30 september
De twee engelen vlogen richting het blauwe rijtjeshuis. Het gefladder van hun witte vleugels duidelijk hoorbaar. Ze hadden verwacht verwelkomd te zijn met gehuil, maar het was stil. Te stil. Ze openden zonder een vinger uit te steken de houten, bruine deur en liepen naar binnen. Daar zat ze. Een jong-volwassen vrouw, zat helemaal bekaf in een stoel gedrapeerd. Haar ogen gesloten. Ze leek te slapen, maar door overeind te springen uit de stoel bewees ze het tegenovergestelde. 'Ariël.' Ze had al voordat de engelen het huis betraden aangevoeld dat ze eraan kwamen. En ze had ook geweten wie de engelen waren. En haar vader was een van de twee. Hij was degene die in een lage stem haar naam uitsprak, waardoor ze niet durfde op te kijken. Ze wilde geen kennis maken met de teleurstelling die zich in zijn ogen verscholen. Nog niet. Daar was ze nog te breekbaar voor. 'Waar is het kind?' Ariël keek verbaasd op. Hoe wisten ze...? 'We weten alles Ariël. We bekeken je vanaf boven.' Stom. Daar had Ariël over moeten nadenken. Natuurlijk had ze met hun haviksogen over haar gewaakt. Ze was ook nog maar jong. De vader van Ariël had ondertussen zijn kleinkind gevonden. Het was ingewikkeld in een doek van zwarte zijde en verborg zich er helemaal in. 'Wie is de vader?' Estiel, de andere engel, pakte voorzichtig Ariël haar handen vast. Hij gaf veel om Ariël. Door het liefdevolle gebaar, brak ze. Ariël barstte in tranen uit. Zoute tranen ontsnapten uit haar ogen en vonden zich een weg naar buiten. 'Ik weet het niet! Ik heb niks gedaan met iemand. Nog nooit! Ik kwam er opeens achter dat ik een kind baarde!' Ariël was ontroostbaar, maar dat was ook logisch. Hoe moest ze alleen een kind opvoeden? Ze had niemand die haar hier bij kon helpen. 'Je hebt een prachtig kind gebaard, mijn lieve Ariël.' De vader van Ariël toonde met een liefdevol gezicht, het gezicht van het kind. Spierwitte haartjes verspreid over het zachte babyhoofdje. Bolle appelwangetjes en dan die ogen. Ogen zo mooi en puur. Hij had gouden ogen. Een onschuldige, maar serieuze blik is vastgesteld op het gezicht van de schattige baby en de drie kijken verwonderd naar de perfecte baby. Het kind is prachtig. 'Wat is het geslacht?' Weet de vader er nog uit te persen en verbreekt de stilte met zijn vraag. Het is even stil. 'Het is een jongen.' De vader van Ariël glundert. Hij heeft een kleinzoon! Eindelijk is hij niet de enige man in de familie. 'Wat is zijn naam?' Ook Estiel weet wat te zeggen. 'Gabriël. Zijn naam is Gabriël Angelos Lux.'
-------------------------------------------
Okay. Wat vonden jullie hiervan? Dit is een idee voor een boek van me en ik ben benieuwd of mensen dit echt zouden gaan lezen. Ondertussen wordt dit gewoon als one-shot geteld.
COMMENT HIER ALS JE HET VERVOLG HIERVAN WILT LEZEN.
EN COMMENT HIER ALS IK VAN DIT IDEE EEN BOEK MOET MAKEN.
