❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
♫ Song of this Chapter: Fleurie - Hurts Like Hell ♫
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
》 Κριστίν
Στέκομαι όρθια στην μεγάλη οροφή στο loft διαμέρισμα του Χάρι. Ποτέ ξανά δεν έχω βρεθεί σε roof πάρτι και ειδικά σε ένα μέρος τόσο ψηλά όσο αυτό. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω όλο το Φροστ Βάλλευ κάτω από τα φώτα της νύχτας. Το φεγγάρι μοιάζει μοναχικό πάνω στον ουρανό και τα αστέρια φαίνονται διάσπαρτα γύρω του σα να το αποφεύγουν. Κρατάω ένα ποτήρι κρασί στο χέρι μου και κοιτάζω γύρω μου. Άγνωστοι για 'μένα άνθρωποι χορεύουν στο ρυθμό της μουσικής, άλλοι συζητούν σε μικρές παρέες και άλλοι γελάνε με κάποιο αστείο. Δεν ανήκω εδώ. Αυτή η ζωή είναι μια κλεμμένη πραγματικότητα που δεν μου ανήκει. Όσο πόνος δεν υπάρχει εδώ, άλλος τόσος υπάρχει μέσα μου. Λένε πως όπου και αν πας, όποια ζωή και αν επιλέξεις, ποτέ δεν θα ξεχάσεις το παρελθόν σου. Και εμένα το παρελθόν με πονάει πολύ. Σκέφτομαι πως αν μείνω εδώ θα είναι ένα καλοστημένο ψέμα. Ένα ψέμα που απλά το γνωρίζω και είμαι θύμα του. Πως θα μπορέσω να ζω εδώ ξέροντας πως πίσω ο Τάιλερ έχει χάσει τον εαυτό του; Την ψυχή του. Εμένα...
Πίνω το λίγο από το κρασί μου και γυρίζω την πλάτη μου προς τον κόσμο. Αναρωτιέμαι που να βρίσκεται ο Τάιλερ σε αυτή τη διάσταση. Θέλω να τα παρατήσω όλα και να τρέξω να τον βρω. Μα δεν γνωρίζω καν που είναι. Η ανάγκη μου να τον νιώσω στην αγκαλιά μου έστω και στα ψέματα, έστω και να ξέρω πως για εκείνον εδώ μπορεί να μην σημαίνω τίποτα, είναι τεράστια. Στην πραγματική ζωή τον έχω χάσει μα ελπίζω ακόμα. Ίσώς εδώ μπορώ να τον βρω και για λίγο να ζήσω την ψευδαίσθηση, του να είμαι κοντά του.
Αναστενάζω θλιμμένα και προσπαθώ να βρω κάποιον ανάμεσα στα άτομα μπροστά μου. Βλέπω τον Στέφαν από μακριά να μιλάει με κάποια άτομα, μα όταν το βλέμμα μου συγκρούεται με το δικό του εκείνος τους αγνοεί και με πλησιάζει. Μετά από ότι έγινε στο σπίτι δεν μπορώ να μείνω δίπλα του. Όσο και αν πιέσω τον εαυτό μου, απλά δεν μπορώ. Πως παρασύρθηκα έτσι; Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως όλο αυτό δεν είναι κάτι αληθινό, μα εδώ είναι. Στέκεται δίπλα μου ακουμπώντας το χέρι του στο δικό μου. Αναριγώ λες και με χτύπησε ρεύμα και κουνιέμαι νευρικά. Εκείνος το καταλαβαίνει. Με κοιτάζει μα εγώ δεν μπορώ να κοιτάξω τα μάτια του, γνωρίζοντας την αμαρτία μου μέσα σε αυτά.
