❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
》 Στέφαν
Δεν έχω ιδέα πόσο ώρα έχει περάσει από τη στιγμή που την είδα να βγαίνει έξω από την πόρτα της έπαυλης. Νιώθω χαμένος σε μία μικρή αιωνιότητα που άφησε εκείνη πίσω της με ένα της άγγιγμα. Νιώθω τα πόδια μου ριζωμένα στο πάτωμα και το βλέμμα μου κολλημένο στην πόρτα. Το άγγιγμα της μου έδωσε ζωή, τα λόγια της μου έδωσαν ελπίδα και νιώθω πως κάτι έχει ήδη ξεκινήσει να αλλάζει. Για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό, μου εκφράστηκε, μου είπε πως νιώθει και με άγγιξε. Το σημείο που άγγιξαν τα δάχτυλά της με καίει. Αλλά ο καυτός αυτός πόνος είναι γλυκός. Ένα σφίξιμο στο στομάχι μου με κάνει να νιώσω, όπως την πρώτη φορά που την είδα. Η ελπίδα πως κάτι καινούριο ξεκινάει ανάμεσά μας, αρχίζει και φουντώνει μέσα μου σαν την φωτιά που μου άφησε στο πέρασμά της. Κάτι έχει αλλάξει, εκείνη δεν ήταν έτσι. Ούτε καν να με κοιτάξει δεν ήθελε και τώρα όχι απλά μου μίλησε, αλλά και με άγγιξε. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να απορροφήσω κάθε άρωμα που άφησε πίσω της. Νιώθω την ανάγκη να τρέξω πίσω της, μα δεν θέλω να την πιέσω. Η κίνησή της μου έδωσε δύναμη. Μου έδωσε αυτό που έψαχνα για να σταθώ στα πόδια μου και να προχωρήσω. Νιώθω πως η ελπίδα παίρνει μορφή. Νιώθω ένα χτύπημα στην πλάτη μου απαλό και ξέρω πως είναι το χτύπημα της ελπίδας μου για παρηγοριά. Τώρα ξέρω πως δεν την έχω χάσει εντελώς, ξέρω πως δεν θα με αφήσει να φύγω από τη ζωή της έτσι απλά.
Προχωράω μέχρι την κουζίνα και πλησιάζω το ψυγείο. Η δίψα μου για αίμα αυτή τη στιγμή είναι μεγάλη. Πιάνω στα χέρια μου ένα σακουλάκι με αίμα και το αδειάζω όλο μέσα μου. Σκέφτομαι πως κάτι έχει αλλάξει με εκείνη. Κάτι έγινε στη μυστική διάσταση και γύρισε εντελώς αλλαγμένη πίσω. Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να μάθω. Με μία κίνηση μου φτάνω στο αυτοκίνητο μου. Βάζω μπροστά τη μηχανή και ξεκινάω προς το σπίτι των Χεμς. Μετά την κηδεία της Άλισον δεν βρήκα καν τη δύναμη να πλησιάσω τον Λούκας και του πω έστω μια κουβέντα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα λόγια παρηγοριάς τα θεωρώ μη αναγκαία. Ξέρω πως θέλει τον χρόνο του, μα πρέπει να ξέρεις πως ακόμα και τώρα, αν και δεν με συμπαθεί, εγώ είμαι δίπλα του. Αυξάνω ταχύτητα και αγνοώ τα αυτοκίνητα που μου κορνάρουν γιατί τρέχω σαν μανιακός. Θέλω τόσο πολύ να μάθω τι έγινε στη μυστική διάσταση, γιατί είμαι σίγουρος πως κάτι έχει συμβεί, το νιώθω. Τα πάντα μέσα μου φωνάζουν πως η Κριστίν με χρειάζεται. Οι φωνές της λογικής μου με καλούν σαν σειρήνες και ακόμα και αυτές μου δείχνουν πως όντως κάτι έχει αλλάξει.
