The New Special Princess

#39

POV Emma
Dagen verstrijken. Het worden weken, maanden. Of zo voelt het. Ik werkelijkheid ben ik hier nu twee weken. Dat zijn er twee te veel. Tot nu toe heb ik het niet voor elkaar gekregen om kalm te blijven om een opmerking van Cealin. Vandaag is Jadelin aan de beurt om op ons te letten, maar ze is ziek. Yvela en ik zijn dus alleen in de kamer. Ik open vandaag ook voor het eerst de derde deur. Al mijn tekenmaterialen stonden er. Het idee om alle muren te beschilderen kwam in mij op. Ik maakte een schets en liep met twee kwasten naar Yvela.
'Hé Yvela, er is nu niemand die ons in de wegloopt,' zei ik lachend. Ze pakte een kwast aan en bekeek de schetsen. Op een muur komt het kristalpaleis, die overloopt in de open plek, via bos natuurlijk, en het eindigt weer met bos. We verdelen de taken en pakken daarna de verf. Al lachend gaan we aan de slag. We schuiven alles naar het midden toe en plakken de tv af. Die kunnen we niet weg halen. Met een palet in onze handen beginnen we lachend met streken op de muur te zetten. Tegen de middag is de open plek bijna klaar. Ik zit er in het midden met de wolven en Yvela. Het was haar idee. Yvela is bezig met de laatste hand aan het paleis te leggen. Omdat er niemand is die op ons let, hebben we geen lunch, maar zo heel veel maakt dat ook niet uit. De fruitmand is er altijd nog. Pas in de namiddag komt Cealin lunch brengen. Alles is dan aan het drogen of is al droog. De meeste dingen staan al terug op hun plek. Hij komt met zijn rug de kamer in, dus hij ziet nog niets. Als hij zich omdraait schrikt hij en laat hij de borden vallen.
'Hebben jullie...?'
'Je vangt vliegen,' lacht Yvela. Ook ik begon te lachen.
'Hoe kregen jullie dit voor elkaar?'
'Met muziek, goede zin en elkaar,' zei ik met een lach van oor tot oor.
'Dit is nog mooier dan je plafond.'
'Dank je wel.' Ik zette de laatste spullen terug. Yvela was in gesprek met Cealin.
'Waar gaat het over,' vroeg ik.
'Niets,' zeiden ze in koor.
'En waarom zijn jullie dan bijna aan het ruziën?'
'Daarom,' zeiden ze weer in koor.
'Dit klopt niet. Wat is er nou echt aan de hand?' Cealin keek naar Yvela. Zij keek naar de grond.
'Krijg ik een antwoord?'
'Zometeen.' Met een zachte hand duwde Cealin Yvela de kamer uit.
'Wat? Cealin!' De deur was al dicht voordat ik er was. Wat er ook aan de hand is, ik wil het weten. Toen Cealin na vijf minuten nog niet terug was begon ik te ijsberen en maakte ik een hoge staart. Daarna liet ik mijn haar weer los. Dat herhaalde zich. Als ik me zorgen maak ga ik met mijn haar spelen. Waarom blijft hij zo lang weg? Toen de deur open ging stond daar tot mijn verbazing Neil.
'Waar is Yvela?'
'Weet ik het. Cealin wil je in zijn kantoor spreken.'
'Fijn want ik wil een verklaring.' Ik liep stevig door naar het kantoor van Cealin. Zonder te kloppen kwam ik binnen.
'Waar is ze,' sis ik kwaad.
'Bij de rest.'
'En waarom?'
'Toen ze hoorde dat ze geen vrijheid van me kreeg, vroeg ze of ze bij jou mocht zijn. Ik had afgesproken dat ze je niet sterker maakte en dat deed ze wel.' Ik snoof en liep naar de kerkers. Cealin wilde me tegenhouden. Ik stampte op de vloer en liet een muur van kristal omhoog komen, vlak voor zijn neus. Eigen schuld dikkte bult.
Beneden ging ik iedere deur af. In een van de laatste cellen zat iedereen.
'Ga weg bij de deur,' zei ik. Nogmaals stampte ik op de grond en liet kristal onder de deur omhoog komen. Die schoot uit z'n scharnieren en viel nutteloos op de grond. Ik stapte de cel in en gaf ze een groepsknuffel.
'Ik heb jullie zo gemist,' zei ik met tranen van blijdschap.
'Wij jou ook,' zei mam.
'Waarom is er iets anders aan jou? Je bent niet meer bang,' zei pap.
'Het blijkt dus dat de reden van mijn angst helemaal niet door mij kwam. Cealin en Neil luisden me er in. Dus ik ben kwaad geworden. Helaas zonder veel resultaat.'
'EMMA!!!'
'Ik ben zo terug,' zei ik. Cealin kwam boos de gang in. Zijn neus stond scheef.
'Oeh daar moet je naar laten kijken,' zei ik spottend.
'Kom mee en wel nu.'
'Nee.'
'Nee? Oh en als ik nou...' Ik stapte in de grond. Daar waar eerst een deur zat, stond nu een muur van doornen met daar achter kristal.
'Je laat ze buiten ons conflict, hoor je me.'
'Laten we er dan voor vandaag een einde aan maken dan.'