❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
♫ Song of this Chapter: Ruelle - Until We Go Down ♫
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
》 Κριστίν
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στα λόγια του Λούκας μα αυτό είναι αδύνατο. Ένας πόνος στο στομάχι μου αρχίζει να με ενοχλεί πάρα πολύ, κάνοντάς με να βάλω το χέρι μου στο σημείο για να ασκήσω πίεση, μπας και σταματήσει αυτό το σφίξιμο. Τώρα τελευταία αυτός ο συγκεκριμένος πόνος αυξάνεται ολοένα και περισσότερο. Κάθε φορά είναι λες και εξελίσσετε σε κάτι πιο κατανοητό και πονάει περισσότερο. Αρχίζω να πιστεύω πως πλέον θα τον έχω μόνιμα πάνω μου, εκεί μέσα, να με βασανίζει και να μου υπενθυμίζει πως υπάρχει μόνο και μόνο για να με τρομάζει. Δεν μπορώ να πω πως τον έχω συνηθίσει γιατί αυτό θα είναι ψέμα. Μπορείς να συνηθίσεις τον πόνο; Ο δικός μου πόνος είναι καλά μασκαρεμένος για να μην καταλάβω πως πίσω του κρύβεται ο φόβος. Νομίζει πως η διακριτική του ενόχληση κάθε φορά που κάτι συμβαίνει, μπορεί να με κάνει να αγνοήσω τον φόβο, μα κάνει λάθος. Ξέρω πως είναι ο φόβος. Ξέρω πως φοβάμαι. Ξέρω πως πλέον ο φόβος έχει γίνει μόνιμος κάτοικος μέσα μου.
Μια γνώριμη φωνή βαθιά στο υποσυνείδητό μου, μου φωνάζει πως δεν πρέπει να δείχνω τον φόβο μου γιατί εκείνος εκεί ποντάρει. Θέλω να απαντήσω σε αυτή τη φωνή και να της πω πως μακάρι να μπορούσα να πολεμήσω τον φόβο μου, μα όταν εκείνος πολλαπλασιάζεται και με κυνηγάει δεν μπορώ να διαμελιστώ για να αντιμετωπίσω κάθε κομμάτι του, μεταμφιεσμένο κάθε φορά και σε μία διαφορετική κατάσταση. Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να λέω πως δεν φοβάμαι τίποτα. Οι φίλοι μου με κοίταζαν με δέος και οι γονείς μου με περιέργεια. Πλέον φοβάμαι τα πάντα. Φοβάμαι μην χάσω εκείνους που απέμειναν στη ζωή μου, φοβάμαι μην γίνω εγώ η αιτία να καταστραφούν οι ζωές τους και ακόμα φοβάμαι πως κάθε νέα απειλή είναι χειρότερη και από την προηγούμενη.
- ...κυνηγός βρικολάκων.
Πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει αυτές τις δύο λέξεις και τα βλέμματα του Ίαν και του Λούκας σκάνε πάνω μου σαν πύρινες λαίλαπες. Νιώθω ότι ο φόβος μέσα στο αυτοκίνητο αρχίζει και παίρνει μορφή, γίνεται ένα άτομο και πλέον μπορείς να τον αγγίξεις.
