Dancing Leg

Hoofdstuk 5 (Dump The *** Please)

Niall's P.O.V.

Ik schrik wakker door geschreeuw. "NEE!!! NEE!!! NEE!!!" schreeuwt een stem keihard. Het duurt een halve seconde voordat mijn hoofd wakker genoeg is om de stem te herkennen. Ceanna!

Ik spring uit bed en ren zo snel als ik kan naar de logeerkamer toe. Ik gooi de deur open, klik het licht aan en ren naar het bed toe. Ceanna ligt helemaal verstrengeld in de deken en haar haar en gezicht is nat van het zweet en de tranen. Paniekerig schud ik haar door elkaar. "Ceanna word wakker!" schreeuw ik hopeloos over haar geschreeuw heen.

Ceanna's ogen schieten open en ze kijkt bang om zich heen, voordat ze mij ziet. "Niall?" huilt ze. Ik ga op het bed zitten en trek het zweterige, huilende, trillende meisje zo dicht tegen me aan als ik kan zonder haar pijn te doen.

"Ssssh, stil maar. Het was maar een droom," fluister ik met mijn schorre ochtendstem. Ik wieg zachtjes heen en weer en wrijf over haar rug.

"Het was geen droom. Het was echt," huilt Ceanna. Ik voel hoe mijn hart in tweeën breekt.

"Wil je erover praten?" vraag ik zachtjes aan haar. Ze begraaft haar hoofd in mijn nek. Ik kan zonder het te zien, voelen dat ze hem schud.

"Niet nu," fluistert ze. Ik knik, wetend dat ze de beweging kan voelen. Het blijft heel even stil, maar het is geen nare stilte. Ik blijf zachtjes heen en weer wiegen en over haar rug wrijven. Dan verbreekt Ceanna de stilte weer. "Niall?"

"Ja," fluister ik.

"K-kan je voor me zingen?"

"Natuurlijk. Voor jou altijd," fluister ik. Zachtjes begin ik I Want To Write You A Song te zingen voor haar. Ik kan gewoon letterlijk voelen hoe Ceanna steeds meer ontspant onder het geluid van mijn gezang.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik open mijn ogen en beweeg mijn nek die pijnlijk aanvoelt. Ik zit nog steeds op het bed tegen de muur aan en Ceanna ligt nog in mijn armen. Ik voel geen enkele behoefte om haar wakker te maken. Als ik haar wakker maak zal ik haar moeten loslaten en dat wil ik niet. Haar in mijn armen houden voelt veel te geweldig. Waarom kan ze niet gewoon de mijne zijn?

Ik vraag me af of ze ook nog iets voor mij voelt. Waarschijnlijk niet. Anders zou ze niet iets met Blake hebben. Ik blijf naar haar staren. Ze ziet er knap uit in mijn shirt. Haar haren zitten wild en ze ziet er nog jonger uit dan normaal nu ze zo rustig slaapt.

Na iets dat voelt als tien seconden begint ze te bewegen en word langzaam wakker. Als ze ziet dat ze in mijn armen ligt bloost ze. "Goeiemorgen," fluistert ze met een schorre ochtendstem.

"Goeiemorgen," fluister ik terug.

"Ben je allang wakker?" vraagt ze. Ik wil nee zeggen, maar dan zie ik op de klok dat die tien seconden een uur zijn geweest. Ik heb gewoon een uur naar haar liggen staren!

"Een uurtje, maar het voelde korter," zeg ik eerlijk. Ceanna knikt. Ik had verwacht dat ze nu van mijn schoot af zou gaan, maar in plaats daarvan nestelt ze zich nog meer in mijn armen. Dat kleine feitje dat ze niet bij me weg gaat, maakt me gelukkiger dan dat het zou moeten.

"Je hart klopt snel," zegt Ceanna opeens na een minuut van fijne stilte. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Waarschijnlijk zie ik er nu dus echt uit als een tomaat. Mijn lichaam heeft me verraden. Dat stomme, kut lichaam ook. Kan het dan ook niks geheim houden?

"I know," zeg ik een tikkeltje beschaamd.

"K-k-komt dat door mij?" vraagt Ceanna een stuk meer beschaamd en verlegen dan ik me nu voel. Ik voel me al super beschaamd, dus dat zegt wel wat.