Dancing Leg

Hoofdstuk 14 (thinking about life)

Ceanna's P.O.V.

Ik kan wel huilen van geluk en overgeven van de zenuwen op precies hetzelfde moment. Over een paar uur is mijn operatie namelijk. Ze besloten het zo snel mogelijk te doen, zodat ze ook zo snel als mogelijk het resultaat kunnen zien en de volgende stappen kunnen nemen.

Ze zijn super nieuwsgierig of deze nieuwe reden van waarom mijn longen het slecht doen echt de belangrijkste is en of het het probleem op kan lossen. Al weet ik wel zeker dat ik hun nieuwsgierigheid kan verslaan zonder zelfs maar me ervoor in te zetten. Het voelt bijna als een obsessie. Zo graag wil ik het weten. Ik moet het gewoon weten. Als dit lukt zoals de dokters hopen kan ik misschien mijn oude back up plan wel doen.

Mijn oude back up plan had ik gemaakt voor het geval ik niet meer in staat zal zijn ooit om te dansen op het hoge niveau die je nodig hebt om te kunnen leven op werken als danseres of voor als ik geen banen zou krijgen als danseres. Ik kon het nu alleen niet doen, omdat je wel een opleiding in dansen ervoor gedaan moet hebben of al veel dingen moet hebben gedaan die zo indrukwekkend zijn dat ze op basis daarvan je willen aannemen.

Mijn plan was namelijk om zodra ik klaar was met de middelbare school een dansopleiding te gaan doen. Full time of part time. Lag eraan hoe goed ik er voor zou staan. Zodra mijn danscarrière dan in vlammen zal opgaan, zou ik kunnen gaan werken als danslerares en later mijn eigen dansschool kunnen openen. Het plan was alleen compleet vernietigd, doordat ik geeneens in staat was om een dansopleiding te doen.

Ik hoop nu dus dat deze operatie mijn longen zo ver kan genezen dat ik daar wel toe in staat ben. Als mijn longen het weer doen kan ik daarna intensief gaan werken aan mijn dansen. Ik heb het geluk dat ik licht hypermobiel ben en dus niet heel veel moeite zal hebben met mijn flexibiliteit hoog genoeg te krijgen, maar mijn evenwicht, conditie en spierkracht gaan leuk worden. Ik denk dat ik soepel bewegen en gezichtsuitdrukkingen snel weer geleerd heb, omdat dat niet echt verslechterd is, alleen maar een beetje 'uitgezet' en ik dat dus heel snel weer terug heb.

Soepel bewegen, emoties laten zien en flexibiliteit zijn altijd al mijn sterkere kanten geweest. Ik had meer moeite met evenwicht, spierkracht en niet flauwvallen van de zenuwen als ik weer een podium op ging. Vooral dat evenwicht gaat echt leuk worden. Not.

Niet dat ik het erg vind om er hard aan te werken. Ik hou ervan om hard te werken voor iets dat ik heel erg graag wil. Het geeft zo'n goed gevoel als je verbetering ziet. Zelfs een klein beetje zichtbare verbetering is al zo geweldig. Niet dat het op kan tegen het eindelijk behalen van je doel. Dat voelt alsof je de loterij hebt gewonnen, terwijl je zo arm was dat je geeneens altijd eten voor jezelf kon kopen. Het voelt alsof je de meest belangrijke prijs in de wereld hebt gewonnen. Het voelt alsof je de goedkeuring krijgt van je ouders die altijd teleurgesteld zijn in je. Het is een gevoel van blijdschap, overwinning en trots.

Dat is ook stiekem de reden waarom het zo veel pijn doet dat ik niet meer kon dansen. Het was alsof die verbeteringen, overwinningen en alle dingen die ik al bereikt had niet meer telden. De blijdschap werd verdriet. De overwinning veranderde in een nederlaag, een verlies. De trots verdween en liet een gevoel van onzekerheid achter. Het voelde alsof alles waar ik voor stond, alles wat ik was verdwenen was.

Dit was sowieso het ergste van dat hele ongeluk. Natuurlijk was het ook heel erg dat ik lichamelijk niet meer helemaal goed ging en dat ik niet echt een toekomst meer had, maar dat maakt niet zo veel uit als dat. Dat lichamelijke is jammer, maar het is niet iets waar ik moeite mee heb om mee te leven. Ik heb moeite met de dingen die het meebrengt, maar ik kan heus wel leven met het elke dag aandoen van een prothese, het niet meer kunnen horen en zien aan één kant en het wat moeilijker adem halen, als het niet nog andere consequenties zou meebrengen.

Ik kan met één oor echt wel nog goed horen. Met één oog zie ik in de meeste gevallen echt nog wel genoeg. Met de prothese kan ik echt gewoon perfect lopen als ik het eenmaal goed geleerd heb. Mijn longen zijn echt niet zo erg als bij sommige andere mensen en worden nu waarschijnlijk wel al stukken beter. Ik heb het ondanks wat de rest zegt echt niet zo slecht getroffen. Natuurlijk is het verschrikkelijk en was de afgelopen tijd een hel, waar ik nog niet helemaal uit ontsnapt ben, maar ik lééf nog.

Volgens de dokter zou ik eigenlijk dood moeten zijn geweest. In de val was namelijk mijn nek dubbel geklapt. Bij bijna elk ander persoon zou de nek zijn gebroken en zou hij of zij opslag dood zijn geweest. Mijn flexibiliteit heeft me gered. Mijn nek was zo lenig dat het dubbelklappen geen enkele schade heeft opgeleverd. Hoera voor stretchen en hypermobiel zijn dus.

Dat is ook de reden waarom ik geen enkele seconde spijt heb gehad van mijn besluit om Niall weg te duwen en zo zijn lot over te nemen. Nou ja soort van dan. Mijn nek was dubbelgeklapt door het gewicht, dus die van Niall zou ook dubbel zijn geklapt, alleen hij zou eraan zijn gestorven. Niall stretcht niet en is voor zo ver ik weet ook niet hypermobiel. Zijn nek zou gewoon gebroken zijn.

Ik durf dit alleen niet aan Niall te vertellen. Ik ben bang dat als ik hem vertel dat in plaats van hem te hebben gered van een naar lot, dat ik hem gered heb van de dood, dat hij anders tegen me aan gaat kijken. Het is een super enge gedachte dat hij dood had kunnen zijn en ik wil niet dat hij me als een soort held gaat zien. Waarschijnlijk doet hij dat wel al een beetje, maar ik hou die gedachte het liefst zo laag mogelijk. Ik wil niet dat hij samen met me is, omdat hij zich schuldig voelt of omdat hij me ziet als een of andere held. Natuurlijk kan ik dit niet compleet voorkomen, ik zou altijd deze angst houden totdat ik merk dat dit echt niet het geval is, maar elk klein beetje helpt toch?

En over die verpeste toekomst valt ook te discussiëren over hoe erg het is. Letterlijk mijn hele gezin is beroemd en abnormaal rijk. Het is echt niet zo dat ik hierdoor later geld problemen krijg ofzo. Ze zouden direct ingrijpen. De enige reden dat ik zeg dat dit mijn toekomst verpest heeft is, omdat de kans dat ik een leuke, goede baan kan krijgen klein is en de kans groter maakt dat ik later een stay-at-home-mother word. Dat lijkt me dus wel echt verschrikkelijk. Niet omdat je de hele dag met je kinderen bent, dat lijkt me geweldig, maar je zit continu thuis! Dat is toch echt verschrikkelijk? Dat is niks voor mij. Ik ben het liefst zo min mogelijk thuis. Ik wil dingen doen in mijn leven. Niet alleen maar thuis zitten.

Maar nu heb ik de kans om de gevoelens weer om te draaien. Om de situatie te veranderen. Om het gene wat ik het leukst vond aan mijn oude ik terug te krijgen. Om alles wat ik bereikt had in mijn leven weer terug te krijgen. Het enige wat ik nu nog hoef te doen is hopen dat deze operatie precies doet wat de dokters hopen.

"Miss Moon, ben je er klaar voor?" Een aardig eruitziende zuster komt binnen. Ik laat snel mijn ogen over de ziekenkamer gaan. Heel veel mensen hadden aangeboden om vrij te nemen, zodat ik iemand bij me had voor mijn operatie, maar ik heb iedereen verteld om dat niet te doen. Ik wil niet dat ze hun leven stop zetten, omdat ik een operatie heb en daarnaast ben ik niet echt in een sociale bui.

"Ja, ik ben er klaar voor," zeg ik. De zuster knikt en zorgt er snel voor dat ik in mijn bed naar de operatie gereden kan worden. Als alles klaar is zet ze mijn bed op de wieltjes en rijdt me mijn kamer uit. Laat dit alsjeblieft goed gaan...