ಭ Lisenin Canı Cehenneme ಭ

ಭ Beni boş yere yorma /2.kısım ಭ

ಭ Beni boş yere yorma / 2.kısım ಭ

24.Bölüm 2.Part // ಭ Beni boş yere yorma 2.kısım ಭ

- BİR GÜN ÖNCESİ-

-BARIŞ-

Saçma sapan bir döngünün içindeydim, ne bir adım ileri gidebiliyordum ne de bir adım ileri. Bundan bir kaç gün öncesi Sedat kapımda belirmiş ve Nefes ile evleneceklerini söylemişti. Evleneceklerini. Benim sevdiğim kadınla hayatını birleştireceğini, ona verdiğim cevap kesinlikle yumruklarım olmuştu.

Ancak Sedat'a attığım yumruk kendi yüreğime yediğim yumruk kadar ağır olmamıştı, Nefes'in evliliğini daha sindiremeden okuldan haber gelmiş, kardeşimin hastanede olduğunu söylemişlerdi. Her nasıl olduysa, camların üzerine düşmüştü, yanında Alper, Barlas ve Cenk varken!

Onlardan birinin bir şey yaptığını anlamak için zeki olmaya gerek yoktu, öfkemle, hayatım boyunca hiç hissetmediğim öfkemle hastaneye gelmiş ve hepsinin yüzünde bir iz bırakmıştım. Ancak onları benim elimden alan kişi kesinlikle beklemediğim kişiydi ; Nefes'ti. Onu gördüğüm zaman saniyelik donup kalsam da kendimi toparlayabilmiştim.

Toparlamak zorundaydım. Sedat ile birlikteydi, en yakın arkadaşımla, düşmanımla birlikteydi. Ayriyeten kardeşim yaşam mücadelesi veriyordu onu umursayamazdım, umursamadım da zaten, aradan geçen beş dakika sonunda da Nefes'e Sedat'tan telefon gelmiş ve Nefes gitmişti..  Nefes o adamla gitmişti..

-BUGÜN / EDA'NIN BAYILMA ANINDAN 1 SAAT ÖNCESİ /

Yaren uyuyordu, kardeşim sakat kalmıştı ve ben hiç bir şey yapamamıştım. Sevdiğim kadın evleniyordu ve ben yine bir şey yapamamıştım. Beynime dolan gerçekliklerle beraber nefes alamadığımı hissetmiş ve yerimden kalkarak odadan çıkmıştım. Öfkem damarlarımdan taşmak üzereydi, herkese kızgındım, kendime, Nefes'e, Sedat'a, Alper'e, Barlas'a, herkese! Ancak bu öfkeyi dizginleyemezsem birine zarar verecektim biliyordum. Kendimi hızla koridorun az ilerisinde ki lavaboya atıp, kapıyı da kapatıverdim..

Aynanın önüne geldiğim vakit, ayna da gördüğüm tek şey; acizlikti. Acizdim. Dün Sevdiğim kadına ' evlenme' diyemeyecek kadar acizdim. Gitme diyemeyecek kadar korkaktım. Düşüncelerimle boğuşurken yumruğum çoktan cama girmişti bile, cam büyük parçalarla etrafa dağılırken, elimden damlayan kanın sesini duyabilecek kadar sessizdi ortalık. Gözlerimden yaşların aktığını, yüzümün ıslandığı zaman anlayabilmiştim. Yavaşça yere çökmüş her şeyi kabullenmeye çalışırken kapı yavaşça açılmıştı. Kafamı kaldırıp karşımda ki kişiye baktığım zaman dolu gözlerle Nefes'i gördüm. Hiç bir şey demeden yanıma oturdu.

''Senide.. buradan uzaklaştıramıyoruz maşallah'' dedim acıyla, canım acıyordu..

''Aslında, dün gelecektim ama.. gücüm yoktu'' dedi derin bir nefes alırken '' Daha eve bile gitmedim, aileme bile haber vermedim''

''Neden?'' dedim bakışlarımı Nefes'e çevirirken

''Nedenini biliyorsun..'' dedi Nefes'te bana bakarken

'' Sedat dışarı da bekliyor '' dedi derin bir nefes alırken  '' buraya gelmek istediğimi söylediğim zaman.. bana bunun yanlış olduğunu söyledi, senin beni durdurmayacağını ''

'' Gitmek istemeyen insan durdurulur Nefes, çoktan yola çıkmış birine dur demenin hiç bir anlamı olmaz ''

'' Denemeden bilemezsin ama Barış... '' gittikçe kısılan ses tonuyla gözlerini bana çevirdi '' gitmemi istiyorsan neden elin kanıyor? ''