❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
♫ Song of this Chapter: Phantogram - Run Run Blood ♫
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
》Κριστίν
Τελικά το να συζητάς το βράδυ, σου δίνει ελπίδα. Οι αποχρώσεις αυτής της ελπίδας μοιάζουν τόσο φωτεινές που ξαφνικά το βράδυ γίνεται ένα πολύχρωμο ουράνιο τόξο. Λένε πως ότι δε λύνεται τη μέρα, λύνεται τη νύχτα και πλέον μπορώ να πω πως στηρίζω κάθετα αυτή την άποψη. Η νύχτα δεν φέρνει απόσταση, αλλά ηρεμία. Ειπώνονται όλα όσα ντρέπονται να ειπωθούν την μέρα και επιτέλους αισθάνεσαι ελεύθερη. Έτσι αισθάνομαι τώρα. Ελεύθερη.
Όλα ξεκαθαρίστηκαν με τον Στέφαν και πλέον η λύτρωση αντικαθιστά όλα εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα που με τραβούσαν στο βούρκο των τύψεων. Η κουβέντα που κάναμε ήθελε μεγάλο θάρρος και αποδείχτηκε πως έχουμε και οι δύο τέτοιο.
Άφησα πίσω τις σκέψεις μου και κλείδωσα την πόρτα πίσω μου. Τα φώτα στο σαλόνι και στην κουζίνα ήταν κλειστά, πράγμα που σήμαινε ότι ο Ματ βρισκόταν ήδη στο δωμάτιό του. Άφησα την τσάντα μου και το τζάκετ μου στο σαλόνι και προχώρησα ως την κουζίνα. Το στομάχι μου έκανε θορύβους διαμαρτυρίας και έπρεπε κάποια στιγμή να το ικανοποιήσω και αυτό.
Προχώρησα μέχρι το ψυγείο και έβγαλα από μέσα ένα κομμάτι από το γλυκό του Ματ. Ευτυχώς μου είχε κρατήσει μπόλικο από αυτό. Πήρα ένα πιάτο και το γέμισα με ορεκτικά λαχανικών και βρήκα και ένα κομμάτι φιλέτο κοτόπουλο. Δεν κρατήθηκα και το πήρα και αυτό. Δεν έχω ιδέα πόσο καιρό είχα να φάω σαν κανονικός άνθρωπος.
Πήρα τα δυο πιάτα στα χέρια και προχώρησα ως το σαλόνι. Η ώρα ήταν περασμένη μα δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τώρα. Βρισκόμουν σε υπερένταση, το στομάχι μου γουργούριζε και δεν με κόλλαγε με τίποτα ο ύπνος. Σκέφτηκα να ανοίξω την τηλεόραση και να βάλω μία ταινία αλλά τελευταία στιγμή ένας θόρυβος από τον πάνω όροφο μου τράβηξε την προσοχή.
Χαμογέλασα αμέσως, νομίζοντας πως ο Ματ και η Κάθριν βρίσκονται ακόμα μαζί. Ανέβηκα τις σκάλες με τα πιάτα στο χέρια μα όταν έφτασα στο τέρμα της σκάλας, κοντοστάθηκα. Η πόρτα στο δωμάτιό μου ήταν ανοιχτή και μια σκιά φαινόταν από την ρωγμή. Έμεινα ακίνητη προσπαθώντας να μην κάνω τον παραμικρό θόρυβο. Χίλιες δυο σκέψεις μου περνούσαν από το μυαλό και οι περισσότερες ήταν πραγματικές κακές. Πήρα μια βαθιά ανάσα και ανέβηκα και το τελευταίο σκαλί.
