"YENİ SESLER Kategorisi - The Wattys 2016 Ödülü Sahibi"
-
Belirlenen bir sınır.
Kuralı olmayan oyun.
Dehşet verici gerçek.
Yıpranan hayatlar, ölümle her an burun buruna.
Lina'ya sosyal ağ üzerinden beklemediği bir mesaj gelir. Mesajda gördüğü link...
Kısa zaten. İzleyip bu paragrafa düşüncelerinizi bırakabilir misiniz? 💞 (720p)
Videolarda kullanılan kişi ve kişiler tamamen temsilidir.
Lütfen bol bol satır içi yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın *-*
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çırpındı kalbim göğüs kafesimde.
Dizildi kelimeler boğazıma.
Nefesim, boynuma sardı pençelerini.
Sessizliğin takılı kaldığı yelkovanda zaman durmuştu adeta. Dünya üzerinde ki tüm kum saatleri donmuştu. Bitmek üzere olan sigaralar yanarken, küle dönmüyordu. Sallanan salıncaklar havada asılı kalmıştı.
Savunacak gücü kendimde bulamazken hepten yalnızdım. Her zaman olduğu gibi yine kalakalmıştım öylece. Ailem olsa daha farklı olabilirdi belki.
Titreyen parmaklarımı yumruk yaparken artık bezdiğimi hissediyordum. Güçlü sanırdım birde kendimi. Güçlü(!) Hah. Şurada bayılacak gibi hissediyordum.
Balona bağladığım düşlerim ile birlikte havalanmayı diledim o an. Belki yıldızlara ulaşabilirsem birisiyle arkadaş olabilirdim. Sonuçta onlar bir sürüydüler. Belki birisi benimle dost olurdu.
Yıldızlar güzeldi. Uzakta olmalarına rağmen insana kendilerini sevdiriyorlardı. Tıpkı hayvanlardan korkan ama kendisini onlara sevdiren kedi, köpek gibi.
Keşke bir tane yıldızı yer yüzüne indirme şansımız olsaydı. Bizi koruyup kollayan ama en çokta seven bir yıldız... Böylesi belki daha kolay olurdu.
Titreyen nefesimi dudaklarımdan üflerken kafamı yorganın altına sokup yıllarca çıkmama gibi deli bir isteğe kapıldım. Eğer düştüğüm duruma bakarsak bir taş kütlesini kafamda bile parçalayabilirdim. Evet, bunu yapabilirdim. Ama ne yazık ki, hala yaşamak istiyordum.
Kehribar gözler kalbimi söküp bedenimden ayırıyordu adeta. Öfkesi, siniri, kırılmış bakışları, yaşadığı şoku... Her şeyi ile beni ürkütüyordu.
Bir an, inanın sadece bir an koşup ona sarılmak istedim. "Lütfen bunların kabus olduğunu söyle." demek geçti içimden. Ama ne yazık ki ben bu hikayenin asıl gerçek noktasıydım.
Uçmayı yeni öğrenen kuş mu oluyordum bu durumda yoksa uçarken kanadı kırılan mı? İşte bu kilit soruydu. Bu soruyu şuan olduğum konuma bakarak değilde kalbime bakarak cevaplarsak, kanadı kırılan bir kuştum. Oysa yıldızlara dokunma hayallerim vardı.
"Sana güvenmemizi bekliyordun birde." alay dolu ses ile irkilerek kehribar gözlere döndüm. Hayatımda ilk defa onda gördüğüm gözler buraya geldiğim gün ki gibi bakmıyordu. Arasına Ferhat'ın deldiği dağlar sığardı. Öylesine fark vardı...
