My Weird Husband (MPC3) |Harry Styles Fanfic|

"Always and Forever"

Selammm

Biliyorum bu bölüm biraz kısa ve çok ekşın barındırmıyor ama bana güvenin birkaç bölüm içinde ekşının dibini yaşayacaksınız flşsldsşdşdkşw

Sizi seviyorum

Yorumlarınız benim için önemliş❤️❤️

-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Harry'nin Anlatımı<

Arabamı park edip bıkkınlıkla dışarıya çıktım.
Havanın sıcaklığı beni ısıtmıyor, daha kötü hissetmeme sebep oluyordu. Herkesten, her şeyden uzaklaşmaya ihtiyacım vardı. Hak etmediğimi düşündüğüm şeyler kesinlikle hayatıma pozitif gelen düşünceler değildi. Negatif olanları hak etmiyordum. Bir zamanlar çok kötü şeyler yapmış olabilirdim. Sevdiğim insanlara çok kötü davransam bile hayat bana gerekli şansı tanımıştı. Bu şansı kullanmıştım. Tek hatam bu zamanı yanlış yerde, yanlış zamanda kullanmak olabilirdi.

Bu, tartışılırdı.

Ayaklarım geri geri gitmeye farklı bir arzu duyarken aldırmadan kapıdan içeriye girdim.

Etrafta tanıdık sesler varken gördüğüm tanıdık yüze sinirle yaklaştım.

"Buraya iş için gelmeyi beklerdim!" diye bağırdım, müziğin sesini bastırmaya çalışırken.

"Ben de seni iş için çağırmayı beklerdim."

Gözleri barın yanındaki taburelere kaydığında yutkundum. Benim de gözlerim yavaşça vurgulanan yere kaymıştı.

"Derdi neymiş? Bir şeyler söyledi mi?" Tekrar Simon'ın yüzüne baktım ve bu en güvenli yoldu. En azından kaslarım için...

"Derdi sensin."

Göz kırparak yukarıya doğru çıktığında arkasından bakakaldım. Simon, benim en sadık arkadaşlarımdandı. Bu barda benim için çalışsa bile bir çalışandan fazlası olduğunu ikimiz de biliyorduk. Sırlarımı hep saklardı. Onda olan her şey kendisi ile birlikte mezara gidecekti.

Derin bir nefesi dışarıya bırakarak taburelere doğru ilerledim. Yanına oturup sesimi yükseltecektim ki o benim yerime bunu halledebileceğini gösterdi.

"Sonunda gelebildiniz, Bay Styles."

Dişlerimi sıkarken konuşmamın zor olacağını biliyordum. Kendimi serbest bırakıp müzik bir anlığına sona erdiğinde mırıldandım.

"Ne istiyorsun, Courtney?"

>Amber'ın Anlatımı<

Boynumun ağrısından öleceğimi düşünerek bir kez daha ofladım. Neler olduğunu ben de bilmiyordum. Tek bildiğim şey boynumun herhangi bir işi yapmama izin vermeyişiydi ve evde yarından kalmış birçok iş vardı.

Kapının çalması ile elimdeki dizüstü bilgisayarı masaya gelişigüzel koydum.

Üstümü çekiştirip kendimi düzelterek kapıya doğru ilerlemeye başladım. Ellerim kapının koluna yerleştiğinde sadece açtım.

Birbirimizi gördüğümüzde birkaç saniye bakıştık. Sessizliği ben bozdum, bu gerekliydi.

"Hoşgeldin." diye gülümsedim. Sevgiye muhtaç insanlar gibi boynuna yapıştım. Sevgiye muhtaç olduğum doğru olabilirdi. Birisinin artık beni sevmesini, bana güzel şeyler söylemesini istiyordum. Bu aralar sevdiğim adam tarafından fazlasıyla boşlanmıştım ve dayanamayacağım noktaya gelmişti.