❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
》Στέφαν
Προχωράω πάνω κάτω στο σαλόνι της έπαυλης προσπαθώντας να βρω έναν τρόπο να εξηγήσω στον Νίκολας τι έγινε στο σπίτι της Λουίζας Φιτζ. Πρώτη φορά αισθάνομαι τις ευθύνες μου τόσο βαριές στην πλάτη μου και νιώθω αναγκασμένος να εξηγήσω τα πάντα στον Νίκολας. Ότι έγινε πριν λίγες ώρες ήταν ένα λάθος. Όλο το σχέδιο πήγε κατά διαόλου και το μόνο που καταφέραμε ήταν να αφήσουμε πέντε πτώματα. Πέντε ανθρώπινα πτώματα, που σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσαν κίνδυνο για τους ανθρώπους στο Φροστ Βάλλευ. Η συνθήκη μεταξύ των Χεμς και των Ντόμπλεμορ γαμήθηκε εντελώς.
Βηματίζω ακόμα πιο γρήγορα γύρω από το σαλόνι, κοιτάζοντας δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να βρω μία λύση. Αναθεματίζω καθώς δεν υπάρχει λύση. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, η συνθήκη φαίνεται να καταπατήθηκε. Σκοτώσαμε πέντε ανθρώπους, γιατί ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αν και ήταν Κυνηγοί, αυτό δεν αναιρούσε το γεγονός ότι ήταν άνθρωποι. Περνάω το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου, ξεψαχνίζοντας στο μυαλό μου με το τρόπο θα αντιμετωπίσω τη σύναξη. Θα με φάνε ζωντανό και αν δεν το κάνουν, είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα μου την φέρουν άσχημα.
Βουλιάζω στην πολυθρόνα και κοιτάζω τις σπίθες από το καμένο κούτσουρο στο τζάκι. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως ο Νίκολας θα απογοητευτεί. Όλα πήγαν τόσο στραβά, μα δεν μπορούσα να αφήσω κανέναν από τους Κυνηγούς να κάνουν κακό στην Κριστίν. Τοποθετώ το χέρι μου το κεφάλι μου καθώς για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, νιώθω πως έχω χάσει τον εαυτό μου. Γυρίζω το βλέμμα μου προς τη μεγάλη τζαμαρία κοιτάζοντας έξω τη νύχτα. Προσπαθώ να ηρεμήσω το μυαλό μου μα κάθε φορά που το προσπαθώ, οι ευθύνες των πράξεων μου εμφανίζονται χορεύοντας τον χορό των τύψεων στο μυαλό μου. Κοιτάζω τον Κέιλεμπ ο οποίος εδώ και αρκετή ώρα κάθεται απλωμένος στον καναπέ και αδειάζει κάμποσα σακουλάκια με αίμα.
