2 Weeks to move on

Chapter 20

KC's POV.

"Kayo na? Alam ko naman." Pasungit kong sinabi, hindi na kasi sya nagsalita.

"Hindi, hindi magiging kami." Sagot nya. Haa?

"Bakit?!" Gulat na gulat kong sagot. Bakit nga ba?

"Kasi hindi namin mahal ang isa't isa." Ano?

"Anong pinagsasasabi mo?" Tanong kong naaasar, niloloko nanaman ako.

"Hindi namin mahal ang isa't isa. Ayaw ko sakanya, ayaw nya sakin." Pag papaliwanag nya.

"Hindi ko maintindihan..." Sabi ko, naguguluhan ako. Hindi ko sila maintindihan.

"Pinlano lang namin lahat ito..." Sabi nya.

"Ayaw mo pa kasi aminin yung feelings mo sakanya." Dagdag pa nya.

"Ginawa namin yun para malaman mo kung sino talaga mahal mo."

Patuloy pa syang nagsalita tungkol sa pinlano nila, kung kelan nagsimula, kung saan at kung bakit.

"Kc! Huy!" Inuga uga ako ni Cheska para magising.

"Ibigsabihin, hinayaan nyo akong masaktan para lang malaman kung sino mahal ko?

Pinagmukha nyo akong tanga sa mga tao para lang malaman kung sino mahal ko?

Tinalikuran mo yung friendship natin para malaman kung sino mahal ko?

Ganun ba Chi? Don't you think that's unfair?" Sabi ko, halatang nagulat sya, umiiyak nanaman ako.

Unfair naman talaga diba?

"Tinanggalan nyo ako ng pagasa, Chi. At yun ang masakit sa lahat." Sabi ko sakanya.

"Just when I thought I had the chance, biglang babawiin. Tapos joke lang pala. Masakit." Dagdag ko.

"And to think na alam nyo na mahal ko siya..."

"Pano naman pumasok sa utak mo yan? 

Para ano? If you think that I'd be happy, well, you failed." sabi ko

"Sorry kc, di ko alam na aabot sa ganto. At hndi kasama sa plano namin ung sa prom, wala saamin yun" sagot nya saakin.

"Di naman kita pnagbibintangan dun, pero bakit nyo ba kasi to pnlano?" tanong ko sakanya.

"Kasi lumapit sakin si lester, he was asking for help. Para daw ewan, makalimutan ka. Kasi di mo siya binigyan ng chance... tinry nya na kung ganun ba mangyari, maamin mo na daw. At first I wouldn't want to agree, pero ayun na nga." sabi nya.

Nagiiyakan lang kami dun, grabe kasi talaga ung plano nila. 

Saktan ako para maamin ko feelings ko.

Oo, mahal ko na nga si Lester.

Pero, it's much more than that.

Iba ung nararamdaman ko.

Nasasaktan ako pag nakikita ko siyang may kasamang iba.

"Di ko ugaling magpatalo, pero kung alam kong mas maraming sasaya pag nagparaya ako, gagawin ko. Lalo na kung kasama sa sasaya yung taong mahal ko." utang na loob, patahanin nyo kami. 

"Actually kasalanan ko to eh, minahal ko kasi siya eh. Di ko naman alam na aabot dun eh." dagdag kong sinabi.

"bat mo nga ba mahal si les?" tanong nya.

Bakit nga ba? Bakit ko nga ba minahal si LESTER? Sa kabila ng pagsusungit nya, pagiging mayabang nya, minahal ko siya.

"Kung kaya ko lang piliin kung sino mamahalin ko, kung kaya ko lang itigil ung nararamdaman ko. Gagawin ko. Kung kaya ko lang na iwasang masaktan, kung kaya lang na kalimutan sya agad. Kaso hindi ko kaya eh." yan lang ang nasagot ko. 

OO. Iniiwasan ko ung tanong na yun, Bakit ko nga ba mahal si lester? Di ko pa alam.

"Sige na bati na tayo." Niyakap nya ako at nagiyakan kami dun.

Naiiyak ako kasi masakit talaga.

Mahirap kasi, lalo na pag kaibigan mo ung gusto ng mahal mo.

Para kang tela na paulit ulit tinutusok ng karayom.

--

Graduation day.

Inhale, exhale, ayan na ggraduate ka na! Ok ok, what happened last week? Well, ayun bati na nga kami, at back to normal na kami ni Cheska.

Maraming nagbago sa BUHAY ko, una sa lahat, hindi ko na iniiyakan si Lester.

Hindi ko alam pero nerd parin ako pero maganda ang tingin nila saakin.

Hindi ko na gaanong nakikita si Lester ngayon, kasi nga iniiwasan nya din ako.

Pwede namang, sorry nalng.

Ganun ba kahirap sa mga lalake magsorry eh alam naman nilang may kasalanan sila?

Pero wait, minsan mas magandang pairalain nalang ung pride, kasi pag lahat nawala na sayo, mas magandang may pride parin na natitira sayo.

Yun ksi ang babangon sayo.

"And the third honor, Ms. Katleen Casey Acina." oo, third honor pala ako. Ang saya nga eh.

Nakikita ko ung pamilya ko na nandito, kumpleto. 

Si mama, si papa, si kuya Kyle at Karl.

Masaya ako kasi kahit na kulang ung pakramdam ko, kumpleto ung mga tao sa paligid ko na kailangan ko.

Pero inaamin ko, kahit nakung titignan mo ako, naka move on na ako. 

Hindi parin ako nakakamove on.

Hindi sapat ang 2 weeks para masabi kong naka move on na ako. Kahit siguro 3 months, lalo na't kung napaka clingy ng feelings mo.

Kahit na sinasabi nilang ibaling mo ang atensyon mo sa ibang mga bagay, hindi mo padin magagawang basta bastang makakalimot.

Maaring masanay kang wala siya, pero may something padin sayo na umaasa.

At ayun ako. 

Ako ung umaasa. Sa something na yun, na baka pwede, in the future, mabunggo ako sakanya, at maisipan nyang mag- sorry, i love you too, i missed you, pwede na ba tayo?

Pero hindi ganoon kadali.

Dati akala ko si Lester ay iba, pero mali pala ako.

Kasi dati, he's sensitive, pero insensitive pala.

Pero hindi ko sinasabing turn off sya.

Kasi para saakin, kahit ganun siya, tanggap ko padin.

Andito ako ngayon sa stage at nagbbigay ng speech,medyo corny nga ang speech ko kasi di ko gaanong napaghandaan. 

"Payo ko lang sainyo. Kailangan natin ng tatlong T. Tiyaga, yan ang kailangan para yumaman. Yumaman in the sense of marami kang kaibigan at marami kang naachieve sa buhay mo. Tiis, yan ang kailangan mo para makasurvive sa higschool. Kailangan mo tiisin lahat ng hirap. at Tiwala, walang mangyayari kung di ka maniniwala. Believe that you'll survive and you will." 

malalakas na palakpakan ang sumalubong skain, lahat naka ngiti, pwera lang sa isang tao.

Sa isang lalakeng minahal ko ng todo.

Lester.

Siya lang ang di masaya para saakin at nung mga oras ng graduation ay lahat kami nagsasaya at nagtatawanan pero siya naman nagtetext lang. ano ba problema neto?

Di ko alam kung bakit pero kahit na ang annoying nya, mahal ko padin siya.

"We experience first love, crush, and heartbreak often at highschool. As for me, I had. Even though I was a transferee last last year, I can say that I treated this school as a family." dagdag ko. Scripted kasi ang speech ko haha!

--

YAN NA PHERWSX