❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
♫ Song of this Chapter: Sam Tinnesz - Hold On For Your Life ♫
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
》 Κριστίν
Λένε πως είναι όλα στο μυαλό, όλα είναι μια ιδέα που γεννιέται μέσα στο μυαλό μας, φωλιάζει εκεί και μετά επιτίθεται συνεχεία και βίαια με κάθε τρόπο και κάθε στιγμή, προκειμένου να σε γεμίσει με όλο της το υλικό. Αναρωτιέμαι από τι υλικό είναι φτιαγμένες οι ιδέες. Ίσως από ανασφάλειες πως δεν θες να έρθουν στο φως, ίσως από φόβους που δεν θες να αναγνωρίσεις. Ίσως είναι από το ίδιο υλικό που είναι φτιαγμένος και ο πόνος. Δεν μπορώ να βγάλω τον Τάιλερ από τη ζωή μου όσο και αν πονάει. Τώρα είναι που πρέπει να τρέξω πίσω του και να του δείξω πως πραγματικά είμαι κοντά του. Τώρα πρέπει να βρω τη δύναμη και να σηκωθώ. Μία ιδέα φωλιάζει μέσα μου, λέγοντας μου ότι εκείνος δεν με θέλει πλέον στη ζωή του. Εκείνη τη στιγμή αντιλαμβάνομαι πως ο πόνος αυτής της ιδέας, ξεκινάει από ένα σημείου του στήθος μου. Το σημείο της καρδιάς μου. Εκεί φωλιάζουν όσα δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και όλα όσα δεν μπορούμε να αφήσουμε. Όσο και αν παλέψει να με διώξει από εκείνον, εγώ θα βρίσκομαι πάντα δίπλα του να του υπενθυμίζω ποιος είναι. Γιατί αυτό που του συμβαίνει τώρα, ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι κάτι δικό του. Είναι μια σκοτεινή πλευρά του τόσο ξένη με εκείνον, μα ξέρω πως μπορώ να τον αλλάξω. Ξέρω πως μπορώ να τον κάνω να βρει την ψυχή του. Το έκανα και την πρώτη φορά και μπορώ και τώρα.
Όμως η απόρριψή του με κάνει να λυγίζω. Κοίταξα τα μάτια του και είδα ένα κενό. Τον αγκάλιαζα μα η αγκαλιά του προς εμένα ήταν ψυχρή, παγωμένη. Αυτό με διάλυσε. Ήθελα να νιώσω τη ζεστασιά της αγάπης του μα τα συναισθήματα της απόρριψης ήταν μεγαλύτερα. Ήθελα να νιώσω πως είναι να είμαι στην αγκαλιά του όπως παλιά, μα δεν χρειάζονταν και πολλά για να νιώσω πως ίσως δεν σημαίνω πλέον τίποτα για εκείνον. Οι κινήσεις του μου έδειξαν πως αλήθεια με είδε, κοίταξε μέσα μου όπως έκανε πάντα, μα δεν είδα τον Τάιλερ μέσα στα μάτια του. Είδα έναν ξένο. Και αυτό με πόνεσε πιο πολύ από όλα. Προσπαθώ να διώξω αυτές τις σκέψεις από το μυαλό μου, αλλά με λυγίζουν όλα και πιο πολύ. Θέλω να παλέψω για εκείνον, αλλά πως θα δαμάσω την απογοήτευση μου; Ο πόνος είναι τόσο μεγάλος και τόσο ασήκωτος που με κάνει να νιώθω κενή. Για μια στιγμή εύχομαι μέσα μου, όσο πιο δυνατά μπορώ, πως θέλω να πάψει να είναι τόσο σημαντικός για εμένα. Να μην σημαίνει τίποτα, να μην χρειαστεί να γνωρίσω ποτέ κανέναν με το όνομα του. Να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να τον φωνάξω. Να πάψει να ταράζει το κορμί μου ακόμα και με την παρουσία του στις σκέψεις μου. Μα ακριβώς εκείνη τη στιγμή η καρδιά μου, μου υπενθυμίζει πως εκείνος είναι τα πάντα μου. Είναι όλα αυτά που κάνουν να θέλω να ζω. Είναι όλα όσα μου δίνουν δύναμη να συνεχίζω. Όσες φορές και αν η λογική μου, μου φωνάξει να πάψω να αισθάνομαι έτσι για εκείνον, η καρδιά θα μιλήσει. Εκείνη αποφασίζει.
