MÜHÜR

5.BÖLÜM

Siyah ruhdur

Dün gece yağan yağmuru izlemiştim saatlerce , kendi gözümdeki yaşlarla birlikte . Etraf daha da bir ıhlamur kokuyordu dün geceden sonra  . Yağmurun bana hediyesiydi sanırım  . Küçüklüğümden beri gördüğüm bütün ıhlamur ağaçlarında onun kokusunu arayıp durdum  .

Eğer bulabilirsem onun gibi kokan ıhlamur ağacını ona bağımlı kalmazdım belki de . Tüm giysilerimi , yastığımı , yorganımı o ağaca bırakırdım , onun gibi kokana kadar .   Bir çeşit hastalık degil miydi bu ? Bağlılık gibi bir şeydi işte . Sigaradan daha tehlikeliydi . Daha da sinsice yayılıyordu vücuduma . Bıraksam bile o beni bırakmıyordu .

Lanetlenmiş gibi hissediyordum kendimi .  Beni hiç sevmeyecek birine tek taraflı mühürlenmiştim sanki . Umudum kalmamıştı artık .  Biliyordum bedenim çürüyüp toprakla karışıncaya kadar onu sevecektim . Bekliyordum işte zamanımın dolmasını . Elimden başka bir şey gelmezdi de zaten . Ona olan duygularımın boyutu beni bile korkutuyorken ona bunu asla söyleyemezdim .

 

Bazen içimdeki küçük öyle bir  haykırıyorduki birileri bizi duyacak diye çok korkuyordum .  Herkesin alay malzemesi olurduk . Araf Kolhan  , okulun en yakışıklı erkeği . Peşindeki kızlar  huri gibi . Öğrendi diyelim  , beni bile bile  kızlarla nasıl beraber  olduğunu görünce daha mı çok  mutlu olucaktım ? O kadar kız onunla tek gece geçirmek için sırada beklerken ona ruhumdan başka bir şey veremeyecek olan beni mi seçicekti ? Hiç bir özelliğim yoktu ki  . Mesela  O küçüklüğünden beri sarışın kızlarla takılırdı . Ben daha burada kaybediyordum .

Onun yanındaki kızların onun gibi çekiciliği olurdu hep . Ben  bir yerde yürüsem  kimse dönüp bakmazdı bana . Kim isterdi benim gibi sade birini ?  Benim onun için canımı verebilecek olmam neyi değiştirirdi ? Sahiden yapardım dimi bunu . Onsuz olmuyordum zaten . Bir türlü olmuyordum .  Yarım bile değilim onsuz .  Küçükken arabanın önüne atlamıştım ya ona zarar gelmesin diye . O zaman küçüktüm akıl etmem  değil şimdi olsa yine yapardım . Küçük Gecede hiç bir şey değişmedi . Yıllardır her akşam yatmadan önce vücudumu yoklar bir yara , çizik  yoksa mutlu olurdum  .  Onun dövmesinin bende olması bile beni mutlu ederdi . Onun bir parçasını tamamlayan şey bendeydi .

Her sabah kalkıp dövmeme bakıp biraz da olsa iyi olmaya çalışırdım . Vücudum bile benden izin almadan onu istiyordu . Bana haber vermeden onun dövmesini olusturmuslardi kendi kendilerine . Kalbim zaten  hiç laf dinlemiyordu ki . Onu görünce bırakıp gidecek sanki beni . Bazen çok kızıyordum ona . Benim kalbimsin sen onun değil diye .

Beynimin mantıklı düşünmesi gerekir normal de dimi ? Kalbim hadi hormonların etkisinde ya beynim ? Gün geçtikce tükeniyorum neden devreye girmiyor ? Hani beyinden gelen ses mantıklı olandı ?  Beynim her şeyi kalbime bırakıp emekliye ayrılmıştı sanki . Ben ona karşı hep kalbimle hareket ediyordum . Mantıklı hiçbir yani yoktu . Sadece onu istiyordum . Küçük bir çocuğun bir oyuncağı isteyip aldırana kadar ağlaması gibi bende onu istiyordum . Hiç yanımda olmamasına rağmen hep yanımda olsun istiyordum . Bana umut vermeyecek kadar uzakta olmasına rağmen ben hep yakınımda olmasını istiyordum .

Bir sabah daha içim ölmüş gibi uyandım . Gibi değildi aslında tam anlamıyla içim ölmüştü artık . Canım yanmıyordu . Evet , acıyordu ama alışmıştım sanırım . Yemek yiyememeye , bazı geceler uyuyamamaya , onu özlemeye ve daha nicesine.  Üzerimde pijamalarla mutfağa gidip bir kutu vişneli meyve suyu buldum .  Kutunun içinde bir damla kalmamasına dikkat ederek iyice bitirdim . Rahatlatmıştı yine beni .

İçimdeki küçük Gece , gece boyunca hiç uyumamıştı ve şimdi uyumaya çalışıyordu . Onu uyandirmaya hiç  niyetim yoktu . Odama çıkıp güneşligi çektim , günler sonra ilk kez  güneşin odama girmesine izin verdim . Zamanın biraz gecebilmesi adına  ders çalışmaya karar verdim  . Çalışma masamdaki matematik kitabımdan kaldığım yeri açtım . Matematiği hep sevmişimdir küçüklüğümden beri . Beni alıp kendine hapseder , onu düşünmemi yasaklardı sanki .  Bu yüzden matematik çözerdim eğer ders çalışmak gibi bir karar verdiysem .