❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
》 Κριστίν
Κοιτάζω γύρω μου μα το μόνο που βλέπω είναι ένα μακρύ κενό αδιέξοδο. Σκέφτομαι πως ποτέ δεν θα καταφέρω να ξεφύγω από αυτό το μαρτύριο. Κάθε μέρα φαντάζει να είναι όλο και πιο δύσκολη από την προηγούμενη. Έχω χάσει κάθε ελπίδα και όσο και αν προσπαθώ, όσο και αν θέλω να συνεχίσω, ξέρω πως ποτέ δεν θα καταφέρω να κάνω αυτό που χρειάζομαι. Μία σκιά μπροστά μου με πλησιάζει, μα δεν υπάρχει κανείς. Την γνωρίζω αυτή τη σκιά. Είναι εκείνη που άφησε ο Τάιλερ πίσω του. Μα πως να ζήσω μόνο με σκιές; Πως να ζήσω χωρίς να τον αγγίζω; Όσο καλή και αν μου φαίνεται αυτή η σκιά, όσο γλυκιά και αν μου φαίνεται η παρουσία της δίπλα μου, δεν μου φτάνει αυτό. Θέλω να έχω τον ίδιο κοντά μου και όχι τις σκιές που άφησε πίσω του, φεύγοντας. Έχω μάθει να ζω με τα άτομα που αγαπώ κοντά μου και όχι με τις σκιές τους. Όσο και αν με πονάει όλο αυτό, πρέπει να παλέψω, πρέπει να φανώ δυνατή και να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Πλησιάζω τη σκιά μα εκείνη μένει ακίνητη. Εύχομαι να είχα μία ειδική δύναμη και με μία ανάσα μου να γέμιζα ζωή αυτή τη σκιά, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Απλώνω το χέρι μου να αγγίξω την άυλη φιγούρα της αλλά ακόμα και εκεί υπάρχει ένα μεγάλο κενό, ένα τίποτα. Πριν προλάβω να μαζέψω το χέρι μου νιώθω κάτι να με γαργαλάει στην παλάμη μου. Δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν στο πρόσωπό μου, γνωρίζοντας αυτό το άγγιγμα. Τα συναισθήματα που μου προκαλεί αυτό το γαργαλητό είναι απερίγραπτα. Η ελπίδα φουντώνει μέσα μου και η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει στον ρυθμό της ελπίδας μου. Το ξέρω ότι εδώ και με αγγίζει και ας μην το βλέπω.
- Τάιλερ σε παρακαλώ, έλα κοντά μου. Μην με αφήσεις πάλι, σε παρακαλώ.
Το γαργαλητό χάνεται και νιώθω τα πόδια σα να είναι φτιαγμένα από σκόνη και το αεράκι που άφησε η σκιά πίσω της ρημάζει τη σκόνη μου και εγώ πέφτω κάτω. Ουρλιάζω μέσα από τους λυγμούς μου για ακόμα μία φορά μα το μόνο που νιώθω είναι πόνος. Νιώθω δυο χέρια να τυλίγονται γύρω μου και τότε αυτός ο πόνος αρχίζει να ξεθωριάζει. Ανοίγω τα μάτια μου ευχόμενη να δω τους γκριζογάλανους ουρανούς του Τάιλερ, μα μπροστά μου απλώνονται δύο γαλάζια σύννεφα. Ο Ματ όλον αυτόν τον καιρό βρίσκεται συνέχεια δίπλα μου. Μακάρι να είχα το κουράγιο να του δείξω πόσο το εκτιμώ όλο αυτό μα τα συναισθήματά μου είναι ένα τυλιγμένο μπερδεμένο κουβάρι που αν επιχειρήσεις να το φτιάξεις εκείνο θα διαλυθεί αμέσως. Ανασηκώνομαι στο κρεβάτι και περνάω το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου. Νιώθω αδύναμη και για ακόμα μία φορά προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια που άφησα πίσω στ' όνειρο που είδα. Ο Ματ κάθεται δίπλα μου και απλώνει το χέρι του στο δικό μου. Προσπαθεί, το καταλαβαίνω, μα δεν μπορώ να αλλάξω από τη μία στιγμή στην άλλη.
