The New Special Princess

#13

POV Emma
Het begon met dat mysterieuze lichtje...

Midden in de nacht word ik wakker door gegiechel. Als ik opkijk zie ik een lichtje dansen door mijn kamer. 'Kom,' zegt ze met een mystieke stem. Ik trek snel kleren aan en volg het. Het leid me naar een grote eik midden in het bos. Hij is al duizenden jaren oud. De lage takken worden ondersteund door jongere bomen en van de boom zelf lijkt licht te komen.
'Kom,' giechelt het lichtje weer. Het gaat snel vooruit. Ik ren er achter aan tot aan het paleis. Ik zag het alleen gister avond toen we in ons nieuwe huis aan kwamen. Het lichte wijst me de weg door allerlei geheime gangen tot aan een spiegel. Ik duw hem opzij en stap er door als ik gestommel hoor. De spiegel sluit ik snel. 'Je hebt het gevonden,' lachte het lichtje. 'Vindt je lot en sta klaar. Mijn volk zal je helpen.' Ik zie nu pas een klein meisje met vleugeltjes. Een elfje. Die bestonden alleen in sprookjes. Maar het wezentje dat nu voor me vloog was echt een elfje. Mijn oog viel nu op een gouden boek. Het lag op een boekstandaard opengeslagen en klaar om gelezen te worden. Ik las de tekst drie keer en keek onderzoekend naar mijn armen. Bij mijn elleboog verschenen zwak sterren. Ik schrok. Dan ben ik echt anders dan anderen.

Ik zuchtte. "Mijn volk zal je helpen" dreunde nog altijd door mijn hoofd. Helpen... ze kunnen me helpen. Wat stom dat ik er niet aan dacht! Maar... wanneer heb ik er de tijd voor? Er is zo veel te doen in zo weinig tijd. Ik liep de bibliotheek uit en in de richting van de stallen. Ik knuffelde met Noir even.
"Wat is er Emma? Waarom zo droevig," vroeg ze.
'Ik kan gewoon niet meer tegen alles wat er gebeurd. Het is enorm veel.'
"Ben je nog wel in orde? Zo zie je er namelijk niet uit."
'Dat weet ik zelf niet eens. Je kent mijn dilemma, vraag er dan niet naar.'
"Het spijt me."
'En mij. Ik weet echt niet hoe lang het nog duurt voor ik knap.'
"Waarom vraag je niet gewoon om rust? Iemand anders wil het vast wel overnemen."
'Noir, ik kan niet alles afschuiven op anderen. Wat moeten ze wel niet van me denken?'
'Emma? Ben je hier?' Ik keek over mijn schouder en zag Yvela staan.
'Oh hé.' Ik borstelde Noir.
'Niemand kreeg je gevonden. Waar was je?'
'Dat hoeven jullie niet te weten.'
'Ik heb met mam, pap en de koninklijke familie overlegd en ik neem de helft van je werk over.'
'Waarom? Dat het echt niet gehoeven.'
'Jawel dat moest. Je kon niet langer. Nu kun je gaan schilderen.'
'Daar heb ik nooit om gevraagd!' Boos liep ik naar buiten.
'Emma! Wacht nou!' Jonathan kwam ook kijken.
'Wat is er?'
'Laat me gewoon met rust.' Ik liep naar de rand van het bos en klom in een boom. Pas toen het donker werd en de meesten lichten in het paleis maaakte ik aanstalten om te gaan. Toen bedacht ik me de oude eik. Zal ik daar heen gaan? Ik liep het bos dpor tot de eik. Weer leek er licht vanaf te komen. Ik klom er in tot de stam een groot, plat plateau werd. Toen ik er zat, zweefden allerlei lichtjes op in de meest mooie kleuren. Overal klonk gegiebel.
'Dat is een lange tijd geleden,' grinnikte een. De lichtjes gingen op takken zitten. Nu was het duidelijk te zien dat het elfjes waren.
'Wow, wat is deze plek,' stamelde ik.
'Onze samenleving. Wij wonen in dit bos en helpen mensen die in de nacht verdwaald zijn. Wij staan bekent als dwaallichten. Maar we zijn elfjes. En jij bent de Vier. Jij helpt ons met de natuur behouden.'
'Dus jij hebt mij geholpen een aantal jaren geleden.'
'Ja. En wat kunnen we voor je doen?'
'Nou eigenlijk weet ik dat niet. Ik ben over mezelf redelijk radeloos de laatste tijd.'
'Door je krachten?'
'Ja onder andere. Maar ook door de week dat ik vast zat. En door wat er allemaal gebeurd in het paleis... ik weet niet hoe veel ik nog aan kan.'
'Praat er over. Yvela wil je taken al overnemen. Vraag anders een week vrij. Dat zullen ze je echt wel geven.'
'En dan is er de bruiloft. Alles gaat snel.'
'Leef je leven. Jij leeft in een gevangenis. Ga een week ver weg van alles en iedereen. Kom tot jezelf. Doe wat je altijd al wilde doen. Maar blijf niet op het kasteel. Dat is voor niemand goed.'
'Misschien moet ik dat dan maar doen. Ik zal het morgen overleggen.'
'Fijn dat je wel naar ons luistert. Ga ook luisteren naar je hart en naar deene die je willen helpen.'
'Misschien. Maar dat zal voor mij niet vaak de juiste oplossing zijn. Ik heb een alles behalve makkelijk leven.' Ik bedankte ze en klom naar beneden. Ik ga mijn best doen om morgen te vragen om een week vrij.