Na grzbiecie wiatru.

VII

Wind

Od tygodnia stoję cały czas w boksie. Choć cały czas podrzucają mi smakołyki i świeżą trawę, nie czuję się dobrze. A wręcz przeciwnie. Wolałbym już nawet ćwiczenia z Caroline i bieganie po wybiegu z innymi końmi. Oprócz mnie są tu jeszcze dwa: wiekowy Samson i półtoraroczna Fabienne. Nigdy ich nie wiedziałem, więc byłem ciekaw ich historii. Wyglądały mniej więcej tak:
Samson był 23 letnim wałachem, całe życie spędził na tej stadninie, pomagając w pracach polowych. Potem chodził w bryczce, biorąc udział w różnych pokazach. Starsze lata spędzał na zasłużonej emeryturze, na łąkach. Jednak niedawno jego nogi odmówiły posłuszeństwa i teraz podtrzymywały go specjalne pasy.
-A teraz czekam na handlarza. Nie mam żalu do właścicieli. Moje nogi już nigdy nie uniosą mojego ciężaru. Jeśli chcieliby mnie zostawić do naturalnego końca życia, wyglądałoby tak jak teraz. A to naprawdę...nieciekawe.
Cóż...W pewnym stopniu go rozumiem. Takie życie... to nie życie.
Natomiast Fabienne:
Była półtoraroczną klaczą arabską. Jej maść była biała. Historię miała podobną do mojej. Ludzie szkolili ją do wyścigów. Jednak nie osiągała zadowalających wyników, pomimo ćwiczeń i pracy. Jej marzeniem były skoki. Kochała wysokie przeszkody. Ludzie jednak widzieli ją tylko w wyścigach. A że nie znaleźli na nią kupca za cenę jakiej oczekiwali, postanowili sprzedać ją handlarzowi.
Oczywiście te decyzje podejmował Jack. Jej akurat było mi żal. Nie zasługiwała na taki koniec. Była silną i zdrową klaczą. Mogła trafić na dobrych i kochających ludzi.
Na dworze było już ciemno. Zapewne już po północy. Nagle do naszej stajni ktoś wszedł.

Tak jak informowałam w innej książce, odwieszam to opowiadanie. Mam nadzieję, że będziecie je czytać. Rozdziały nie będą pojawiać się codziennie, chyba że znajdą się jego fani, którym będzie na tym zależeć.