❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
♫ Song of this Chapter: Erik Jonasson - Like a Funeral ♫
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
》 Κριστίν
«Και παρηγόρησε μας σήμερα με την επαγγελία σου, καθώς επιστρέφουμε την αδερφή μας στη γη και άφησέ μας ελπίδα πως κάποια μέρα θα συναντηθούμε ξανά...»
Κοιτάζω γύρω μου και το μόνο που βλέπω είναι θλιμμένα πρόσωπα, πόνο, οργή, εξάντληση, κούραση και χαμένες ελπίδες. Τα μάτια όλων είναι στραμμένα στο άσπρο φέρετρο που βρίσκεται στο βρεγμένο από τη βροχή έδαφος. Ο Ματ δίπλα μου κρατάει μία μαύρη ομπρέλα και εγώ ίσα ίσα που στέκομαι δίπλα του χωρίς να πέσω κάτω. Τα πόδια μου είναι αδύναμα, όπως και το υπόλοιπο κορμί μου. Αν δεν με κρατούσε ο Ματ ή δεν στηριζόμουν εγώ από τον ώμο του, τώρα θα έπεφτα στο έδαφος. Σκουπίζω τα δάκρυα από τα μάτια μου, μα είναι ανώφελο, δημιουργούνται καινούρια. Έτσι τα παρατάω. Σκέφτομαι πως δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό, δεν μπορεί να έχουμε άλλη μία απώλεια. Από τη στιγμή που γυρίσαμε με τον Λούκας πίσω, κανένας δεν μας εξήγησε τι έγινε, πέρα από το ποιος έβαλε τέλος στη ζωή της Άλισον. Πόσο οργή μπορεί να μαζέψεις για ένα άτομο; Πόσο άσχημα συναισθήματα μπορείς να συγκρατήσεις χωρίς να κάνεις κάποια τρέλα; Για ακόμα μία φορά εκείνος μας τα είχε πάρει όλα. Μία φωνή μέσα μου, προσπαθεί να με κάνει να μη χάσω την ελπίδα μου, μα έχει χαθεί ήδη, μαζί με τη ζωή της Άλισον. Τα μάτια μου σταθερά και ακίνητα πάνω στο φέρετρο της. Δεν μπορώ να το πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Μοιάζει σαν ένα άρρωστο ψέμα. Πρώτα η Ρόουζ και τώρα η Άλισον. Αναρωτιέμαι πόσα αθώα πρόσωπα πρέπει να φύγουν ακόμα για να καταφέρει ο Νοσφέρους να κάνει αυτό που θέλει. Προσπαθώ να συγκρατήσω ένα λυγμό και νιώθω το χέρι του Ματ να με τυλίγει στοργικά.
Θα έλεγε κανείς πως είμαι συνηθισμένη σε τέτοιες καταστάσεις, μα όχι. Αντίθετα , κάθε φορά χειροτερεύω και πιο πολύ. Μπορώ να συμβιβαστώ με τον θάνατο, μόνο αν εκείνος είναι ατύχημα ή από την συνήθη ροή της ζωής. Όταν όμως πρόκειται για μια δολοφονία, αυτό είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Γυρίζω το βλέμμα μου αναζητώντας τους φίλους μου. Όλοι είμαστε καταβεβλημένοι. Κοιτάζω τον Λούκας και νιώθω τον πόνο του. Νιώθω ακριβώς όλα εκείνα τα συναισθήματα που περνάμε από μέσα του σαν ένας άγριος χείμαρρος. Σκέφτομαι τα λόγια μου στη μυστική διάσταση. Του είχα πει πως δεν ξέρει πως είναι να χάνεις του γονείς σου και τώρα είμαστε εδώ, πάνω από το σώμα της Άλισον. Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά, και παίρνω μια βαθιά ανάσα, προκειμένου να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Η εικόνα του Νίκολας δίπλα στον γιο του είναι ότι χειρότερο έχω δει. Πως μπορεί να γεράσει κάποιος μέσα σε μία νύχτα; Χαμηλώνω το βλέμμα μου και προσπαθώ να κρύψω τους λυγμούς μου. Ακόμα μία φορά όλα έχουν καταστραφεί. Αναρωτιέμαι για το πόσο δυνατοί πρέπει να γίνουμε για να ξεκινήσουμε από την αρχή.
