❝Η ζωή πολλές φορές μπορεί να μας παρουσιαστεί ως ένας μεγάλος καλοστημένος πόλεμος. Ένας πόλεμος με πολλές μάχες, μικρές ή μεγάλες, ανόητες ή σοβαρές, με ανθρώπους ή καταστάσεις. Από αυτές τις μάχες μπορεί να βγαίνουμε νικητές ή χαμένοι. Πάντα όμως...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
》Τάιλερ
Λένε πως η ζωή σταματά να έχει νόημα από τη στιγμή που χάνεις την ψευδαίσθηση ότι είσαι αιώνιος. Η κόλαση που ζούσα αυτή τη στιγμή με έκανε να νιώθω τόσο αδύναμος, τόσο ανήμπορος, κάτι που δεν ταιριάζει με τίποτα σε αυτό που είμαι. Σε μία αιώνια σκιά. Ένιωθα το σώμα μου να έχει λυγίσει μα τα κύματα των συναισθημάτων μου με έκαναν να αισθάνομαι δυνατός. Ο χαρακτηριστικός πόνος στο στήθος μου, μου υπενθύμιζε ότι από σε στιγμή σε στιγμή το μαρτύριο που περνάω, θα μεταμορφωθεί στην πιο γλυκιά λύτρωση μου, αφού είμαι σίγουρος ότι θα βρω την ψυχή μου. Προσπαθώ να μείνω συγκεντρωμένος και να μην χάσω τις αισθήσεις μου πράγμα μου το καταφέρνω αφού ακούω κρότους και άλλους δυνατούς θορύβους έξω από το δωμάτιο. Σηκώνω ελαφρά τα βλέφαρα μου καθώς η παρουσία του Κυνηγού έχει αρχίσει να γίνεται νευρική. Μυρίζω το άγχος του κάτι που μου δίνει ελπίδες. Κάτι δεν πηγαίνει καλά σύμφωνα με το σχέδιό του και αυτό το καταλαβαίνω από τις κινήσεις του.
Αρχίζω να γελάω ειρωνικά, πιστεύοντας ότι από στιγμή σε στιγμή το βασανιστήριο μου θα τελειώσει και εκείνος έρχεται με φόρα κοντά μου. Καρφώνει άλλο ένα παλούκι στο κέντρο της πλάτης μου και με μία δυνατή κίνησή του με χτυπάει στο πρόσωπο. Παραμένω δυνατός, αλλά το παλούκι πίσω μου με πονάει σαν διάολος. Τη στιγμή που πάω να μιλήσω καλύπτει το στόμα μου με ένα δερμάτινο πανί μου βρωμάει πετρέλαιο. Για μια στιγμή χάνω τα λογικά μου. Αν μου βάλει φωτιά την πάτησα. Τον νιώθω να απομακρύνεται και να κρύβεται στον χώρο μπροστά μου, πίσω από μία μεγάλη βιβλιοθήκη με τα βασανιστικά του όπλα.
Προσπαθώ να κουνηθώ μα με κάθε μου χιλιοστό κίνησης το παλούκι πίσω μου χώνεται πιο βαθιά μέσα μου και έτσι τα παρατάω. Κλείνω τα μάτια μου και φέρνω στο μυαλό μου την εικόνα της Κριστίν. Ο γαμημένος πόνος στο στήθος μου δεν φεύγει με τίποτα. Τόσα βασανιστήρια, τόσος πόνος και εκείνος ξεχωρίζει. Σκέφτομαι τα μπλε της μάτια και την ήρεμη φωνή της να μου λέει πως δεν θα με αφήσει ποτέ, μα όλα αυτό είναι μία ανάμνηση. Νιώθω τα συναισθήματα που ένιωσα και τότε όταν εκείνη μου μιλούσε τόσο γλυκά και έντονα και αμέσως συνειδητοποιώ πως τα κομμάτια τις ανύπαρκτης ψυχής μου αρχίζουν και μαγνητίζονται ξανά μέσα μου. Ένα ένα κομμάτι μπαίνει μέσα μου σαν ένα μικρό φωτεινό διαμάντι. Συνεχίζω να σκέφτομαι τις στιγμές μας και το άτομο που ήμουν όταν βρισκόμουν δίπλα της και αρχίζω και νιώθω μία σκιά μέσα μου να πάλλεται από το φως. Κάθε μικρό φωτεινό κομμάτι συγκεντρώνεται μέσα μου δημιουργώντας την ψυχή που είχα διώξει μόνος μου μα τελευταία στιγμή αισθάνομαι εκείνη κοντά μου. Μυρίζω το άρωμα της, νιώθω την καρδιά της να χτυπάει. Ανοίγω τα μάτια μου νομίζοντας πως βλέπω ένα όνειρο μέσα στην ψευδαίσθηση μου μα εκείνη εμφανίζεται μπροστά μου.
