❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
》 Τάιλερ
Το βλέμμα μου κατευθύνεται συνέχεια ακολουθώντας κάθε κίνηση της. Έχει καταλάβει την παρουσία μου και προσπαθεί να βρει τρόπους να ξεφύγει, μα είναι μάταιο. Είμαι ο κυνηγός και πάντα θα παίρνω αυτό που θέλω. Βηματίζω αργά μέσα στο δάσος, προσπαθώντας να μην κάνω κανέναν ξαφνικό θόρυβο και την τρομάξω. Φαίνεται τόσο όμορφη και μπορώ να πω γευστική. Οι παλμοί της φτάνουν στα αφτιά καθώς κάθε δευτερόλεπτο ακούω το αίμα να ρέει μέσα της. Θέλω τόσο πολύ να την πιάσω, μα πάντα πρέπει να προσέχω τις κινήσεις μου. Ανέκαθεν όταν κυνηγούσα, μετακινούμουν στο χώρο σα να μην αγγίζω το έδαφος. Όσο προχωράω προς το μέρος της, εκείνη σηκώνει το κεφάλι της από το έδαφος και με κοιτάζει. Μαύρα μάτια συγκρούονται με τα γκριζογάλανα δικά μου. Μπορώ να μυρίσω πλέον τον φόβο της μιας και ξέρει ότι δεν είμαι άνθρωπος. Καταλαβαίνει ότι είμαι ο κυρίαρχος της τροφικής της αλυσίδας. Την μαγνητίζω με το βλέμμα μου μα τελευταία στιγμή πριν ορμίσω πάνω της, μία αστραπή μου χαλάει όλο το σχέδιο. Εκείνη απομακρύνεται τρέχοντας και χοροπηδητά. Αναθεματίζω από μέσα μου και κοιτάζω γύρω μου προβληματισμένος με τον εαυτό μου. Από πότε ξεκίνησα να κυνηγάω ελάφια; Σε μια προσπάθεια να με καταλάβω αρχίζω και γελάω υστερικά βηματίζοντας προς την έξοδο του δάσους.
Η βροχή έχει ήδη ξεκινήσει και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που έχει συμβεί. Κάτι δεν πάει καλά. Γιατί προσπαθώ να μην βλάψω κάποιον, ενώ αυτή είναι η φύση μου; Εικόνες έρχονται στο μυαλό μου μ' εμένα να πίνω την δόση μου από ένα σακουλάκι. Γελάω με τον εαυτό μου. Που κατάντησα; Να κυνηγάω ελαφίνες στο δάσος. Προχωράω βιαστικά και αναθεματίζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Όσο περνάει ο καιρό νιώθω κάτι μέσα μου να αλλάζει. Κάθε φορά που σκέφτομαι την Κριστίν, καινούριες αναμνήσεις εμφανίζονται στο μυαλό μου και κάθε φορά με κάνουν να ζητάω και άλλες. Πλέον η ανάγκη μου να θυμάμαι τις στιγμές μας είναι μεγαλύτερη από εκείνη την ανάγκη για αίμα. Βάζω το χέρι μου ανάμεσα από τα βρεγμένα μαλλιά μου σε μια προσπάθεια να τα στρώσω προς τα πίσω. Κάθε φορά που σκέφτομαι την Κριστίν, κάθε σημείο στο σώμα μου ξυπνάει λες και καταλαβαίνει την ανάγκη μου να την αγγίξω έστω και λίγο.
