Dancing Leg

Hoofdstuk 6 (Angry)

Ceanna's P.O.V. (Eerste profiel vanuit Ceanna in dit boek :O!!!)

Ik heb weer mijn kleren van het interview aan. Dat ik het ga uitmaken met Blake is al erg genoeg. Het is totaal onnodig dat hij gelijk de reden kan zien, doordat ik kleren van Niall aanheb. Dat is ook de reden waarom ik Niall's aanbod om me te brengen heb geweigerd en hem vertelde dat ik gewoon met de bus zal gaan. Hij was er eerst fel op tegen, maar hij kan me niet dwingen hem me te laten brengen, dus ik heb gewoon mijn zin gekregen.

Ik bel aan bij zijn huis en al snel doet zijn moeder, misses McKors open. Blake was een tijdje terug eigenlijk al uit huis te gaan om te studeren, maar na een half jaar had hij het al flink verpest kwa geld en kon hij zijn appartement niet meer betalen. Daarna besloot hij maar weer bij zijn moeder te wonen, terwijl hij studeert.

"Ceanna hey!" zegt ze vrolijk. Ze trekt me gelijk in een knuffel. Misses McKors was gelijk dol op me het moment dat ze me ontmoette. Niet omdat ze mij zo leuk vindt, maar omdat Blake een gigantische player was tot iets van anderhalve week geleden. De reden dat zijn ouders ons aan elkaar voorstelden was ook, zodat Blake eindelijk eens zou leren hoe je met een meisje om moest gaan. Natuurlijk deed tante Odeth er ook aan meegeholpen, maar het kwam voornamelijk van de ouders van Blake af.

"Hey," zeg ik wat minder vrolijk. Ik ben niet heel blij met het hartelijke ontvangst, omdat ik je weet wel hier heen kwam puur om haar zoon te dumpen. Gelukkig merkt misses McKors het niet.

"Hoe gaat het me je?" vraagt ze nog even vrolijk als net.

"Goed," zeg ik met een fake smile.

"Echt waar?" vraagt misses McKors verbaasd. "Blake zei dat je niet kon blijven slapen, omdat je je zo slecht voelde en liever naar huis ging." Ik twijfel heel even of ik haar de waarheid moet vertellen. Als ik het doe is ze waarschijnlijk minder boos op me voor wat ik zo ga doen, maar aan de andere kant baalt ze dan wel gigantisch van Blake.

"Ik voelde me prima, op het feit na dan dat hij mijn oude vrienden gay noemde, mij een één-poot en me vervolgens bij het interview achter liet zonder mijn spullen en vervoer naar huis. Ik heb bij één van de leden van One Direction moeten blijven slapen, omdat ik mijn huis sleutel niet had," zeg ik dan toch maar eerlijk. Ik lieg niet graag en het was echt een rot streek van Blake. Hij mag daar best voor op zijn kop krijgen van zijn moeder. "Ik ben bang dat hij tegen je gelogen heeft." Zijn moeder kijkt me in shock aan.

"Nou ik hoop dan maar dat je hier bent om hem daarvoor op zijn kop te geven. Zo iets kan hij echt niet maken," zegt ze en ze probeert zo onopvallend mogelijk naar mijn prothese te kijken. Ze faalt natuurlijk. Ik merk het direct op. Ik knik maar een beetje vaag. "Hij is boven in zijn kamer. Kom je zelf de trap op?" Ze kijkt me bezorgt aan.

"Ja, dat moet wel lukken," zeg ik met mijn fake smile. Misses McKors knikt en laat me erdoor. Ik loop langzaam de trap op. Ik word al steeds beter in traplopen, maar ik blijf het lastig vinden. Ik heb gewoon zo weinig evenwicht en zo'n slechte conditie. Het is echt heel erg irritant. Daarnaast heb ik ook nog mijn krukken die niet helemaal meewerken op een trap.

Ik hijg even uit boven aan de trap en laat mijn longen zich langzaam aan weer vullen met lucht voordat ik doorloop. De gang van de McKors familie is zowel boven als beneden volgehangen met schilderijen waarvan ik weet dat mister McKors die gemaakt heeft. Hij is een schilder van beroep. Hij is alleen niet heel erg succesvol en daarom werkt misses McKors ook. Ik snap niet goed waarom mister McKors niet succesvol is. Zijn schilderijen zouden niet opvallen tussen andere schilderijen in museums. Het zijn stuk voor stuk meesterwerken.

De deur van de slaapkamer van Blake herken ik makkelijk. Zijn naam staat er namelijk in gekrast. Ik klop op de deur en wacht totdat Blake zegt dat ik naar binnen mag komen. Ik blijf maar wachten, maar ik krijg geen enkel antwoord. Ik klop nog een keer. Wat harder dan net. Weer geen reactie.