The New Special Princess

#24

POV Emma
Om kwart voor twaalf was iedereen in mijn kamer.
'Volg me alsjeblieft. En stel geen vragen,' zei ik. We liepen de gangen door tot aan de spiegel.
'Het loopt hier dood,' zei Connor.
'Niet alles is wat het lijkt,' zei ik en ik duwde de spiegel opzij. Iedereen stapte de bibliotheek binnen.
'Hoe weet he dit,' vroeg Jonathan.
'Ik ben hier vaker geweest.'
'Hoe vaak?'
'Nog voor ik hier kwam.'
'En waarom neem je ons hier naar toe?'
'Wegens dit.' Ik wees naar een boekhouder waar het gouden boek opengeslagen op lag. Mam pakte het. 'Lang, lang geleden was er een oude vrouw die visioenen kreeg. Op een dag kreeg ze een heel belangrijke. Ze vertelde dat er een meisje zou worden geboren op 2 december. Ze zou geboren worden met sterren op haar armen die na een dag weer zouden verdwijnen. Ze zou vastzitten met zichzelf en daar kan ze niet omheen. Uiteindelijk zal ze zich opofferen om anderen voorgoed te redden en nooit meer terug keren. Haar krachten zullen onbegrensd en gevaarlijk zijn op haar zeventiende verjaardag, waar ze de keuze zal moeten maken. De keuze om haar krachten te vernietigen, maar daarbij ook zichzelf, of om ze te behouden en de wereld vernietigen,' las ze voor in haar eigen woorden. Ik vouwde mijn mouw op en liet de sterren zien.
'Het is nu nog tien minuten tot mijn verjaardag. De afgelopen 24 uur zijn deze weer te zien. Ik kon het niet eerder vertellen. Dus dit wordt mijn afscheid.'
'Waarom vertel je nu niet al je gehiemen,' vroeg Jonathan.
'Mam, wil je de laaste zin lezen?'
'Er bestaat een kans dat ze terug keert.'
'Als dat gebeurt en ik dan mijn geheimen heb vertelt, zal ik onder te veel druk staan. Zo veel druk, dat alles in meer gevaar is, dan jullie je ooit zullen kunnen voorstellen. Dit is ofwel mijn eind, ofwel mijn herrijzing. Maar de waarheid vertellen op dit punt, is geen optie. En daar heb ik spijt van, maar ik weet ook dat ik het juiste doe.' De klok luidde twaalf uur. Mijn hele lijf begon als een gek te trillen. Ik zag eerst een beeld voor me wat er zou gebeuren als ik mijn krachten zou vernietigen. De wereld bleef hetzelfde en mijn aardemagie ging over de hele aardoppervlak. En toen wat er gebeurde als ik zou blijven leven en mijn krachten zou houden. De aarde zou worden vernietigd met alles erop tot ruimtegruis en ik zou gaan leven op mars. Enorme hoofdpijn maakte dat ik op de grond viel. Naast mij ging iemand zitten die me voorzichtig omhoog hielp. Ik werd op een stoel gezet en water werd aangeboden. Terwijl iedereen zacht door elkaar fluisterde, had ik niet eens twijfel over wat ik zou doen. 'Emma, gaat het wel,' zei Jonathan.
'Ik heb mijn keuze gemaakt. Het spijt me. Ik zeg nu vaarwel.' Ik stortte me in zijn armen. 'Ik zal je nooit vergeten, waar ik ook terecht kom,' zei ik in zijn oor. 'Ik hou van je,' kwam er nog zachter achteraan.
'Ik zal jou ook nooit vergeten, liefste Emma. Ik hou van jou en dat zal ik blijven doen tot mijn dood.' Daarna liep ik naar Eloise. 'Vergeet nooit dat je girlpower hebt, ookal zagen we elkaar niet vaak. Altijd, echt altijd, was het leuk,' zei ik.
'Emma, ik zal je missen, en je voor altijd meedragen in mijn hart.' Toen was Yvela. Met haar had ik de meeste moeite. 'Yvela ik zal altijd, echt altijd, denken aan de geweldige dingen die wij altijd deden. Jij was mijn tweede helft. Ik zal aan je denken bij alles wat ik doe. En blijven tekenen hè? Je hebt talent.' Zachtjes begon ik te huilen. 'Pap, mam ik ga jullie missen. Jullie bemoedigende woorden en droge grapjes. Maar vooral de gezelligheid met jullie en Yvela als we op zaterdagavond weer een filmmarathon hielden.'
'Emma we zullen je nooit vergeten en altijd van je blijven houden.'
'Jadelin voor mij was je mijn beste vriendin. Ik zie je al vanaf onze eerste dag niet als mijn dienstmeisje en dat beeld is nooit verandert. Vergeet me niet.'
'Nooit. Jij was in staat om altijd vriendelijk te zijn, hoe rot je je ook voelde.' Ik ging in het midden van de kamer staan. Zachtjes zei ik: 'Ik kies voor... sterven voor anderen.' Ik vloog een stuk in de lucht en alle energie werd uit me gezogen. Voor ik mist werd zei ik: 'Ik hou van jullie en zal jullie nooit vergeten.' Daarna was het licht fel en wit.