MAFYANIN KADINI

"GERÇEKLER"-9-

Medyada》 DEMİR

Elimden akan kanlar sel olup parmaklarimin arasindan dökülürken ben sadece diger elimdeki fotografa bakiyordum.
Benim sesizligim onlari daha da telaşlandırıyordu. Abim artik kapiyi kirmiş . Yanima gelmisti . Elimdeki fotografa bakamadi dahi belki de biliyordu. Beni kucagina alip bagirip emirler saciyordu. Dinlemiyordum soylediklerini . Gözlerim bos bos bakiyordu . Beni bir arabaya bindirip yanima oturdu . Kimin sürdügünü bilmiyorum ama ilgilenmiyordum da. Abim ellerimi ellerinin arasina aldi . Ve elimdeki fotografi elimden aldi ve cebine koydu . Elimden kayip giden fotografla gözlerim o bos bakislardan kurtulup abime dondü .
Ellerime bakiyordu abim ellerimdeki yaralara halbuki bakmasi gereken ,iyleştirmesi gereken yaralar ellerimde degil kalbimdeydi. Ona olan öfkem , kizginligim ,hayal kirikliligim kalbimdeydi ellerimde degil asıl acı onlardı bunlar hiç birseydi. İki üç kesik , birkaç damla kan bunlar degil benim acilarim..

İkinci aşkımdı abim ,babamdan sonra ..

3 yil önce gidip bir daha dönmemişti . Aramıştım bulamamıştım. O zamanlar doruk vardi bir tek yanimda bir tek doruk . Şimdi dönmüstü ama daha hiç bir sey soramamiştim . Belkide normal kizlar gibi trip atmaliydim hiç konusmamaliyim ama yapamiyorum o benim canim abim ne yaparsa yapsin o benim tek aşkim . Herkesin abisi onun için ilk aşkı yada tek aşkı degilmidir zaten..

Aniden durunca abim arabadan inip benide kucagina aldi . Hemen iceri girdi . Sedyeye yatirdilar bu zamana kadar nasil dayandigini bilmedigim göz kapaklarim artik kapanmisti . Son duydugum sey ise abimin çaresizce çikan sesiyle "özür dilerim " deyisiydi. Bu kelimeleri duyacaginiz son kisiydi abim gercekten suclu ve bunun o da farkinda ,caresiz kendiside bunu demeye zorunlu hissetiyse söylerdi. Ve suan tam o anlardan biriydi .

DEMİR'DEN

Yagmurun elindeki kesiklerle ilgilenen hemsire bana ayni zamanda ne oldugunu soruyordu.

"Sinir krizi geçirdi" dedim hemen konuyu oturup ona detayiyla anlatacak degilim yani . Kayit islemlerimiymis neymis onun icin beni bir hemsire cagirdi . Disari ciktigimda dorugu cagirdim . O hemsirenin dediklerini dinleyip cevap verirken yagmurun yanina gittim. Ellerine dikiş atilmişti . Onun o minik ellerine bu dikişler hiç yakişmamiştı. Bunun olacagini biliyordum . Böyle bir kriz gecirecegini o benim kardesimdi aglamazdi bu durumlarda yakar yikardi . Tek farki vardi benden bagirmazdi susardi bu da beni korkutan en buyuk seydi keske susmayip bagirsa vursa..

Hemsire o minik ellere bandaj takip bana dondu. Serum bitince taburcu olabilecegini söyledi . Hemsire cikinca ben tekrar yaz yagmuruma dondum . Ona hep yaz yagmuru derdim çünkü o yaz ayinin yagmurlu bir gununde dogmuş yani annnemin anlatimi bu yondeydi . Yagmur bunu söylememi çok severdi en son ona boyle 4 yil once anne ve babamizi kaybettigimiz gün sabahi soylemistim. Şu an söylesem ne tepki verirdi acaba..

Bakislarimi seruma cevirdigimde az kaldigini gördüm . Disari cikip dorugu aradim .
(- doruk) (+ demir )

+ nerdesin

- hastanenin eczane kismindayim gereken birkaç sey varmis onlari aliyorum .

+çabuk gel

-tamam abi

ARAMA SONLANDIRILDI !

Doruk benim kardesim gibidir . 3 yildir benim yerime o yagmurun yanindaydi . Hiç yanliz birakmadi . 1 kez hariç o da benim suçumdu. Allah kahretsin .