The Bachelor Series 1: Forgotten Promise (Self-Published)

Simula

Grade 3 ako ng magumpisa akong mahumaling sa mga bagay bagay na alam kong ayaw ng mga magulang ko para sa akin.

Nagustuhan ko ang kulay black dahil ang cool ng dating 'non para sa akin. Pero ayaw ng mother ko. She's the one who's in charge of my fashion.

Nahumaling ako sa pagaaral ng guitara, bass at drums but my father let me learn piano and violin.

I want to do swimming, basketball, volleyball, and tennis but instead, my father let me do archery and my mother wants me to be a ballerina.

I dream to be a singer with my own band. But my father wanted to become a lawyer. I want to study criminology but my mother enrolled me in a class with a personality etiquette that teaches how to be a beauty queen.

I never wanted those. I want my hair up into a messy bun or in a high ponytail but my mother kept my hair down with a pin or a big headband.

I want shorts, pants, t-shirts, jogging pants, and rubber shoes but my father wants me to wear dresses, skirts, sandals, and heels.

I never wanted everything they have given me but it was my duty to obey them because I am their daughter. And my duty is to oblige everything that they want just to see them happy. That was life. It was boring and plain and yet safe and, yeah, slightly happy.

Bunso ako kaya ganon. My brother Yance is perfect that's why I need to be perfect too. Mahirap kasi kung makagawa ako ng isang bagay na hindi ginawa ni kuya. I don't like being compared to him kaya ginagawa ko ang lahat para wala silang masabi sa akin.

Naka ngiti akong pumasok ng bahay namin habang dala dala ang kulay pulang laylayan ng aking gown. Si mama ay walang ibang bukang bibig kung paano ako nanalo sa beauty contest kanina. Hawak hawak pa niya ang korona at ang wand na parehas na kulay silver at nangingintab dahil sa mga dyamantes na andoon.

"Ang galing galing talaga ng anak ko!" Ani mama.

This is my life. As much as I want to do karate, dito ako isinasabak ni mama. Sa mga beauty contests. Hindi na bago sa akin ang manalo. I mean, bata pa lang ako ay sumasali na ako. Ngayon ay malapit na akong mag high school, of course, gamay na gamay ko na ang mga beauty contests na ganito.

Grade 4 naman ako ng tumakbo si papa bilang governor. My father is a politician. Simula sa inuno ng lolo ko ay talagang tumatakbo na sila bilang politician and now, it's my fathers' generation kaya siya naman.

Okay naman sa akin ang pagtakbo tuwing eleksyon dahil sinusuportahan naman siya ng mga tao at nananalo naman siya. But this year is different. I feel something different.

Ayoko na siyang tumakbo. Ayoko na.

Tipid na ngiti ang ibinibigay ko sa mga taong nakakakita sa akin. Madaming bisita at media ang imbitado. Kaya naman kailangan ko makisama. Bata palang ako ay sanay na ako sa mga ganitong events. Yun nga lang ayoko. Hindi ko nakaugalian.

"This is my daughter, Yuri Myenne Elizondo." Pagpapakilala ni mama sa akin.

Pagpapakilala ni mama sa akin sa kausap niya na hindi ko na masyadong naalala ang pangalan dahil sobra akong na awestruck sa kagandahan niya.

"This is my son, Sage Calyx Samaniego." Pakilala niya. Bumaba ang tingin ko sa mga lalaking nasa tabi niya.

Nakita ko ang pag igting ng panga niyang halos perpekto ang paguukit. Ang kanyang mga kilay na nagdedepina sa kanyang malalalim at kulay tsokolateng mga mata. Matangos din ang kanyang ilong at ang kanyang labi ay manipis at mamula mula. Ang kanyang buhok ay effortless na nakabagsak na medyo magulo pero may arte, may style.

Pero sa kabila noon ay andoon ang bigat nagpagtitig niya sa akin at sinabayan pa ng pagkunot ng kanyang noo bago siya pumihit at umalis.

That was our first meeting. It wasn't good but it wasn't that bad. His father runs as a vice-governor. Kaya naman sa lahat ng lakad ay kasama kami pareho. Siya, bilang nagiisang anak at ako bilang bunso.

Our families became more closer 'noong nanalo sa eleksyon ang mga tatay namin. Si Sage ay ahead sa akin ng isang taon. Though, he still a stranger to me. Pangalan lang niya at pamilya niya ang alam ko. More than that? Wala na.

Sage opened my eyes to reality. I saw how he lived his life freely. Kahit na palagi siyang napapagalitan nila Tito at Tita, even though he has more than a hundred rules over his shoulders ay nagagawa pa rin niya ang gusto niya.

And I envy him for that. Kaya niyang gawin 'yon ng walang nararamdamang guilt. Habang ako, hinahayaan ko na lang na liparin ng hangin ang lahat ng gusto ko.

Nagulat ako ng mapatingin ako sa bintana ko at nakita doon si Sage. Agad kong binuksan 'yong glass window.

"Anong ginagawa mo dyan?" Takang tanong ko.

Ngumisi siya bago itinapat sa kanyang labi ang index finger niya at sumenyas na wag akong maingay.

Kabado kong nilingon ang pintuan ko. I can't lock my doors dahil nag che-check si papa every 12 midnight.

Bumaling muli ako kay Sage. Pumasok siya mula sa bintana. Hinubad niya ang back pack niya at walang ingay iyong ibinaba saka siya naupo sa single couch ko.

"Saan ka ba galing, Sage? Hinahanap ka nila tita kanina. Nag cutting ka na naman ba? Pagagalitan ka na naman niyan." Tuluy tuloy na sabi ko.

Simula noon ay palaging ganito ang ginagawa ni Sage. Mawawala na lang siya bigla sa kanila tapos magpapakita sa akin ng dis oras ng gabi.

"Yummy, may nakita akong falls. Ang ganda. Nakita mo na ba 'yon?" Pambabalewala niya sa tanong ko.

Umiling ako at sumimangot, "Alam mo naman na bawal akong lumabas ng bahay. Ang alis ko lang dito ay sa twing pupunta akong school o di kaya'y lalabas kaming pamilya."

Tumango siya, "Let go there."

"Ha?" Parang tangang tanong ko

Sage and I seldom talk. Dahil mas matanda siya sa akin ng isang taon ay iba hilig niya. We don't talk lalo na sa public. He never greeted me or whatever. We were strangers. But when night comes, he's always here inside my room.

Pero kahit na ganoon, may part sa akin na hindi ko kayang magtanong sa kanya kung anong ginagawa niya or kung saan siya nagpupunta o kaya naman ay bakit siya tumatakas.

"Halika na, Yummy. Mabilis na lang tayo. I promise ibabalik kita dito." Aniya

Nakatayo siya sa labas ng bintana ko habang ako naman ay naka luhod sa table ko sa harap ng bintana.

"Sage, papasok nga si papa ng 12 midnight." Sabi ko at nilingon ang digital clock sa table ko. 15 minutes na lang ay 12 na.

Napa kamot siya ng batok bago ako pinaalis sa table at siyang pasok niya ulit.

"Pero gusto mo bang makita?" Tanong niya

This is the first time he ask me to go with him. Kaya naman natutuwa ako. I know this is bad pero minsan lang may isang taong nagtangkang ilabas ako.

Kinagat ko ang ibabang parte ng labi ko saka tumango, "Oo sana."

Huminga siya ng malalim bago inilibot ang mata sa kwarto ko. Bumaling muli siya sa akin.

Inihiga niya ako sa kama, "You lay down here and pretend that you're sleeping hanggang pumasok si Tito Albert. I'm going to find a place to hide." Aniya habang inaayos ang kumot ko

Tumango ako, "Just don't hide inside the cr and the cabinets."

Tumango din siya bago sinilip 'yong ilalim ng kama, "I hope your dad doesn't check monsters under the bed?"

Natawa ako, "No. But he sits down for a while. Kaya bababa ang kama ng konti."

Ngumisi siya bago nagtago.

That night is the first night when I realized what we are. We are strangers who find escape in each other. An escape to my life. Escape to my narrow world.