Dancing Leg

Hoofdstuk 32 (Insecure and push ups)

WHAT THE HELL! Ik had al een hele tijd niet meer gekeken naar mijn reads op mijn boeken, omdat ik zoals iedereen die dit leest sowieso gemerkt heeft niet heel actief meer ben doordat ik het druk heb, en net keek ik weer en deel 1, Dance Life, heeft 15,3K reads. Ik ben zo gelukkig.
Iedereen bedankt die mijn boeken leest!

Ceanna's P.O.V.

Daylin trekt me mee naar een random plek in het huis van Louis. ¨Ceanna, je kan NIET hier blijven, omdat je bij Niall wilt blijven,¨ zegt ze streng en serieus. Ik voel mezelf rood worden. F*ck, ze heeft me door.

¨Ik kan niet bij hem weg Daylin,¨ zeg ik zachtjes. ¨Ik wil niet terug naar de tijd waarin ik elke dag ging slapen, bang om de volgende dag wakker te worden van mijn eigen geschreeuw of door pijnscheuten.¨ Daylin's gezicht verzacht en haar ogen vullen zich met medelijden.

¨Maar je hebt zo hard gewerkt om een danseres te kunnen worden. Nu heb je eindelijk weer een kans...¨

Ik zucht even diep voordat ik mijn diepste geheim ga uitspreken. Ik wil het niet zeggen. Als ik het zeg dan weten anderen het ook. Dan kan ik niet meer terug. Alles waar ik voor het ongeluk voor gewerkt heb is dan weg. ¨Day... Ik denk niet dat ik nog een danseres wil worden...¨ Ik zie hoe haar mond letterlijk openvalt en ik heb direct spijt van mijn woorden. Ik had hier langer over na moeten denken. Wat als ik me bedenk? Ze heeft gelijk. Het is raar.

¨Wat?!¨

¨Ik... ik wil de stress niet meer. Ik vond het het altijd waard, omdat ik van dansen hou en dan gewoon even niet mezelf hoefde te zijn. Als ik aan het dansen was mocht ik een rol spelen. Ik hoefde dan niet Ceanna te zijn. Ik was niet Ceanna het meisje die niet gewild is door haar ouders of Ceanna het meisje dat geeneens met haar eigen gedachten om kan gaan. Degene die te zwak was om 24/7 als zichzelf te overleven...¨

¨Ceanna, jij bent alles behalve zwak. Dat slaat nergens op.¨ Ik negeer haar woorden. Ze weet niet waar ze het over heeft.

¨Ik dacht dat ik niet zonder dansen kon overleven en daarom was ik oké met alle lichamelijke pijn, alle stress, alle kritiek..¨ Ik schud mijn hoofd even om de gedachten aan alle stress weg te krijgen. Miss Fery heeft me geweldig leren dansen, maar hoe vaker ik erop terug kijk hoe meer ik zie dat ze me ook pijn heeft gedaan. Ze was té streng. ¨Maar ik overleef al ruim twee jaar zonder dansen en ik ben gelukkiger dan ooit. Ik wil wel super graag weer gaan dansen en misschien wil ik ooit wel les gaan geven ofzo, maar ik wil niet meer optreden. Zeker niet als ik dan weg moet bij Niall.¨

Daylin staart stil voor zich uit. Ze zegt niks en ik voel me nerveus worden. Zou ze me haten? Is ze boos dat ik geen danseres meer wil worden en dat ik heb gezegd dat ik het niet meer waard vindt? Omg, ik ga haar kwijtraken. Ze wil me nu waarschijnlijk nooit meer zien. What the hell is er mis met me? Waarom ben ik altijd zo'n idioot?

Het blijft een hele tijd stil en mijn gedachten voelen als een neerwaartse spiraal. Ik durf de stilte niet meer te verbreken en tegen de tijd dat Daylin dat doet, ben ik er van overtuigd dat ze me haat, dat ze me nooit meer wilt zien en dat ze me gaat uitschelden. ¨Je moet doen wat je gelukkig maakt.¨ Ik hoor de teleurstelling in haar stem en zie dat als een bevestiging. Ze is boos op me.

¨Het spijt me, Daylin.¨ Misschien kan ik beter wel meegaan? Wat nou als al mijn vrienden boos op me worden? Wat nou als niemand me ooit nog wil zien, omdat ze hierdoor eindelijk realiseren wat voor een stom mens ik ben? Wat nou als Niall het raar vindt dat ik grotendeels voor hem hier blijf en hij denkt dat ik een enge stalker ben en me dumpt en dat ik dan niemand meer heb? ¨Ik kan er misschien nog wel over nadenken? Misschien als ik weer dans vindt ik mijn passie weer en wil ik heel erg graag mee.¨

¨Doe gewoon wat je het beste lijkt. Zullen we terug naar de anderen gaan?¨ Oké, ze klinkt niet enthousiast. Misschien wil ze me nu wel helemaal niet meer mee hebben.