MÜHÜR

13.BÖLÜM

Gözlerim açmakla uğraşıyordum kendime geldiğimden beri. Kirpiklerim o kadar ağırlaşmıştı ki görmeyeli, tonlarca yük kaldırmaya çalışıyor gibiydim.

En sonunda başarmıştım gözlerimi açmayı. Güneş ışığı yeni yeni giriyordu bulunduğum odaya. Genel itibari ile etraf karanlıktı. Karşımdaki iki koltuktan birisinde ise Araf uyuyordu.

Hatırladıklarımla beraber sayıklamaya başlamıştım bile. Ellerimle kafamı tutup Hayır ben öldürmedim diye sayıklamaya başlamıştım.

Araf beni duyar duymaz yanıma gelmişti. Benden onları orda bırakmamı istemişti. Hatırladıkça daha da fazla canım yanıyordu.

"Senin yüzünden" dedim sessizce. Yanımdaydı. Gözlerine bakmıyordum. Kafam eğikti.

"Onları orda bırakmamı istedin" dedim göğsüne vurarak.

"Annesi öldü" dedim bir kez daha göğsüne vurarak.

Daha çok acı çekiyor gibi vuruyordum. Onun canını acıtmıyordum da kendi canımı yoka satıyordum.

Hiçbir şey demedi. Hiç sesini çıkarmadı ben ise onun göğsüne kafamı yatırmıştım.

"Öldü" dedim ama sesim o kadar hafif çıkmıştı ki fısıltı gibiydi.

"Ölücektin" dedi ilk kez konuşmuştu.

"Ölseydim" dedim.

"İzin vermem"dedi. Ve derin bir nefes aldı.

"Senin için öldürürüm de, ölürümde" dedi.

Dediklerini, yaptıklarını anlamıyordum.

Ama dediği şeyler yaptığını bilmek beni korkutuyordu.

Onu sevmek zordu.

"Hepsi benim suçumdu, sen kendini suçlama" dedi az önceki ses tonuyla. Sanki, sanki o da acı çekiyordu. Çok tuhaf hissediyordum. Az önce benim için ölmekten bahsetmişti. Ama ben artık yorulmuştum onun kelimelerini tartıp ne kadar ağır geldiğini hesaplamaktan. Buz gibiydi o. Ben griye kaçarken beni siyah kucaklıyordu. Simsiyahtı.

"Kaç gündür buradayız" dedim yine kısık çıkan sesimle.

Kolumdaki seruma ve etrafımdaki serumlara bakarak saat dememiştim.

"6 gün" dedi.

"6 gündür uyuyorum" şaşırmıştım elbette az beklemiyordum ama 6 çok gelmişti.

"6 gündür uyumuyorum" dedi bu sefer. Kalbim öylesine atıyordu ki. Duymaması için yalvarıyordum.

Ben cevap vermeyince ayağa kalktı ve odadan çıkmadan önce bana doğru döndü şişen gözaltlarıyla beraber. 6 gündür...

"O çocuk için elimden geleni yaptım. Maddi olarak. Ve özel bir yetimhaneye bıraktım. Gözün arkada kalmasın" dedi ve anlamıştım ki o da üzülmüştü. Ne kadar yetimhanenin ailesi yerini tutmayacağını bilsem de ona ödemem gereken bir yaşam vardı ve bu beni az da olsa sevindirmişti.

Kapıdan çıkacakken kendimi bile şaşırtacak bir cümle söyledim.

"Dur, gitmesen yanımda uyusan" dedim. Ben şok ...

O bana bakıyordu ben ona.

1 saniye,2 saniye,10 saniye,1 dakika... Ama yeter. Öylece durmuş bana bakıyordu. Dediğim şey tam bir saçmalıktı. Oldu olacak aşkımı ilan da etseydim.

"Araf ben öylesine demiştim, unut gitsin" dedim ve yatağa yattım. Bu sırada kapı sesini duyunca biraz üzülmüştüm. Ama ne bekliyordum ki gelip benimle uyumasını mı? Tamam yapmadığımız şey değildi ama....