"YENİ SESLER Kategorisi - The Wattys 2016 Ödülü Sahibi"
-
Belirlenen bir sınır.
Kuralı olmayan oyun.
Dehşet verici gerçek.
Yıpranan hayatlar, ölümle her an burun buruna.
Lina'ya sosyal ağ üzerinden beklemediği bir mesaj gelir. Mesajda gördüğü link...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sökülmüş, atılmış, kırılmış, dökülmüş hep paramparça Yolun sonu bu... Yalnızlık, Saklandığın o küçük delikte buluyor seni...
☾
Eskitilmiş ruhlara bulanan bu koku kesinlikle kitaplara aitti. Benliğime sinen bu korku, günlerdir bitmek bilmemekle birlikte yeni yeşeren dalları her geçen saniyede bedenimi ele geçiriyordu. Zihnimde bir yolculuğa çıkmak istesem, toz bulutu kesinlikle buna izin vermeyecekti.
Rüzgarın savurduğu hayallerim, kasırgaya yakalanmıştı. Gök yüzüne çekiliyordu. Uzay boşluğuna bırakılan hayallerim, buruşturulup kenara atılan bir kağıt parçasından farksızdı. Eğer bu hayata bir kuş olarak gelseydim, yıldızlara ulaşma hayalleri yaşardım.
Benim hayallerim imkansızlığın boynunu okşuyor, onu sonsuz öpücüklere boğuyordu.
Benim hayallerim, kendisini yıkmak isteyenlerin koynuna giriyordu.
Tutunduğum rafın tepesinden bir tane kitap düşmesi ile gözlerimi sımsıkı yumdum. Çıkardığı tok ses, iki kilometre öteden bile duyulabilirdi. İçimden küfür ederek hızlıca diğer rafın arkasına geçtim. Adım seslerinin yaklaşması ile göğsümde kabaran korku ile heyecanın dans etmesine neden oluyordu. O Kırmızı Göz ile bir daha yüzleşmek gibi çılgınca bir şeye meraklı değildim. Üstelik her an ölme ihtimalim varken!
Adım sesleri duydukça daha da hızlanıyordum. Merdivenlerin olduğu rafa doğru geldiğimi tahmin ederken rafın ardından çıktığım an büyük bir hayal kırıklığı ile karşımda ki manzaraya baktım. Burası temizlik malzemeleri ile dolu duvar arasıydı. Sessizce nefesimi verip kafamı yukarı kaldırdım. O an kafamı bir şeye çarpmam ile çığlık atarak arkamı döndüm.
Aslında kırmızı göz olup şuan normal birisi gibi görünen adamla karşılaşmam ile bir çığlık daha kaçtı ağzımdan. Adam dudaklarını birbirine bastırıp bana bakarken etrafımda gezdirdim gözlerimi.
"E..eğer bana zarar verirsen sen..."
"Sakin ol, bir şey yapmayacağım." dediklerinin beni rahatlatması gerekirdi değil mi? Hayır, rahatlayamıyordum. Aksine, bir an önce buradan kaçıp gitme isteği ile doluydum.
Hızla yanından geçip rafların arasından çıktım. Peşimden geldiğini duyabiliyordum. Sessizce beni takip ediyordu. Bu sinirlerimin artmasına neden oluyordu. Hızlıca merdivenleri inip çıkışa yöneldim.
"Neden buradasın?" dedim ismini bile bilmediğim kırmızı göze. Ona dönmeden kapıyı açıp dışarı çıktım. Bana yetiştiğinde göz ucuyla ona baktım. Ellerini ceplerine yerleştirmiş ileriye bakarak yürüyordu benimle. Ona baktığımı fark edince gözlerini bana çevirdi. Hızla bakışlarımı kaçırdım.
