My Weird Husband (MPC3) |Harry Styles Fanfic|

"You are free"

"Bildiğimiz hikayeler güzel başlangıçlarla başlamaz, güzel sonla da bitmediği gibi. Fakat, bizimki bu tanıma pek uygun değildi. Sıradan, güzel başlayan bir şeydi işte. "

************************

>Amber'ın Anlatımı<

Gözlerimi yavaş yavaş aralamaya çalıştım. Bu zaten her kitapta, günde, klasik hayatta olan şeydi. Güne gözlerimizi açarak başlardık. Hayata ise gözlerimizi kapatarak ara verir, belki de sonsuza dek veda ederdik.

Ne olduğunu bilmiyoruz. Kim bilir?

Belki de hayata veda etmiyoruz. Belki de her şey ters tepkime ile başlıyor. Belki de asıl gerçek hayata gözlerimizi kapatarak başlıyoruz.

Yaşamadan hiç bir şeyi bilemeyiz.

Bazen kötü bir şey yaşıyor, Tanrı'ya o anki kötü düşüncelerle sinirleniyoruz.

Bilmiyoruz.

Daha kötü şeylerin de olduğu biliyoruz.

Bilsek de o an ya unutuyoruz, ya da hissedemiyoruz.

Bu tür şeylerde yüzde yüzlük bir pay yoktur. Her an her zaman değişikliklere karşı karşıya kalırız.

Çok uzattım, biliyorum.

Sanırım gözlerimi açma zamanı geldi.

Yavaş yavaş gözlerimi açmadım. Hızla açtım. Ve aynı şekilde hızla kalkarak, hızlı adımlarla telefonuna doğru gittim.

Çünkü, bir haftadır olduğu gibi alarm çalmıştı.

Bir haftadır evlilik sorumluluğumu yerine getirmek için uğraşıyorum. Sabah erken kalkıp kahvaltı hazırlıyorum. Bilirsiniz, klasik şeyler...

Yatağa doğru hiç düşünmeden konuştum.

"Uyan, Harry! Bu gün--"

Gördüğüm şey, konuşmamam gerektiğini bana hatırlatmıştı.

Gözlerimi devirdim.

Doğru ya, Harry yok.

Yani demek istediğim, yine yok.

Haftalardır olduğu gibi...

"Tamam, ben de yatağı toplarım." diye kendi kendime mırıldandım deliler gibi. Kim ne derse desin, kendi kendime konuşmak bana iyi hissettiriyordu.

İnsanın iç sesi, dışının aynasıdır. Ona ne verirseniz, pozitif bir şekilde alır ve geriye kalan fikirleri de pozitif bir şekilde size aktarır.

Tabi, bazen iç sesimle kavga etmiş olsam da...

İç çektim.

Her geçen gün, her adımda büyüdüğünü felan hissediyordum. İnsanın böyle şeyleri hissetmesi garip.

Böyle, kafamı kurcalayan şeyleri düşünürken yatağı da aynı zamanda topladığımı fark ettim.

Şimdi gidip kendi kendime kahvaltı yapmam gerekiyordu. Sadece, gerekiyordu. Ama bu yapacağım anlamına geliyor demek değildi.

Tek başına, mutfakta kahvaltı yapmak istemiyorum.

Tek başına olmak istemiyorum.

Yanımda onun olmasını istiyorum.