegen als ik... haar wat kaat doen?'
'Nee, nee, doe maar.'
'Ehm doei denk ik. Tot straks, dan kom ik de brief terug brengen.' Redelijk ongemakkelijk verliet ik de kamer. Waarom was dat zo ongemakkelijk? Uit liefde? Ja, de onuitgesproken liefde die ons verbindt. Ik zuchtte en leunde tegen de muur op. Het wordt moeilijker om mijn krachten in te houden. Ik liep snel naar de bibliotheek en las de brief.

Geachte koninklijke familie en Lady Emma,
Ik schrijf u deze brief niet ondat er een probleem of klacht is, maar omdat ik nieuws te melden heb. Ik ben de Vier.

Ik ben een meisje van net zeventien en heb sinds mijn zestiende mijn krachten. Ik heb gewacht met het vertellen tot ik alles kon beheersen. Daarom komt deze brief pas laat.

Ik hoop dat u er begrip voor heeft als ik anoniem blijf voor het volk. U mag, als u dat wil, vertellen dat ik ben gevonden. Een week na de bruiloft van Lady Emma en prins Jonathan zal ik komen. Ik probeer om er om half 2 te zijn, zodat alles rustig besproken kan worden.

Het werk dat me wacht zal ik met alle plezier uitvoeren en ik ben nu al zeer vereerd dat ik mag helpen in de bescherming van mijn vaderland.

Vriendelijke groet,
De, nu nog anonieme, Vier.
Wat een fake verhaal, maar ik mag niet laten merken dat ik weet dat ze het niet kan zijn. Dit meisje wil gewoon aandacht van bn'ers om zo zelf in de spotlight te staan. Nou, dat leuke plannetje van haar gaat 'm niet worden. Niet als ze tegenover de echte Vier staat, ookal weet ze dat niet.