Οι Αποχρώσεις των Σκιών | Η Απελευθέρωση (5ο Βιβλίο)

Κεφάλαιο 57

》Κριστίν

Το να χάνεις τους δικούς σου ανθρώπους από την καθημερινότητα σου, μοιάζει ως μία συνεχής μάχη με τον εαυτό σου, για όλα εκείνα που μπορείς να κατακτήσεις και για όλα όσα θα αποφασίσεις να τα αφήσεις να πάρουν τον δρόμο τους. Όλα είναι ασταθή. Όλα πάνε κι έρχονται. Το μόνο που μένει στάσιμο είναι ο ίδιος ο εαυτός σου. Τον βλέπεις από μία γωνία να παλεύει με εκείνα που προσπαθεί να κρατήσει κοντά του, μα ξέρεις, κάθε φορά που χάνει κάτι, αλλάζει η ισορροπία σου. 

Σκέφτομαι πως αν φύγω και κλείσω αυτόν τον κύκλο, όλα όσα έκαναν οι άνθρωποι που έμειναν κοντά μου και εκείνοι που έφυγαν, δεν θα έχουν νόημα. Χάνοντας τον εαυτό μου, χάνω αυτόματα και την μάχη μου. Χάνω την μάχη μας. Γιατί σε κάθε "εγώ" πλέον υπάρχει το "εμείς".

Είμαστε η δυνατότητα στο να επιλέξουμε μια ζωή που θα μπορέσουμε να τη ζήσουμε όπως εμείς θέλουμε. Κάποτε σκεπτόμενοι αυτό, δεν θα μας ένοιαζε το φινάλε, αλλά πλέον όλα έχουν αξία. Ο πόνος, τα δάκρυα, τα λόγια που θα ειπωθούν, οι κινήσεις που θα γίνουν. Η ύπαρξη του τέλους φαντάζει πιο κοντά από ποτέ. Πλέον έχει χαθεί το νόημα της, σαν ιδέα. Πλέον είναι γεγονός. Σκέφτομαι πως θέλω τόσο πολύ να δώσω το φινάλε που θα αξίζει σε όλους μας, μα αυτό για μένα θα είναι λυτρωτικό και ίσως τελειωτικό. 

Ίσως στην όλη ιστορία να μην είναι ο Νοσφέρους ο κακός της υπόθεσης, αλλά εγώ, που άφησα τους ανθρώπους γύρω μου να θυσιαστούν ενώ εγώ η ίδια δεν έχω βρει ακόμα την δύναμη να αντιμετωπίσω ότι μου συμβαίνει. Ίσως στο ανύπαρκτο κοινό της ιστορίας μου, το φινάλε θα πρέπει να είμαι εγώ. Μα για κάθε "εγώ" υπάρχει και ένα "εμείς". Αυτό είναι που μου δίνει την δύναμη να μένω στάσιμη, περιμένοντας εκείνη την σωστή στιγμή που θα πω την τελευταία λέξη, και θα κάνω την τελευταία κίνηση μου.

Αν δεν πάει καλά όλο αυτό, δεν θα έχω τη δυνατότητα να επιλέξω πως θα φύγω, μα θα ξέρω ότι άφησα πίσω μου άτομα που πραγματικά με αγαπούσαν. Ίσως δεν θα έχω την δυνατότητα να ψιθυρίσω σ' εκείνον όλες αυτές τις λέξεις που παλεύουν να βγουν από μέσα μου, αλλά θα ξέρει ότι ήμουν δική του. 

Κοιτάζω το μήνυμα που μόλις έλαβα. Η Σερένα έχει τον Στέφαν. Θέλω να ουρλιάξω, αλλά έχω μάθει να μην το βάζω κάτω από χαμένες ήττες. Φοβάμαι. Θα ήμουν τρελή και αναίσθητη αν δεν φοβόμουν προφανώς, μα για πρώτη φορά νιώθω μέσα μου τις δυνάμεις μου να συσσωρεύονται με τέτοιον τρόπο, που με κάνει να μπερδεύομαι. Δεν ξέρω αν γίνεται αυτό γιατί αποφασίζουν να με εγκαταλείψουν ή γιατί απλά ήρθε η ώρα για την κίνησή μου.