❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
♫ Song of this Chapter: Broadhurst - Little Lover ♫
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
》Τάιλερ
Είναι στιγμές που αναζητάς τη δύναμη να ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό και να εκφράσεις όσα σε πνίγουν και δεν σε αφήνουν ν΄αναπνεύσεις. Να οπλιστείς με το θάρρος σου και ν' αφήσεις τα βήματα σου να σε οδηγήσουν μπροστά σε εκείνο το άτομο που κάθε φορά θα ρίχνει κάθε σου μάσκα, κάθε τείχος σου και θα εισβάλλει μέσα σου αβίαστα.
Παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό, με τις δεύτερες σκέψεις σου, παλεύεις με το κορμί σου, με την ψυχή σου, με το μυαλό σου όμως ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να πλησιάσεις. Όλα όσα ξέρω μέχρι τώρα είναι λογικά, αλλά αυτή η φωνή που μου μιλάει τόσο γλυκά μέσα στο μυαλό μου, μέσα στην καρδιά μου, ώρες ώρες την νιώθω να ουρλιάζει τ' όνομα μου για να πάω κοντά της. Αναρωτιέμαι αν όντως αυτή η φωνή είναι πραγματική και όχι της φαντασίας μου, μα κάθε φορά εκείνη η μορφή στο μυαλό μου ξεπερνάει κάθε όριό μου.
Ακόμα και όταν ζούσα στην κόλαση των βασανιστηρίων των Κυνηγών εκείνη ήρθε κοντά μου χωρίς να φοβάται, χωρίς να έχει συναίσθηση του φόβου ή του τι θα της συμβεί. Βλέποντας το πρόσωπό της εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως εκείνη είναι που μπορεί να με επαναφέρει, μα που είναι τώρα;
Πετάω στο πάτωμα το εικοστό δεύτερο σακουλάκι με αίμα και σκουπίζω νωχελικά τα χείλη μου. Η σωματική επαναφορά μου επιτέλους δείχνει βελτίωση. Όμως η ψυχή μου; Εκείνη ακόμα κρύβεται μέσα μου. Ανάμεσα σ' ένα κρυφτό και ένα κυνηγητό είναι ώρες που αναζητώ την ευκαιρία να επαναφέρω τον εαυτό μου, μα την ίδια κιόλας στιγμή ψίθυροι της κατεστραμμένης μου ψυχής λένε πως δεν υπάρχει περίπτωση να πάω πάλι πίσω.
Όμως μέσα από την κόλαση αυτή που έζησα κατάφερα να νιώσω. Η εμφάνιση εκείνης, ήταν η σπίθα για να ανάψει η φλόγα μέσα μου και να ξεκινήσει να καίει ξανά. Όμως ο πόνος μέσα μου, δεν με αφήνει να πλησιάσω κοντά της. Φοβάμαι αυτόν τον πόνο. Έχω αποδεχτεί το γεγονός πως πλέον δεν μπορώ να ζω με συναισθήματα, μα μέσα μου όλα είναι ένα χάος. Ένα μπερδεμένο χάος που αν βρω την σωστή θέση ίσως και να μπορέσω να βγάλω μία άκρη. Ίσως καταφέρω να βρω την λύση και να ξεφύγω από τον πόνο, νιώθοντας ξανά.
