The Bachelor Series 1: Forgotten Promise (Self-Published)

Kabanata 34

If your mind forgets, your heart remembers. Yan ang paniniwala ko at dahil alam kong mahal ko ang pamilya ko, kaya ko sila naalala. When I first remember my parents, I was looking for them. Searching like a lost child. But when kuya Yance told me that they're gone, my heart shattered into a thousand tiny pieces.

My life is like a puzzle board looking for the missing pieces. Akala nila, madali lang ang magkaroon nang amnesia. Yun bang masaya kasi hindi mo na maalala ang mga masasamang pangyayari sa buhay mo. Kung ganoon, why do I have to remember how painful it is, to lost my parents? Why do I have to remember the feeling of pain as I felt it day by day as I lived alone after my parents are gone? Why do I have to feel the feeling of being alone? Hindi ko maintindihan.

Nakatulog ako pagkarating galing jogging dahil sa pagiisip nang kung anu ano. Calyx asks me to question the same questions I have in my mind. He didn't even answer some of my questions. Ida-divert niya sa iba.

Hindi ako nakapasok sa trabaho dahil na din sa pagatake ng sobrang sakit ng ulo ko. I texted some of my colleagues para alam nila. Maghapon lang ako nagkulong at nagpahinga. Wala ang katulong dahil pinag day off ko na muna. Ayoko na din muna ng ibang tao dito sa bahay. I opened a soft drink in a can saka naupo sa may garden sa labas. Sumandal ako at pumikit.

Patricia Honasan. She's the transferee girl who became my friend. Naalala ko ang kanyang pangahan na mukha, medyo singkit na mata, maliit na matangos na ilong pati na rin ang kanyang pula at pouted na labi. Manipis ang kanyang katawan pero maganda na ang hugis ng kanyang mukha.

"You should ask for their permission, Yuri. Malay mo naman at payagan ka sa prom." Aniya

Tumawa ako at umiling sa kanya, "You asked them and they said no. Wala na tayong magagawa doon."

Ngumuso siya at humalukipkip, "Hindi ko kailangan ng malamig na juice niyo at masarap na pagkain. I want their yes."

Tinawanan ko lang siya sa kanyang sinabi.

The memories fade again like a dream in a blurry vision.

Napadilat ako sa biglaang sakit ng ulo ko. It was too painful. Too much that I can't bear. I screamed in pain as I tried to hold my head to stop the pain but I couldn't. I screamed again. Naramdaman ko na lang ang mainit na brasong yumakap sa akin bago ako alisin sa malamig na haplos ng hangin sa aking balat.

Then blacked out.

Nagising ako sa isang familiar na amoy ng hospital. Of course, I knew it. Alam na alam ko ang amoy na 'yon at hindi ko kailan man makakalimutan dahil ilang buwan din akong nanatili sa hospital pagkatapos nang aksidente.

"Oh, you're awake." A baritone voice said.

Napakurap ako bago nilingon at tumuon ang paningin sa lalaking nagsalita.

"Good. That lunatic can finally live in peace." Bulong nito

Kumunot ang aking noo nang makita ang lalaking nasa tabi ng hospital bed ko. His hawk-like eyes, perfect jaw, slightly messy hair, and a perfect body built is a distraction. I don't think a patient nor even a nurse can concentrate when he's in front of you. He looks like a model in a white robe and a stethoscope hanging around his neck.

"How are you feeling?" Tanong niya at nginitian ako. He looked familiar.

Bumaling ako sa dulo nang higaan ko. Who brought me here? Ilang oras na akong tulog? Does my brother know this?

"Yuri. Okay ka lang ba?" Tanong muli ng doktor sa akin

Tumango ako ngunit hindi siya sinagot sa kanyang tanong.

"Hindi ba masakit ang ulo mo?"

Pinakiramdaman ko ang aking sarili bago muling umiling sa kanya.