Dancing Leg

Hoofdstuk 27 (#SearchCeanna)

Niall's P.O.V.

Mijn knieën raken de vloer hard, maar ik voel de pijn niet, terwijl ik mijn gezicht in mijn handen laat zakken en huil. De jongens knielen direct bij me neer en proberen me te troosten. "Niall, wat is er aan de hand?" vraagt Harry. Ik weet dat ik ze een uitleg verschuldigd ben, maar ik weet niet meer hoe mijn stem werkt. Er komt eerst een soort gegorgel uit mijn keel, voordat ik het voormekaar krijg om een soort van zin te vormen.

"Ik denk dat Ceanna zelfmoord heeft gepleegd," hakkel ik huilend. Ik hoor iemand naar adem happen, maar ik weet niet wie en ik ben niet in staat om te checken wie.

"Holy shit," mompelt Louis.

"Niall rustig maar. Ze zou dat nooit doen. Ze heeft nog nooit zoiets gedaan, maar is wel door ergere dingen geweest dan waar ze dan wat er dan nu ook gebeurt is," fluistert Liam troostend, maar dat is juist het probleem. Ze heeft dertien zelfmoordpogingen gedaan in haar leven, veertien als je degene die wij stopten meetelt, had een tijdlang anorexia en sneed zichzelf. Het probleem is juist dat ze zoiets al eerder heeft gedaan.

"Dat is nou juist het punt Liam. Ze heeft al ongeveer veertien pogingen in haar leven gedaan om het te beëindigen," huil ik. Ik weet ergens diep van binnen dat ik op live tv ben en dat ik dit niet had moeten zeggen, omdat ze me dit in vertrouwen verteld had, maar ik ben te verdrietig en in paniek om daar nu over na te denken. Het zinkt niet tot me door wat voor een gevolgen mijn woorden hebben.

"Hij moet hier weg," zegt Harry. Zijn stem trilt. Iets dat aangeeft dat hij in shock is over de nieuwe informatie die ik ze net vertelt heb, maar het dringt nog steeds niet goed tot me door. Mijn hoofd zit te vol met mijn zorgen om Ceanna, om me ook nog zorgen te maken over het effect dat dat weetje over Ceanna op de andere jongens heeft. Het past er gewoon niet meer bij.

Ze proberen me overeind te krijgen, maar ik help niet mee. Ik wil niet overeind komen. Ik wil gewoon hier zitten, totdat het niet meer zoveel pijn doet of totdat iemand me bewijst dat ze er wel nog is. Dat ze het niet heeft beëindigt.

Het duurt niet lang voor de jongens om door te hebben dat dit niet gaat werken en ik voel hoe iemand me optilt. Ik hoor hoe iets op de grond valt en ik voel hoe ik word weggedragen.

Ze zetten me uiteindelijk weer neer op de bank in de kleedkamer en proberen me gerust te stellen. "Ze is vast wel oké Niall. Misschien kon ze je niet meer laten weten dat het weer goed ging, omdat haar telefoon was uitgevallen," probeert Liam. Ik schud mijn hoofd. Niet omdat ik het oneens ben met hem, want dat is een mogelijkheid, maar het klinkt nu gewoon te goed om waar te zijn.

"Jongens, de fans zijn opzoek gegaan naar haar. Het interview was live, dus ze zijn op de hoogte van wat er aan de hand is. #SearchCeanna is trending," zegt Louis.

"Ze kunnen haar toch niet vinden. Ze woont in de middle of nowhere," mompel ik hopeloos. De tranen blijven over mijn wangen rollen. Ik weet zeker dat ik na deze huilbui uitgedroogd ben.

"Niall, onze Directioners zouden bij de geheime dienst kunnen. Al is ze naar de Noordpool gevlogen. Ze vinden haar," zegt Louis troostend. De vraag 'wat nou als het al te laat is?' zit in mijn hoofd, maar ik durf het niet hardop uit te spreken, omdat het dan nog waarder lijkt en dat wil ik niet. Dat kan ik niet aan.

Ik blijf gewoon huilen, terwijl Liam me troost en Harry en Louis op twitter hun meldingen afgaan op zoek naar iemand die Ceanna heeft gevonden. Het voelt als een eeuwigheid voordat één van de twee iets zegt. "Ze is gevonden," zegt Harry. Ik kijk met een ruk op en kijk hem wanhopig aan.

"Is ze oké?" vraag ik met een trillende en angstige stem. Gevonden kan zowel betekenen dat ze dood is, als dat ze nog leeft. Harry knikt.

"De tweet zegt : 'Mijn vriendin en ik hebben Ceanna gevonden. We hebben haar meegenomen naar mijn huis. Ik woon op Yorkfield Street. Vertel Niall dat ze gewoon nog leeft'." Ik voel opluchting mijn lichaam overnemen. Ze leeft nog en is terecht.