The New Special Princess

#49

POV Emma
Jonathan en ik zaten op mijn kamer. 'Wat gebeurde er bij het ongeluk,' vroeg hij.
'Ik deed vrijwilligerswerk bij het bejaardentehuis. Het was buiten en Stephanie, een vriendin en de zus van Neil, zei dat ik even pauze mocht nemen. Toen kwamen Cealin en Neil naar me toe. "Hier zijn we dan weer," zei hij. Ik liep langzaam achteruit. Cealin dreigde iets te doen met zijn zwarte magie en ter bescherming sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht. Omdat ik net zestien was geworden, had ik mijn krachten van de Vier. Er schoot een vuurbal uit mijn handen. Het léék toen dat ik brand stichtte. Cealin lachte kwaadaardig en ik werd bang. Om hen te vermeiden, rende ik naar binnen om de laatste twee of drie bezoekers naar buiten te brengen. De meesten waren daar al wegens het goede weer. Stephanie was onvindbaar. Ik wist niet of ze voor of achter ne zat bij de evacuatie, dus ik was bang dat ze binnen zat. Er was geen spoor van haar. Uiteindelijk had ze dus een brief gestuurd en omdat het op een zondag was, kreeg ik hem pas op dinsdag.'
'Heftig. Maar het leek alsof je brand stichtte?'
'Omdat ik mijn krachten nooit had geactiveerd als het waren, was het vuur niet sterk genoeg om tot de muur te komen. Neil stak de brand aan.'
'Dus je hoefde nooit bang te zijn?'
'Ja, maar uiteindelijk had ik het toch niet makkelijk gehad. Je weet hoe erg ik gesteld ben op mijn ruimte en vrijheid in het bos.'
'Dus... hoe gaan we het aanpakken?'
'Misschien is het een idee dat ik het vanaf morgen een hele maand probeer. Morgen is het 14 april. Dus dat is tot 14 mei. Als het gaat, dan blijf ik.'
'En zo niet?'
'Dan moet je me beloven dat je laat gaan.' Jonathan twijfelde.
'Alsjeblieft?' Ik keek hem smekend aan.
'Goed. Vanaf morgen.' Ik zuchtte opgelucht en gaf hem een knuffel. Misschien is dit een keerpunt voor betere tijden.

De volgende ochtend voelde zoals vanouds. Alleen was ik dit keer ontspannen. Na het ontbijt ging ik achter een bureau zitten en bekeek ik de problemen. Al snel had ik door dat ze alles wat met de natuur te maken had naar mij schuifden, ookal komden ze het zonder mij oplossen. Ik kwam maar twee opdrachten tegen die ik in de praktijk zou moeten doen. Rond de middag was ik klaar en ging ik lunchen. Jonathan en ik kwamen tegelijk de keuken binnen. 'Hoe gaat het,' vroeg hij.
'Ik ben helemaal klaar. Alle oplossingen staan er bij en ik moet maar twee keer weg.'
'Hoezo dat?'
'Jullie hadden volgens mij de gedachtegang, oh natuur, probleem voor de Vier. Zoals de uitgeputte en bijna onvruchtbare velden. Gooi er slib overheen en laat de grond even met rust. Niet al te lang.'
'Ja dat kan wel eens kloppen. Hoeveel werk heb ik er nu bij?'
'Niet veel, ik heb de meesten al laten doen en briefen of mailtjes gestuurd met daarin uitleg. Er komen toch geen extra kosten aan te pas.'
'Hoezo niet?'
'Gast, ik ben de Vier. Ik heb al vijf vrachtwagens vol slib laten vertrekken.'
'Goed bezig. Dank je. Is het goed dat ik dadelijk naar het dorpje aan de voet van de berg ga?'
'Waarvoor?'
'Ze hebben een rattenplaag. En daar doe je zeer weinig aan.'
'Ga maar. En haal gelijk de wolven op. Die zullen je wel missen.' Ik verslikte me in mijn thee.
'Serieus?'
'Ja ik ben serieus. Ik ken je en je houdt je aan je belofte. Anders zou je de Vier niet zijn.'
'Oké das waar.' Ik lachte.
'Die mooie lach heb ik zo gemist,' mompelde Jonathan. Ik bloosde en grinnikte.
'Zullen we het verleden in het verleden laten en opnieuw beginnen? Hallo, ik ben Jonathan. Ik ben achttien jaar oud en niet het meest tactische persoon dat er bestaat.' Hij stak zijn hand uit. Ik lachte en nam hem aan.
'Ik ben Emma. Ik ben zeventien jaar oud en ben de Vier.'