Okay, dus ik heb nu al twee keer een aparte droom gehad die precies hetzelfde liep.
Eentje toen ik nog wat jonger was (rond de 10/11/12) en eentje afgelopen nacht.
Dus ik zal jullie nu vertellen, waar het over ging.
Ik heb dus 1 overgrootoma die leeft. De ander is dood. Alleen heb ik in mijn droom nog een derde overgrootoma die iedereen vergeet en haat. Ik heb haar nog maar één keer leren kennen en dat was toen ik nog maar heel klein was. Ik wilde weten wie ze was en hoe ze eruitzag. Mijn moeder twijfelde, maar alsnog zijn we bij een appartementencomplex beland met een rolstoellift. Mijn moeder had me verteld dat mijn oma een "kreng" was en iedereen haatte. Maar ze kon niet meer praten en reageren. Want ze was verlamd ofzoiets. Of had een andere ziekte. Idk.
Dus wij kloppen daar aan op de deur en het appartement geeft me al de kriebels, een lange, klunzige jongen doet open. Hij is licht getint en ziet er erg aardig uit. Ook sprak hij uitstekend Nederlands. 'Oh hallo! Hey ********! (heb ik de naam van mijn moeder al is een keer verteld? Idk. Vandaar die *)
Kom je langs voor *****?' (mijn overgrootoma heeft geen naam in mijn droom) 'Oh hallo, Bertus. Werk jij nog bij haar?' Na een kort (*kuch* lang *kuch*) gesprek zijn we binnen. En daar ligt mijn overgrootoma in een rolstoel. Mijn moeder gaat half naast en zegt zachtjes: 'Oma?' Natuurlijk verwacht mijn moeder geen antwoord, want waarom zou ze? De oude vrouw is verlamt. 'Ja?' Geschrokken kijkt mijn moeder op naar haar oma, die haar ogen open heeft en uitstekend kan praten. Ook kan de vrouw haar armen bewegen. Wow. 'Je kan praten! Hoe kan dat nou?' En toen begon ze te bitchen. 'We leven in 2017. Wat denk jezelf? Technologie en wetenschap.'
Uiteindelijk ging niemand meer praten en toen zei mijn overgrootoma: 'Waar is mijn overgrootkleinkind?' Ik maakte aanstalten om naar haar toe te gaan, maar protesteerde ertegen. Want mijn broertje zat al bij haar op schoot. 'Och, wat ben je groot geworden!' En toen merkte ik op dat mijn overgrootoma nauwelijks wat kon zien. Ze was bijna blind. En dus denkt ze dat mijn broertje mij is. Autj.
En uiteindelijk gaan we weg, terwijl mijn overgrootoma nog steeds niet weet dat ze net haar overgrootkleinzoon knuffelde die ze nog nooit had ontmoet. Luca mocht via de rolstoelenlift naar beneden en toen gingen we naar huis.
Een week later kregen we te horen dat ze overleden was.
Apart hé? En nee, dit heb ik niet zojuist uit mijn duim gezogen. Deze droom heb ik al een paar keer gehad, dus ik ben benieuwd. Misschien heb ik wel ergens een verlamde, derde overgrootoma.
Byeee
