One shot 3.
Jaren waren er voorbij gestreken en Gabriël was zes jaar oud ondertussen. Hij was een stil mannetje geworden dat, als hij wilde, flink kon praten voor een zesjarige. Gabriël was verschrikkelijk mooi voor een kind. Het rare was dat hij totaal niet op zijn moeder leek. Als je hem zag, dan dacht je dat hij zijn uiterlijk van een vreemde had geërfd. Wat waarschijnlijk ook zo was. Zijn ogen en haarkleur waren beide niet van Ariël afkomstig. Hij had nog steeds zijn prachtige gouden ogen, waar iedereen jaloers op was. Alleen was zijn haar een... tikkeltje apart. De helft van zijn haar was zwart gekleurd en de andere helft spierwit. Het leek net alsof zijn haar geverfd was, zo onnatuurlijk en raar zag het er uit. Daarom deed Ariël vaak een muts of een pruik op bij haar zoon, in het gezelschap van anderen. Dan werden er geen vragen gesteld en keken mensen hem ook niet raar aan. De enigen die van het haar van Gabriël afwisten, waren de ouders van Ariël. Zelfs Estiel wist niks, wat haar toch wel een beetje pijn deed. Maar, het was voor het welzijn van haar zoon. Dacht zij. Ze had Michael en Rafael ook niks verteld of laten zien. Wat konden die eraan doen? Niks. Dat was het probleem. Ariël en Gabriël waren namelijk nog steeds verbannen van het engelenrijk. Ariël was voordat ze ontdekte dat ze zwanger was, verbannen naar de aarde. Ze had een stomme fout gemaakt en verloor door die fout haar trots. Haar vleugels. Gabriël had nog geen vleugels, maar zodra hij acht werd zouden er bij hem ook vleugels tevoorschijn komen. Maar, hoe hij dan zou leren vliegen was voir Ariël een grote vraag. Zij kon het hem immers niet leren, want ze had geen vleugels meer en ze konden ook niet in contact komen met het engelenrijk. Ariël mistte stiekem de plek waar ze was opgegroeid, wel een beetje. Ze mistte alle vreugde die ze daar had opgebouwd en alle liefde en vriendschappen. Maar, ze zou niet meer kunnen terugkeren. Waarschijnlijk nooit. 'Ariël?' De stem van Estiel, wekte Ariël uit haar dagdroom over het vredige engelenrijk. De stem van Estiel klonk verheugd en hij kwam opgewonden binnen gelopen. Ariël zuchtte. Ze had ooit gevoelens voor de engel gehad. Maar, dat was nu verleden tijd. En waarom zou Estiel haar leuk vinden? De was Ariël. De roodharige, gevallen engel. De engelen schaamden zich voor engelen zoals haar. Gevallen engelen waren de grootste schaamte voor de rest van de engelen en er werd dan ook altijd op hen neergekeken. 'Je bent uitgenodigd, ik bedoel, jullie zijn uitgenodigd! Jullie zijn uitgenodigd voor de feestdag van Michael en Rafael in het engelenrijk! Ze willen hun feestdag vieren samen met de enige engel die er op hun feestdag is geboren.' Gabriël keek op. Hij had geen school vandaag, want het was weekend. Gabriël was een stille jongen, maar heel erg slim voor zijn leeftijd. Hij had nooit specifiek gevraagd naar engelen, maar hij wist wat engelen waren. Hij las er boeken over op school en zag er tekeningen van. Maar, hij wist van ze want hij kon de vleugels van de rest van de engelen zien, ondanks dat ze hun vleugels hadden ingeklapt. Hij zag in de schaduwen, hun vleugels op hun rug zitten. En hij zag om de engelen een soort van lichtgevende aura hangen. Niet dat hij dit ooit had verteld aan zijn moeder. Hij wist gewoon van engelen en vooral omdat hij wist dat hij zelf er ook een was. '29 september. Dat is morgen.' Zijn breekbare kinderstemmetje sprak. Gabriël sprak niet veel, dus staarde Estiel hem bewonderend aan voordat hij knikte. 'Als jullie komen wordt de verbanning ingetrokken.' Ariël stond paf. Kon ze terug. Terug naar haar echte thuis? Terug naar waar ze hoorde. 'We komen.' Besliste Ariël. 'Maar, hoe? Ik heb geen vleugels meer en Gabriël heeft ze ook nog niet. Hoe kunnen we in het engelenrijk komen zonder vleugels?' Estiel begreep wat ze bedoelde en overhandigde haar een brief. Daarna was hij verdwenen als ijs in de bloedhete zon. Ariël was blij. Zodra ze de brief had geopend wist ze ook hoe ze er moest komen. Ze werden opgehaald door haar ouders. Haar vader zag ze regelmatig, want die was gek op zijn kleinzoon. Ze zag hem wekelijks. Alleen had Ariël sinds de verbanning haar moeder nog niet gezien of gesproken. Het maakte Ariël niet meer zoveel uit. Ze mocht morgen naar het engelenrijk terug, met haar dan zevenjarige zoontje. Ze kon naar huis.
-------------------------------------------
Heh. Eigenlijk zijn de one-shots een stuk kleiner in mijn schrift, want ja ik heb dit hele gebeuren GESCHREVEN in een schrift met een pen. Je wilt niet weten hoeveel schrijfkramp ik die dagen had. Maar, ik dik de one-shots aan, dus daarom zijn ze telkens van ongeveer deze lengte. No thanks. ;P
