The New Special Princess

#7

POV Emma
Het bal was net een paar minuten aan de gang. Bijna iedereen was al binnen.  Ik sloop in mijn spijkerbroek en T-shirt door het kasteel tot aan de dienstuitgang.
'Emma?' Jadelin zat aan de tafel.
'Het spijt me. Ik hoor hier niet thuis.' Ik rende de deur uit en sprong op de al gezadelde Noir. In galop reed ik de weg van het paleis af. De hoeven maakten veel geluid op de kinderkeien. Vlak voor het asfalt begon sloeg ik het bos in. Ik leidde Noir dieper het bos in tot aan de open plek. Ik zadelde haar af en liet haar grazen. Mijn tent zette ik op en stalde mijn spullen er in uit. Alpha lag jankend voor de ingang.
'Ik kon niet anders. Alles ging zo snel. Te snel. En ik moet blijven oefenen. Anders gaat het mis.' Trillerig deed ik mijn handschoenen uit en maakte ik een kring van rotsten. Het gras dat er in zat, haalde ik weg zodat het zand werd. Van takken maakte ik een kegel vorm en ik schoot er voorzichtig een vlammetje er in. Al snel brandde het goed. Ik maakte van takken een brug boven het vuur waar ik een ketel soep aan hing. Toen het kookte haalde ik hem er af en liet ik hen een beetje afkoelen. Ik ben blij dat ik kan koken.
"Hoe lang ben je van plan om te blijven?"
'Zo lang als nodig is. Ik moet uitrusten van alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Als ik dit niet deed, wist ik niet hoe lang ik het nog in kon houden.' Alpha kwam tegen me aan liggen en likte mijn hand. Ik glimlachte naar hem en stond op. 'Waar zijn die bessen?'
"Achter de grot."
'Dank je.' Met een bakje in mijn hand liep ik naar achter de grot om bessen te plukken. Bramen. Vanachter me werd ik bijna omver geduwd. Ik lachte. 'Hoi Brownie.' Een bruine beer kwam naast me staan. Ik lachte en knuffelde hem.
'"Ik had gehoord van Alpha wat er is gebeurd. Gaat het?"'
'Ja hoor. Maar ik kan nu niet bij de bramen.' Hij stapte opzij. Ik plukte neuriënd bramen. Ik zuchtte en liep terug met een vol bakje.
"Dit is niet makkelijk voor je hè,'' zei Alpha.
'Nee inderdaad. Maar ik kon daar ook niet blijven. Ik denk dat ik over een week terug ga. Dan heb ik een week de tijd om te herstarten. En ik ben dan lang in het bos.' Ik kroop mijn tent in. Alpha kwam naast mijn luchtbed liggen. Ik grinnikte en viel in slaap.

POV Jonathan
Jadelin kwam in een jurk naar me toe. Ik was al tien minuten op zoek naar Emma.
'Prins Jonathan. Emma is weg. Inet nog zei ze tegen mij dat ze hier niet thuis hoort,' zei Jadelin. Buiten hoorde ik getrappel van hoeven. Ik keek uit het raam en zag Emma op Noir wegrijden. Ook pap en mam hadden het gezien.
'Gaat het,' vroeg vader.
'Misschien hadden we alles moeten uitstellen,' zei ik. Vol met schuldgevoel liep ik naar mijn eigen kamer. Er werd op de deur geklopt. 'Kom binnen,' zei ik. Het zusje van Enma stond in de deur. Ik mocht haar graag. 'Oh hé Yvela. Wat is er,' vroeg ik.
'Ik wilde weten hoe het met je gaat. Ik zag dat je haar langzaam echt leuk begon te vinden,' zei ze.
'Het is even schrikken. Ik had helemaal niet door dat ze weg wilde.'
'Ik ken haar en ook ik had het niet door. Mijn zus is goed in zich groot houden. Ze kan met een lach en blije ogen doorlopen zelfs als ze diep ongelukkig is. Er is iets met haar aan de hand.'
'Ja dat weet ik. Ze is teruggetrokken en gesloten. En ze heeft geheimen die ze niet kan vertellen.'
'Al sinds dat ze smetvrees heeft.'
'Ze staat dicht bij de natuur. Zou het kunnen dat zij de Vier is?'
'Zou kunnen. Ze doet vreemd. Ik weet het niet. Ik denk niet dat zoiets kan bij haar. Dat lijkt me niet logisch.'
'Ja dat is ook zo. Ze wilde dit gewoon niet. Meer niet. We hebben te veel druk op haar gezet.'
'Laat haar bijkomen en dan komt vanzelf weer terug. Ze zal heus niet voor altijd wegblijven.'
'Dit is mijn schuld. Toen ik mijn ouders vertelde over het meisje in het bos, had ik moeten zeggen dat zij het was.'
'Dat kon je niet weten. Kom je mee naar het feest. Je ouders hebben gezegd dat Emma niet helemaal lekker was en dus niet komt. Jij daaraantegen bent kiplekker. Kom.' Ik lachte. Yvela's optimisme is aanstekelijk. Ik liep terug naar de zaal. Toch blijf ik de hele avond rondhangen met de vraag waarom Emma niets zei. Angst of schaamte? Ik weet het niet. Maar ik weet wel dat ik haar moet gaan leren begrijpen.