ಭ Lisenin Canı Cehenneme ಭ

ಭ Hadi ama ben Mavi'y'sem sen de Gökyüzüsünಭ

12.Bölüm // ♧ Hadi ama ben Mavi'y'sem sen de Gökyüzüsün ♧

**
Konuk oyuncu ; Mackenzie Foy (Istanbul'un küçüklüğü )

Dipnot ; Medyaya bakın ; erkeklerin grubu var 😍😍😍

- NEFES-

Hayatta ki en korkunç şey nedir bilir misiniz? Yaşamaya mecaliniz kalmamışken, bir şey olsa da tam şurada şu saniye canımı versem, diye düşüncelerinizle boğuşurken , ailenizin sizden '' mezun olmanızı '' beklemesidir. Son senemdi, bitirdiğim zaman mastır için Amerika'ya gitmeyi düşünüyordum, Türkiye'nin en iyi avukatı olacaktım - tım diyorum çünkü şuan yataktan bile kalkmakta zorlanıyorum- saçma değil mi ? Bütün hayallerinizi, umutlarınızı, planlarınızı bir şerefsiz yüzünden yıkmak zorunda kaldığınızı hissetmek ? Hiç değil değil , hem de hiç..

'' Nefes ? Kızım gelebilir miyim? ''

Babamın sesi mi bu? İşte olması gerekirken odamda olması.. Yavaşça yataktan doğruluyorum ve ' gel baba ' diye sesleniyorum , ardından kapım yavaşça açılıyor , orta boylu, zayıf, siyah saçlı ve masmavi gözleriyle içeri babam giriyor. Ne İstanbul ne de ben babama çekmemiştik, bütün genetik özellikleri annemizden almışız maşallah. Babam yavaşça gülümseyerek yanıma geldi ve yatağımın bir ucuna oturdu.

'' Ben babayım biliyorsun dimi ? '' diyerek cümleye girdi bir anda bense kafamı salladım '' Yani kız çocuklarımla bir araya gelip d , hadi bana acılarınızı anlatın diyemem, gelin omzumda ağlayın diyemem, o iş annelerin işi... '' babam derin bir nefes alıyor '' peki neden böyle diye hiç düşündün mü? Neden bütün acılarımı, mutluluklarımı, aşkımı annemle paylaşmak zorundayım , babamla değil diye ? ''

'' Kendimi bildim bileli düşünüyorum baba.. Sen... Annem' den daha yakınsın İstanbul ile bana, senin daha çok bizi anlayacağını düşünüyoruz ama sen bir zırh gibisin, bizi sevdiğini biliyoruz ama ... yanımız da hep mutluyken varsın, mutsuzken hiç seni bulamıyoruz baba... ''

Gözlerimin dolmaya başladığını hissediyordum, babamı annemden daha çok severdim. Ama o.. İstanbul' un hastalığından sonra , tamamen bir zırh olmuştu, bizimle gülüyor, bizimle eğleniyordu, ama ne zaman bizi mutsuz görse.. kaçıyordu, bizden kaçıyordu. Belki o Barış dönemin de yanımda olsa bu kadar canım yanmazdı..

'' Sana sebebini söyleyeyim... '' dedi babam ellerimi avuçlarının içine alırken '' Eğer omzumda ağlamana izin verirsem, bende ağlarım, ama senin bana baktığın zaman kırılgan, hemen uçacak bir yaprak görmeni değil, sığınabileceğin bir gövde görmeni istiyorum. Eğer senin gözlerinden benim yanımda yaşlar akars , ben o yaşlar da boğmak isterim sana bunu yaşatan kişiyi, öfkemi engelleyemem, sana bunu yaşatan çocuğu ya da kızı her kimse bulur ve anasından doğduğuna bin pişman ederim. Normalde kulağa hoş geliyor değil mi? Babanın senin için birini dövmesi? ''

'' Yani... ''

'' Ama öyle olmuyor o işler kızım. Ben senin yanından bir hışımla kalktığım anda, kalbine öyle bir ağırlık çöküyor ki, öyle bir pişmanlık, peşimden gelmek istiyorsun, baba yapma demek istiyorsun, ama diyemiyorsun. Sonra saatler sonra beni karşında, yumrukları kan revan için de görünce , öyle bir arafa giriyorsun ki. Nefes alamadığını hissediyorsun, babam böyleyse.. O nasıldır diye aramak istiyorsun, iyi misin demek istiyorsun ama diyemiyorsun ; çünkü beni sen saldın onun üzerine. Senden artık nefret etmesinden korkmasından korkuyorsun çünkü babana anlattın olan biteni, baban dövdü kızım onu. Haklıyken bir anda haksız durumuna düşüyorsun, ve bir süre sonra.. Hem kendinden hem babandan nefret ediyorsun.. ''