Hier is het tweede (in het eerste hoofdstuk gebeuren nog niet zoveel dingen, dus ik heb besloten om toch maar het tweede hoofdstuk te kiezen) hoofdstuk van mijn baby Ashton Woods, van het boek ''That guy is mine''.
Wat er gebeurt in het eerste hoofdstuk:
- Ashton vertelt zijn ouders dat hij homoseksueel is (iets wat zijn ouders allang al wisten)
- Jesper de broer van Ashton (hij is echt een klootzak) mishandelt Ashton? Nou ja, hij is fucked up in zijn hoofd en toen ik dit schreef vond ik het realistisch klinken. XD
- Ashton gaat verhuizen, want hij werd zwaar gepest op zijn vorige school en gaat naar een kostschool ofzo iets.
Okay there we go.
Hoofdstuk 2.
De volgende dag zat ik bij mijn vader in de auto. Hij was stil, net als mij. Mijn moeder had mij omarmd en gehuild, alsof ik uit huis ging. Alhoewel, dat ging ik ook. Voor een week. En daarna bracht ik weer tijd door met mijn ouders in de weekenden. 'Ashton.' Bij de meeste kinderen, zouden de ouders alleen hun gehele namen uitspreken als ze in de problemen zaten. Maar, mijn vader deed dat altijd. Hij hield niet van afkortingen of bijnamen. Alleen had mijn moeder mij Ashton genoemd. Hij wilt Jesper in eerste instantie Frank noemen, maar mijn moeder had tegen hem gezegd dat ze dan van hem zou scheiden. Ik ben het met mijn moeder eens. Frank past niet bij die klootzak van een Jesper. Mijn rug brandde nog als de hel, door wat hij mij gisterenavond had aangedaan. Hij was net een duivel, zo'n eikel was hij. 'Hoe ben je erachter gekomen dat je homo bent, zoon?' Hij keek mij even aan, voordat hij weer naar de weg keek. Ik wilde graag geen ongelukken, dus nam ik het hem niet kwalijk. 'Ik heb eerlijk gezegd uhm. Ik ben bezet.' Waarschijnlijk, bloosde ik verschrikkelijk dus keek ik weg. Uit het raam. 'Je moeder gaat flippen als ik haar dat vertel. Wie is het? Want, het hoort zo dat een vader streng moet zijn als één van je kinderen met een jongen thuis komt.' Hij kucht even, maar ik wist dat hij een grap maakte. Mijn vader maakte het niet zo erg uit. En blijkbaar maakte het hem ook niet zo veel uit als ik met een jongen thuis kwam. Maar, soms had hij zin om de strenge, bezorgde vader uit te hangen. Ook al hoefde dat niet. Ik kon mij keurig gedragen. Jesper echter niet. Hij had zich zo vaak misdraagt, waardoor mijn ouders een beetje het vertrouwen in hem was kwijt geraakt. 'Mike.' Zei ik en ik zag vanuit mijn ooghoeken dat mijn vader zijn wenkbrauwen optrok. 'Waarom had ik dat verwacht? Maar, dan hoeft hij niet eens langs te komen. Hij is al goedgekeurd. Ik vind Mike een erg aardige jongen.' Mijn vader en moeder waren dol op Mike, vanwege zijn beleefdheid. Maar, als ze er niet waren was hij heel erg lief tegen me. En klef. Hell, wat was Mike klef. Maar, ik vond het juist wel schattig aan hem. 'We zijn er. Veel plezier, Ashton.' Mijn vader boog zich even naar voren en gaf mij een kus op mijn voorhoofd voordat ik uitstapte met twee koffers. Hij zwaaide toen hij wegreed en ik zwaaide terug. Maar, toen keek ik naar het grote gebouw waar ik voor stond. Damn. Dit gaat vanaf nu mijn tweede huis worden. Oké, wacht heel even. Laat me even gaan. DAMN DANIËL. Als ik hier een Daniël tegen kom, dan ga ik hem ermee plagen totdat hij er bij neervalt. Oh, ik vind het zo leuk om mensen te irriteren. Wat ga ik mij erop verheugen. Ik ben een etter. AND I LIKE IT.
Zodra ik het grote gebouw binnenstapte merkte ik op hoe rustig het was. Waarschijnlijk, zat nu iedereen in de les en zal het straks een drukte van jewelste worden. Ik liep richting de balie, het was nogal logisch want er stonden in koeienletters ''BALIE'' op, en zag hoe een paar meisjes mij een blik gaven. Wat is er met hun aan de hand? 'Hallo.' Een jonge, mopperende vrouw draaide zich om, maar opeens verdween haar chagrijnige gezicht en keek ze mij glimlachend aan. Ik gokte haar ongeveer twintig. 'Hoi.' Zei ik maar. Ja, wat moet je anders zeggen? Ik ga niet rond lopen stuiteren, omdat ik vanochtend geen koffie heb gehad. Koffie is mijn vijand. Ik vind het vies. Maar, mijn vader geeft het me als hij mij te druk vindt. Dat is het enige waar mijn vader zich aan irriteert. Als ik druk ben. IK HOU ZO ERG VAN DRUK ZIJN. 'Waar kan ik je mee helpen?' Was dat mens nou met mij aan het flirten? IEUWL. Wacht, Ash misschien zie je dat verkeerd. Ze doet vast gewoon haar werk. 'Ik ben nieuw hier..?' Vragend keek ik haar maar aan. WAAR MOET IK NAARTOE, RAAR MENS DAT NIET MET MIJ FLIRT? Ik kan zulke leuke conversaties hebben met mijzelf. Want, ik ben gewoon te leuk. 'Wat is je naam?' STALKER ALARM. Ze gaat me vast stalken. HELP. 'Woods. Ashton Woods.' Yes. Dat heb ik eindelijk kunnen doen. Eindelijk heb ik mijn naam kunnen zeggen op de James Bond manier. Mijn dag kan niet meer stuk. 'Ashton Woods. Uhm, gevonden. Je mentorklas is 5H en je deelt een kamer. Hier is de sleutel. Kamer 204, rechtervleugel. Hier is ook nog je rooster en zet je wekker om half zeven, om op tijd te zijn bij de kantine. Nog een fijne dag verder. En als je mijn dag nog fijner wilt maken, mag je mij heus wel komen opzoeken. Smooth boy.' PEDOALARM. PEDOALARM. Ik gris de sleutel en mijn rooster uit haar handen en loop snel van haar weg. Oké, nee ik ren. Waarschijnlijk, heb ik er nu voor gezorgd dat het balie meisje zich heel erg slecht voelt omdat ik weg ren van haar. Maar, dat is haar eigen probleem. Moet ze maar niet met een vijftienjarige homo flirten. Alhoewel, zij wist ook niet dat ik homo ben. En dat gaat ze ook niet te weten te komen. Niemand hier op deze school. Ik wil niet gepest worden, zoals op mijn vorige school. Dus ik ga het stil houden en ervoor zorgen dat ik vrienden maak. Ofzoiets. Ik wil gewoon zo snel mogelijk van deze school af zijn. Zo erg in gedachten verzonken bots ik tegen iemand aan en lazer met allebei mijn koffers op de grond. Jammer genoeg besluit er een om op mijn hoofd terecht te komen. 'Ik haat koffers.' Murmel ik, en duw mijzelf omhoog. 'Gaat het? Sorry, ik lette niet op!' Een meisje kijkt mij verontschuldigend aan en steekt haar hand naar mij uit, die ik dan ook aanneem. 'Eerlijk gezegd lette ik niet op. Dat doe ik namelijk nooit.' Even haal ik een hand door mijn bruine haar, en grijns naar het meisje. De ogen van het meisje worden groot en ze likt even over haar lippen. Heeft ze droge lippen? 'Alsnog sorry. Ik ben Denise. Wie ben jij? Je bent zeker nieuw?' Vragend kijkt ze me aan. 'Gloednieuw. Ik ben Ash. Of Ashton. Wacht, nee. Ik heb er een hekel aan als iemand mij Ashton noemt. Dus ik ben Ash.' Denise kijkt mij aan, alsof ik gek ben, maar gooit dan haar, haar over haar schouder. 'Je bent grappig. Maar, kan ik je ergens mee helpen?' Meteen knik ik. 'Kamer 204 vinden. Ik ben slecht in zoeken. En in onthouden. Dus het is knap van me dat ik het kamernummer heb onthouden.' Eventjes lacht ze en knikt dan. 'Kom, ik weet wel waar die kamer is. Je zit opgescheept met Roy. Hij is een brompot, trouwens.' Ze loopt van me weg en ik kijk haar na. Totdat, ik mij besef dat ze me naar mijn kamer zou leiden en ren als een idioot achter haar aan, voordat ze uit beeld is verdwenen. 'Hier is je kamer. O en zeg tegen Roy dat hij een ja van mij krijgt.' Ik wil terug antwoorden, want waarom moet ik ja tegen Roy zeggen? Maar, Denise, als dat haar naam is, is alweer verdwenen. Wauw, ik ben echt slecht in dingen onthouden. Vooral namen. Ik weet niet eens wat de voornaam van mijn vader is. Hij heeft het ooit gezegd en mijn moeder schreeuwt het elke dag. Alleen, ik weet niet meer wat ze precies schreeuwde. Henk, Harry of Hellen. Absoluut die laatste.
Ik open de deur en frons als er niemand in de kameris. WOOHOO IK BEN LONER. Maar, ik zou toch de kamer delen? Met ene Roy? ROYDONDERS. Ik haat Roy Donders. Maar, ik wil wel zo'n oranje pak. Of wacht nee.EEN HUISPAK MAAKT MIJ DIK. De kleur oranje is trouwens verschrikkelijk lelijken het vloekt met mijn ogen. Maar, hé. Daar zijn kleuren voor. Wacht, vloektoranje met de kleur bruin? Ach ja. Nevermind. Even neem ik de kamer in mij op,waar ik een halfjaar in zou moeten wonen. Een soort van wonen dan. Er is eenlange, witte bank met een televisie ervoor. Een hele kast met films staat naastde televisie. Voor de rest is er een keuken, badkamer en een kamer waar tweebedden in staan. NEE. Ik moet een slaapkamer delen. Gelukkig is het geenstapelbed. En de kamer waar de bedden in staan is groot. De linkerkant ishelemaal beplakt met posters en er slingeren allemaal spullen rond. En aan derechterkant is het leeg. Saai. En ik heb een wit dekbed. Naast het bed, staatnog een nachtkastje met een wekker erop. Slim. De school wilt waarschijnlijkdat op tijd komen in de lessen. Ik pak mijn koffers op en leg ze op het bed. Ik stalzo snel mogelijk mijn spullen uit en besteed extra veel aandacht aan mijnfoto's die ik boven mijn bed hang. Een foto van mij en mijn ouders en een paarvan mij en mijn vrienden. En nogal veel foto's samen met Mike. Maar, wat maakthet uit? Alsof mijn kamergenootje in mijn spullen zou snuffelen. Als ik klaarben glimlach ik tevreden en pak een bundeltje met kleren voordat ik mij naar debadkamer begeef. Ik douche een kwartiertje, en schrob goed het opgedroogdebloed van mijn rug af. Als ik klaar ben met douchen, kijk ik via de spiegelnaar de wond op mijn rug. Hij is lang en het doet pijn. Het gaat waarschijnlijkeen flink litteken worden. Ik kleed mij snel aan en als ik uit de badkamerstap, staat er een jongen voor mijn neus. Zijn ogen worden groter, als hij mijziet en ik moet toegeven dat hij er goed uitziet en glimlach naar hem. Evenflitst er iets door zijn ogen, maar het verdwijnt voordat ik het helemaal kandetecteren. Het baliemeisje had gelijk. IK BEN EEN SMOOTH BOY. 'Hoi?' Zegt dejongen en kijkt mij een beetje ongemakkelijk aan. Het is ook ongemakkelijk. Iksta in zijn kamer en ga een halfjaar een kamer met hem delen. Net op hetmoment, dat ik hem terug wil begroeten herinner ik mij weer iets. 'JA.' Verwardkijkt de jongen mij aan, als ik ''ja'' schreeuw naar hem. 'Waarom zeg je jategen mij?' Hij trekt zijn wenkbrauwen vragen op en zet de sporttas die hij inzijn handen had neer. 'Dat moest ik van het meisje die mij had geholpen dezekamer te vinden, tegen je zeggen. Ze heette.. wacht hoe heette ze ook alweer?Dani? Danietje. Danootje?' Het gezicht van de jongen klaart op als ik dat zeg.'Denise soms? Sjezus. Ik had nog wel gedacht dat ik je zou afsnauwen omdat ikje niet zou mogen, vanwege je nerdyness. Alleen ben je geen nerd. En je bent haar naam vergeten. Alhoewel, je vergat de eersteletter van haar naam niet. En Danootje is trouwens eten.' Mijn ogen wordengroter als hij dat zegt. ETEN?! IK HOU VAN ETEN! GIVE ME FOOD. GIVE ME FOOD.Alleen bleef ik heel kalm en keek hem zo serieus aan als ik kon. 'Sorry, dat ikgeen nerd ben. Ik heb geen grote, uilenbril en ook geen geruite bloesjes. Maar,ik ben wel geweldig. Dus pas op voordat je word overrompeld met geweldigheid.'O, wat was ik toch normaal opeens. 'Je bent irritant. Maar, ik mag je wel. Ikben Roy.' 'Ashton. WACHT, NEE. Ash. Ik heb er een hekel aan als mensen mijAshton noemen. En ik snap niet waarom je me mag. Ik doe nu normaal voor mijndoen. Ik hou me nog wel in.' Een grinnik verliet de mond van Roy. Donders. 'Ikzal zeggen, leef je uit en wees jezelf.' En toen, had Roy Donders gewenst dathij dat nooit had gezegd.
Ik heb heel misschien een paar dingen uit dit hoofdstuk verwijderd, omdat ik vanwege die dingen een palmface deed. JA INDERDAAD, PALMFACE.
But here ya go,
FIJNE KERST!
